TCO e.o.

Eerste wedstrijd 12 april

Eindelijk was het dan zover.
Na maanden wachten werd vandaag eindelijk de eerst clubwedstrijd van het jaar 2015 gereden.
De omstandigheden waren gunstig.
Een waterig zonnetje wat het won van de wolken en een schraal windje, zorgde voor een aangename temperatuur.
De vaste uitzetploeg voor deze dag was wat verlaat als gevolg van een feestje de vorige avond. Gert-Jan Borst, de grootste aannemer uit Den Helder, mocht een 4 voor zijn leeftijd zetten.
Vele van zijn trial vrienden waren aanwezig om dat samen met hem te vieren en een poot uit te draaien.

Gelukkig was hier door de organisatie al op ingespeeld en was er op tijd al veel volk op het terrein om de hindernissen uit te zetten.
Tegen de tijd dat de rest van de uitzetploeg uit het hoge noorden van onze provincie aan kwam, afgevuld met aspirine en andere pijnstillers waren er al zes pittige non-stops uitgezet.
Alleen de stroomvoorziening naar onze kantine was nog niet gerepareerd. Ergens in een blubberige massa klei was de voedingskabel geraakt tijdens het kranen bij het omzetten van de Muntjeberg.
Met behulp van vele verlengsnoeren en harspels wisten we toch een stroomvoorziening naar de kantine te maken.
De computer werd opgestart en alles leek te gaan werken.

Deze dag hadden we geen gebrek aan controleurs. Ik had mezelf ook al als controleur aangemeld, aangezien vorige week met de training alles nog zo stroef ging dat het me beter leek om eerst eens meer trainingsuurtjes te maken.
De net veertig jaar geworden Gert-Jan en zijn drinkbroeder Johan Schaap vonden het beter om de motor te laten staan en te gaan controleren.

Met de start van het nieuwe trialjaar heb je leden die door geschoven zijn naar een andere klasse. Met name voor de kampioenen geld dat. Dit betekende dat Tom Schaap naar blauw was gepromoveerd en Nick van der Gragt naar rood doorschoof.
Onze kampioen in rood, de voorzitter Frans Kalverboer mocht gezien zijn leeftijd in rood blijven en rijdt voor het kampioenschap buiten mededingen.
Alex de Rooij en Daan van Daele hebben hun kwaliteit al bewezen en rijden in geel.
Ze kunnen de oude generatie veertig plus het vuur al aardig aan de schenen  leggen.

Mario ten Haaf koos er voor om een stap terug te doen en in rood te gaan rijden.
Zelf besloot ik ook een stapje terug te doen en in blauw te starten samen met leeftijd genoot Wim Duineveld.

Even na 11 uur werden we vrij gelaten door onze voorzitter en konden we de non-stops verkennen.

De eerste non stop werd door René Regenmortel bemand.
Een bestaande non- stop opgebouwd uit hard artikelen.
In de eerste ronde was er een enkeling die er ongeschonden door heen wist te komen.
Meestal werd er hier het hoogst aantal strafpunten op gehaald.
Gaande weg de wedstrijd kwam iedereen beter in het ritme en kon er vaker een nulletje op de kaart worden genoteerd.

De tweede non stop werd door Dorus bewaakt. Een stuur non-stop die door van te voren een route uit stippelen goed te nemen was.
Voor onze faceboek specialist kwam het advies over best te nemen route een beetje te laat.

Sven van Hamelsveld had de non-stop voor de vierde keer gereden met bijna elke keer een vijf op de kaart gereden, voordat Dorus hem vertelde dat het via een andere route ook een stuk gemakkelijker was.

Tja, elke rijder is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen route. Sven had er zo de smoor over in dat hij de prijs uitreiking niet meer wilde afwachten.

Geheel terecht, als je kijk waar hij in de ranglijsten is geëindigd.

Op de derde uitdaging stond Sjaak Vlaar ons op te wachten.
Wim mijn medestrijder besloot na de verkenning van de non-stop om als eerste te gaan rijden.
Gelukkig ging hij eerst en reed een foute route en kreeg een vijf. Als ik als eerste had gereden had mij het zelfde overkomen, maar nu was het Wim die de punten voor mij opving.
Een non-stop waar de grote mannen in geel meer als hun handen vol aan hadden.
Er was maar één man in deze klasse die er ongeschonden door heen wist te komen en dat werd de latere winnaar.

Ook de witte klasse pakte hier vaak het maximale aantal punten.
Om deze non-stop goed te kunnen nemen moest je wat hill-climbing vaardigheden hebben.

