TCO e.o.

11 Januari 2025 2e Wintercup Nunspeet

Zaterdag 11 Januari 2025

Het was zaterdagmorgen nog erg vroeg en het vroor een beetje toen we uit het donkere Tuitjenhorn vertrokken om de uitdaging die ons stonden te wachten in Nunspeet aan te vallen.
Aangezien het grootste stuk van het traject daarheen naar het oosten is zagen we aan de stralen van de zon dat deze langzaam aan het opkomen was.

Een vlotte rit, gelukkig niet gehinderd door gladheid, kwamen we in de buurt van Nunspeet. Echter geheel onverwacht reden we door een dikke watten deken heen, of te wel mist.
We hadden er echter geen hinder van en arriveerden ruim op tijd op onze bestemming.
Door de onverwachte gladheid waren er wel een paar auto's van de weg geraakt.

Op het pad naar het terrein zagen we twee wandelaars met een paar honden lopen in het bos (Boxers of zo) die toen we dichterbij kwamen Jolanda en René van Saanen bleken te zijn.
Zij lieten hun jongste gezinsuitbreiding voor de wedstrijd nog even uit.

De wedstrijd had eigenlijk al vorige week moeten plaats vinden, maar door wateroverlast was de toegang tot het terrein onder gelopen en is het een week naar achter geschoven.

Zoals al eerder geschreven; het had gevroren en voorzitter Henk van Motor Club Nunspeet (MCN) waarschuwde de triallisten om op te passen bij stammetjes, want deze zouden wel een super glad kunnen zijn.

Om half elf werden we los gelaten en konden we ons verspreiden over het terrein.

Van de rijders begreep ik dat de non-stops ietsje moeilijker of lastiger waren als de eerste keer. Op zich niet erg om een onderscheid te kunnen maken in het niveau van van de rijders.

Het was aangenaam rijden, er waren geen crosser waardoor het allemaal wat relaxter is.
Ook het weer werkte uitstekend mee. Ook voor de controleurs was het prima te doen.
Rijdend over de route bood het bos bij tijd en wijle en surrealistische wereld door de rijp in de bomen onder de warmte van de zonnestralen zachtjes smolt en in een fijne nevel tussen de bomen hing.

Enig moment was er nog soort van een fijne zachte motregen doorspek met zonnestralen, die na enkele minuten alweer over was.
Kortom prima omstandigheden om in deze omgeving te vertoeven.

Zelf had ik weer het probleem net als de vorige keer om de goede route te vinden tussen de vele pijlen.
Ik vond me zelf zeker de eerste ronde terug op plaatsen in de non-stops, waarvan de controleur niet verwacht had ik me dar moest ophouden. Dat resulteerde dus meestal in een vijfje.

Doordat de ondergrond nog licht bevroren was, gleden de wielen nog wel eens onverwacht onder je vandaan en moet er steun gezocht worden door middel van de voeten,als je nog op tijd was.

Dat het onverwacht glad was zag ik bij Cals Stusgen. Zo zag ik Carl voor mij een non-stop ingaan en voor ik met mijn ogen kon knipperen lag ie op zijn rug naast zijn motor, ook tot zijn eigen verwondering. Behalve een beetje imagoschade, was er verder niets met hem aan de hand.

Peter Glas maakte het helemaal bont. Hij had zijn trialmotor verkocht en is in afwachting van zijn nieuwe brommer. Aangezien hij geplaagd werd door een ongemakkelijke blessure, begeleide hij zijn harem (Wiep en Milou) op een mountainbike.
Op de route reed ik op een bepaald moment achter hem; Peter op de fiets dus.
We kwamen op een gedeelte dat stijl naar beneden dook en Peter storte zich als een bezetene naar beneden om vervolgens beneden aangekomen rechtdoor in het struweel te verdwijnen.
Even gestopt bij hem; bleek dat ie geen remmen op dat ding had.

 

Onze trouwe TCO controleur Bert vertelde dat ie net op tijd hersteld was van een griepje en had voor deze gelegenheid de hoogte op gezocht.
Deze non-stop 7 was er eentje van het klimmen in het mulle zand en liet heel wat rijders in het zand bijten.
Een lastige nonstop; hier zijn heel wat puntjes op gehaald.
Als gevolg hiervan liepen de wachttijden behoorlijk op. Vooral de rijders in het hogere segment hadden veel tijd nodig om hun angsten te overwinnen, voordat ze durvenden aan te zetten om de hindernissen voor hun te slechten.

De gebroeders de Rooij trokken gezamenlijk op om de non-stops op het hoogste nivo samen te slechten en kregen dus behoorlijk opstappen voor hun kiezen.

Op de laatste non-stop hadden de heren controleurs het goed voor elkaar.
Een oude wasmachine trommel was omgebouwd tot vuurkorf met verwarmingsplaat.
Op de vuurplaat werden allerlei heerlijk gerechten bereid zoals soep en worstjes.

Ook de gezusters Glas reden gezamelijk op, gecoacht door vader Peter.

Deze dames maken serieuze stappen vooruit.

Ik verwacht dat ze spoedig vader Peter in het klassement gaan passeren.

Op de lange weg terug naar Noord-Holland werden we net als op de heenweg vergezeld door het zonnetje die zich langzaam achter de horizon begon te verschuilen.
Weer een leuke wedstrijd en we hebben allemaal weer bar genoten.


 

Uitslagen: