CALLANTSOOG - De ene dag snikheet, met temperaturen van veertig graden en meer. De andere dag ijskoud, dik tien graden onder nul. Regen, mul zand, bergen, een zoutmeer, kolkende rivieren, een haperende motor en andere technische ellende. En soms zeventien uur achter elkaar in het zadel. Motorcoureur Jeroen van Daele (47) ziet af tijdens de Dakar Rally. Maar hij haalt de eindstreep, als 64e. De droom is waargemaakt.

Angstig momentje voor Jeroen van Daele. Daar staat hij, midden in de woestijn van Chili. Moederziel alleen. Geen enkele andere Dakarrijder te zien.

,,Ik zat helemaal fout. In Argentinië heb je altijd wel publiek, maar in Chili zie je helemaal niemand. Ik heb de motor maar uitgezet. Hoorde ik in de verte nog andere motoren? Niks. Dan voel je je wel klein hoor.’’ Terugrijden naar het laatste bekende punt dan maar. ,,Zodat ik zeker wist dat ik weer op de juiste route zat.’’

 

 

 

 

Kompas

Hij laat de navigatierol zien die de coureurs voor elke etappe van de organisatie krijgen. Een rol met tientallen meters papier met daarop elke afslag aangegeven. En welk terrein daar achter ligt. De coureur heeft die rol voor op zijn motor, draait hem steeds door en kan zo zijn route bepalen. ,,Maar je moet het wel in een flits in je opnemen, dus het gaat wel eens fout.’’ Soms staan er stippeltjes op de rol. ,,Dan weet je dat er geen weg is.’’ Ja? En dan? ,,Dan rijd je op je kompas, dat je voorop de motor hebt. Op de rol staat hoeveel graden je moet aanhouden.’’

 

 

 

Verslappen

Je aandacht mag tijdens de Dakar Rally nooit verslappen. ,,Je moet supergeconcentreerd blijven. Ze zeggen altijd: ’er ligt een steen waar jouw naam op staat’. En die moet je dus niet raken. Dat betekent altijd opletten.’’ En voorzichtig zijn. Zoals in Bolivia. Die etappe belooft een makkie te worden. Totdat het enorm gaat regenen. Van Daele: ,,De droge rivierbeddingen, waar je heerlijk door kunt rijden, veranderden in kolkende rivieren. Daar moest ik doorheen. Ik stond op de oever en dacht: ’ik ga er niet in’. Twee jongens achter me doken met hun motor wel naar beneden. Die werden zo weggespoeld. Toen wist ik zeker dat het slimmer was om een stukje om te rijden.’’

 

 

Zoutvlakte

Het zwaarst heeft Van Daele het tijdens die helse etappe waarin de coureurs over een enorme zoutvlakte worden gestuurd.

Het is ijskoud, het heeft geregend en er staat een centimeters dikke laag zout water op de vlakte. Probeer dan je motor maar eens heel te houden. Tientallen coureurs vinden die dag hun Waterloo. De motor van de Callantsoger overleeft. Net aan. ,,Dik 150 kilometer door dat zoute water! Mijn hele motor was ingepakt met een laag zout. Ik zelf ook trouwens.’’ De versnellingsbak begeeft het. ,,Ik had alleen de derde versnelling nog. Zo heb ik zevenhonderd kilometer moeten rijden. Alles piepte en kraakte. Ik was echt bang dat ik de finish niet zou halen. Onderweg passeerde ik een groep Chileense militairen op een motor. Een van hen had nog een blik motorolie. Dat heb ik in mijn motor gekiept. Het piste er gelijk aan alle kanten weer uit, maar hij liep toch weer even wat soepeler.’’

Reutel

Maar dan is het vlak voor het laatste duin, met het bivak in zicht, toch gedaan. De motor geeft nog een laatste reutel en stopt er mee. Van Daele chartert wat lokale mensen die hem helpen de motor het duin op te duwen.

,,Ik dacht: beneden kom ik altijd. Ik heb de motor gewoon van die heuvel af laten rollen. Ik kon het bivak zien liggen, maar een kilometer er voor liep ik toch vast. Weer duwen. Weer met hulp van toeschouwers.’’ Half elf ’s avonds strompelt hij over de streep. ,,Om half vijf ’s morgens was ik gestart. Wat een tocht…’’ Na zo’n dag is een goeie monteur goud waard. Van Daele heeft zich voor de rally ’ingekocht’ bij een serviceteam uit de Achterhoek.