Op de vierde non-stop hing een sterke dranklucht.
Onze wedstrijdleider had een rijverbod gekregen en kon zodoende mooi controleren.
Deze non- stop kende geen echte hoogte verschillen.
Er moeste alleen honderdduizend buizen genomen worden uit diverse richtingen.
Voor de meeste was deze goed te doen, waar het vooral op aan kwam was timing om optijd het voorwieltje te liften en de ruimte te pakken.
Dit laatste dit ik de tweede rond iets te goed.
Bij het opstappen van de eerst buis ging er "iets" fout en viel ik er rechts af zonder de kans om me een beetje op te vangen.
Het kraakte wat bij mijn schouder toen ik neer kwam.
Nadat mijn brommer en ik weer recht overeind waren gezet, deed alles het nog tot mijn verwondering.
Iets wat aangeschoten (niet door de drank lucht) kon ik bij Johan Schaap een vijfje op de kaart laten knippen.

De vijfde non-stop werd door Piet Warmerdam gecontroleerd.
Hij zou toch ook niet op het feestje zijn geweest van Gert-Jan.
Een non-stop die voor de rode piloten lang niet mals was.
Zo zag ik de rode piloot Kees Boekel terug vallen van een moeilijk opstap.
Hij moest door mede coureurs ontzet worden uit de lastige positie waarin hij terecht was gekomen.
Gelukkig kwamen hij en zijn brommer ongeschonden uit de strijd en kon hij zijn weg weer vervolgen.

De zesde en laatste uitdaging werd door René Strooper en Bas Pronk bewaakt.
Bas is een oudere broer van Dorus en wilde het controleren eens proberen.
Hij vond het erg leuk en wilde dit zeker nog vaker gaan doen.
Wij zijn als club met zulke mensen heel blij.

De uitdaging lag in het tweede gedeelte van de non-stop waar tussen de buizen net geen brommer lengte tussen paste.
Met name voor rood was dit best wel lastig en werden er veel voeten gezet.
Voor geel was de weg naar de uitgang nog een grote afsprong.

In de witte klasse moest Tieme Borst opgeven vanwege een los zittende achtertandwiel. Alle bouten waren afgebroken.
Waarschijnlijk een zaak van achterstallig onderhoud.
Zijn vaste garage waar de motor in onderhoud is, heeft belooft dat het niet meer zal gebeuren.
Bij zijn vader Gert-Jan werkte de aspirine zo goed dat hij zijn brommer aantrapte en besloot om mee te doen.
Zodoende kon hij op veertig jarige leeftijd toch nog een hoge kwalificatie op zijn naam schrijven.

Kampioen in blauw vorig jaar, Nick van der Gragt, zag zijn deelname bijna in rook op gaan.
Geen vonken uit de bougie.
Na diverse bougies geprobeerd te hebben snel naar zijn zwager Jan gereden om zijn trialbrommer te lenen.
Jan had deze dag een BMX wedstrijd en kon zodoende de brommer missen.
Terug aangekomen keek hij nog eens goed naar zijn eigen brommer en met name naar het noodstop koortje en zag daarbij dat het rode uitdrukknopje verdraait was op het stuur en hierdoor ingedrukt was.
Hierna was het euvel snel verholpen en kon Nick op zijn eigen brommer starten.

Onze oud wedstrijdleider Peter Boekel had nog te kort non-stop routine opgebouwd om zich door de wedstrijd heen te worstelen.
Hij zette de brommer verstandig aan de kant en hielp met controleren.

Alle kaarten werden bij Bas Zeinstra ingeleverd die punten in de computer invoerde.
In de tijd dat Bas en de computer aan het rekenen waren, werden de non-stops opgeruimd en konden we vrij snel aan vangen met de prijsuitreiking.
Als eerste stak de voorzitter de mensen die zich hadden ingespannen om het terrein weer zo mooi in te richten een pluim in de kont.

In de witte klasse had Symen Pronk de eer om de rozen in ontvangst te nemen.
Dit kwam goed uit, want tegen de gewoonte in had zijn vader Aris niet in gele klasse gewonnen.
De rozen gingen deze keer naar aan stormend talent Victor de Rooij.
Dit talent heeft hij vast van zijn vader Pim gekregen, want die heeft niks meer van over.

De rode klasse werd door terug stapper Mario ten Haaf gewonnen met ruime voorsprong.
Tussen de Caballero rookwolken door heeft hij toch iedere keer de juiste route in de non-stops weten te vinden.

Levi Regenmortel was de winnaar in blauwe en wist zo die paar ouwe zakken en een dronkaard achter zich te houden.
Bovendien deze heren horen eigenlijk in een klasse hoger in rood thuis.

Samenvatten een mooie wedstrijddag met prima uitdagingen.

Toen iedereen al lang naar huis was, moest ik zoon Puck zien te vangen die er nog lang geen genoeg van kon krijgen.

Klik hier voor de uitslagen.