Monteur

,,Zij hebben een puike monteur, die ik al jaren ken. Daarnaast is er een manager mee die de servicetruck rijdt, waarin alle spullen zitten. Zo’n team is onmisbaar. Die monteur heeft na die rit een heel nieuw blok onder de motor gezet. Hij werkte soms 48 uur achter elkaar.’’

Dat sleutelen gebeurt in het bivak. Een uit de kluiten gewassen (tenten)dorp dat elke dag verhuist. ,,Je zit daar met vierduizend mensen bij elkaar. Allemaal motoren, trucks, tenten. Een enorm terrein. De douche was een keer drie kilometer van mijn tent af. Dan ben je blij dat je team een scootertje mee heeft, want als je na zo’n zware etappe ook nog eens drie kilometer moet lopen…’’

De Callantsoger verschijnt regelmatig met zijn kop op televisie, wanneer de mannen van RTL7 hem weer voor de camera halen. Niet zelden ziet hij er dan uit als een zandhaas. Zeker na de etappes met het beruchte ’feshfesh’. Zand zo fijn als bakmeel, er is geen doorkomen aan.

Rotsen

,,Soms was het zo diep dat ik er tot mijn zadel toe in zakte. En onder dat zand liggen dus beste rotsen. Als je daar op klapt lig je naast je machine. Is me wel een paar keer gebeurd. Eén keer kon ik mijn motor nauwelijks meer terugvinden, die was helemaal in dat zand verdwenen.’’

De organisatie van Dakar (ASO, ook organisator van de Tour de France) heeft de veiligheid goed voor elkaar. Zo heeft elke motor een kantelsensor. Die registreert of de motor een noodstop maakt, of op zijn kant ligt. ,,Val je, dan heb je binnen drie minuten een telefoontje van de organisatie. Of alles goed is?’’

En dan zijn er nog de andere deelnemers. Trucks en auto’s die net even sneller gaan. Motorrijders hebben voorop een zogeheten sentinel. Wil een auto of truck passeren, dan drukt de chauffeur op een knop en begint de sentinel van de motor voor hem te ratelen. ,,Een heel irritant geluid. Maar je wilt wel opzij gaan, want die trucks rossen gewoon door. Ik zette de motor altijd even aan de kant, om het stof op te laten trekken.’’ Terwijl Van Daele door de onherbergzame gebieden van Argentinië, Chili en Bolivia buffelt leven de mensen in Callantsoog intensief mee. Niet in de laatste plaats dankzij internetondernemer Charrel Jalving die het thuisfront via een speciale website en social media van elke ontwikkeling op de hoogte houdt. ,,Dat heeft-ie echt perfect gedaan. Ik denk niet dat er één privérijder was met zo’n media-offensief als ik.’’

Domper

Zijn Dakardroom heeft Van Daele kunnen waarmaken dankzij medewerking van heel veel bedrijven uit de regio. Want zo’n rally rijden kost wat. Alleen het inschrijfgeld al: zeventienduizend euro per persoon (ook voor de monteurs). ,,Ik heb er zelf uiteraard geld in gestoken en heel veel bedrijven hebben me gesteund. Echt super.’’

Zijn vrouw Jacqueline is vooral heel blij dat hij de finish heeft gehaald. ,,Dit was echt zijn droom, hij is er anderhalf jaar voor bezig geweest. Stel je voor dat je dan door pech in de tweede etappe al uitvalt? Die kans is er. Dat was toch wel een enorme domper geweest.’’

 

Finish

Op de motor van Van Daele prijken de namen van Wouter Vaarkamp en Gerard Broers. Twee vrienden van hem die het leven hebben gelaten bij een motorongeluk.

,,Met een vriendengroep reden we vaak rally’s. Zij zijn allebei verongelukt met de motor. Ik heb gezegd: ’die jongens neem ik mee naar de finish’ van Dakar’.’’ Gerard Broers verongelukt in de zomer van 2014 in Frankrijk. Een harde klap voor Van Daele, die dan al volop in training is voor de Dakar Rally. ,,Gerard was mijn beste maat. Dakar rijden was ook zijn droom. Ik mis ’m enorm. Als het ongeluk eerder was gebeurd weet ik niet of ik wel was gegaan. Maar nu zat ik er al middenin, ik was al ingeschreven. Als ik ’s morgens voor de etappe hun namen op mijn motor zag staan werd ik wel eens emotioneel. Dat moet je dan wel weer van je afschudden, want tijdens de race moet je volledig geconcentreerd zijn op het rijden.’’