TCO e.o.

Bilstain 2024

Na jaren weer eens de moed opgevat om naar Bilstain te gaan, mede doordat zoon Puck er een appartement op het terrein geboekt had.
Door allerlei reden zoals corona en een wrakke knie, die overigens weer perfect gerepareerd is en werkzaamheden, was het er jaren niet meer van gekomen.
Net terug gekomen van een andere vakantie, snel nog even de motoren nagekeken en inladen.
Dat ging dit jaar aanzienlijk gemakkelijker.
Zoon Puck reed inmiddels in een bedrijfsbus van zijn werkgever en had deze zo ingericht dat er twee brommers in pasten.
Scheelt weer een een karretje achter je kont. Spulletjes er in en op naar Billy.

Onderweg werden we getrakteerd op flinke hoosbuien in de omgeving van Brabant en Limburg.
Een afscheidscadeautje van Nederland.
Gelukkig was het in Bilstain redelijk droog gebleven.
 

Een klein miezertje bleef nog even hangen en daarna was het droog.
Gelijk even doorgereden naar het TCO kamp waar alle vele TCO'ers waren neergestreken.
Afdeling Wogmeer bestaande uit de families Knol, Schaap en de Rooij; buurtjes Hensbroek bestaande uit de van der Gragten en Glas; de Kalverboeren met opa Frans en vele kleinkinderen; en de familie ten Haaf met vriend Edwin.
Weer een heel gevarieerd gezelschap.


 

Na alle handen weer even geschud te hebben werden de trialpakken aangetrokken en was het richting bos.
Een aantal dames en heren was al wandelend de tocht aangevangen richting Üitkijksteen.

Het is toch weer heel vreemd om er zo weer na al die jaren te rijden.
Bijna niks is vlak en je moet de hellingen weer opnieuw gaan inschatten voor je een klimmetje gaat proberen.

De heren de Rooij en de jongeheer Knol zijn de technische rijders die zich heerlijk kunnen uitleven op de grote keien en bomen. Voor ons mindere rijders zijn de klimmetjes heel leuk al lijken deze steeds moeilijker te worden door de erosie en de vele motoren die omhoog en omlaag zijn geklommen. De padjes omhoog zijn vaak geulen geworden, gevuld met losse rotsen en keien die onder je wiel weg schieten, die het balanceren er niet gemakkelijker opmaken.

Na zo een paar uurtjes op pad te zijn geweest is het goed rusten.
Ons appartement was toegerust met een goede douche.
Ik hoorde van de dames Kalverboer dat de douche in de sanitair ruimte weer ouderwets koud was en hadden gelijk al belangstelling voor ons onze douche.
Ons appartement was ook uitgerust met een inductie kookplaatje waar je uitstekkend biefstukken op kon bakken.
het hokje was boven ingericht met wel 6 bedden.
Vier stonden er naast elkaar en er was geen ruimte meer om er tussen te lopen, zodat je van het voeteneind naar je slaapplek moest kruipen.


Aangezien we met twee personen waren, was het even schikken met de bedden om de toegang tot de bedsteden meer toegankelijker te maken.
Het was er verder prima slapen.

 

Maar voordat we gaan slapen, gaan we na het diner rond het kampvuur zitten.
Een grote groep die steeds meer moest uitwaaieren om er nog mensen te laten aanschuiven.

Iedereen, jong een oud schuift aan. Alleen de allerkleinsten lagen al te koesen.
Nick van der Gragt en vriendin had hun jongste aanwinst van 9 weken meegenomen en deze mocht ook aanschuiven.
Victor wilde de kleine ook graag even vast hadden om al vast te wennen aan het ouderschap.
Hij woont alweer een tijdje samen en de hormonen beginnen te rammelen.
Zijn grote zus Katinka had ook onlang het leven geschonken aan een kleine, zodat de jongens en zus Linda nu oom en tante zijn geworden en Pim en Gemma grootouders.
De tijd tikt door.



Marcel ten Haaf was met vriend Edwin en zoon Jeffrey af gereisd.
Jeffrey herkende ik ook niet direct, want die jongens groeien snel. Helaas heeft Jeffrey een infectie in zijn hoofd opgelopen en dit is op zijn gehoor- en evenwichtsorgaan gaan zitten
Hij heeft nu een speciale gehoor implantaat en kan hij niet meer trialrijden.
Heel jammer voor de boy.

Zoals altijd na de koffie gaan allerlei koelboxen open en wordt je overspoelt door een grote diversiteit aan gerstenatten.
Er altijd voldoende hout om de de vuurton, gemaakt door Klaas van der Gragt, te vullen.
Dat vullen gebeurd bijna altijd door de kinderen, die het vuur zo groot mogelijk willen maken.

Later op de avond doen ook de grote kinderen graag mee en wordt het een echt vreugde vuur.

De stoeltjes moeten vaak iets meer naar achter vanwege de hitte.
Er was één stoel die de avond niet overleeft heeft.
Het feest ging door tot in de kleine uurtjes.

Een enkel oudere jongen kon de ogen niet meer openhouden.
Duidelijk een geval van drankmisbruik is op de foto te zien.






s' Morgens niet te vroeg op en rustig ontbijten.
Omdat ons appartement naast de sanitair ruimte staat is het een komen en gaan van mensen en kinderen die 's morgens hun eerste loopje gaan maken naar het toilet gebouw.

Diverse auto's uit het kamp kwamen langs gereden om boodschappen te doen bij bakker Brul of bij de supermarkt Nopri.
 

In het kamp werd ondertussen volop koffie gemaakt en eieren gebakken.

Rechtsboven; Petra druk in de weer om het ontbijt voor het gezin op tafel te toveren.

Vroeger in 2011 kon Petra alle drie de meiden nog gemakkelijk meenemen in de bakfiets.
Nu slapen ze als echte tieners lekker uit.

Foto is dus van 13 jaar terug: Bilstain 2011.

Zo rond een uur elf werd het weer tijd om de brommers los te laten in het bos.
Meestal onder aanvoering van oud voorzitter Frans werden de paden en de beklimmingen opgezocht om onze (kwijt geraakte) vaardigheden te oefenen.
Menig zweet druppeltje is daar achter gebleven, kan ook een angst druppeltje zijn.

Na ruim een uurtje in het bos aan het overleven te zijn geweest, werd het weer tijd om het vocht gehalte weer op peil te brengen.

Ik had ondertussen dat mijn brommer wel enige aandacht nodig had. Het achterremmetje liep wat aan en was daardoor gloeiend heet geworden.
 

Gelukkig was dit gemakkelijk te verhelpen, maar de temperatuur van het brommertje liep ook flink op. Controle leerde dat ie trek had in koelvloeistof.
Gelukkig was dat in het kamp voorradig, maar ik vermoed toch dat er wat weglek naar het carter.
Onderzoek voor later thuis.

Ook de auto van neef Piet (Knol) had trek in koelvloeistof begreep ik later.
Helaas was deze dorst niet te lessen en verder als Nederweert kon de Ford hem niet brengen en moesten ze afscheid van elkaar nemen.
De Ford beloofde hem later achterna te reizen volgens Piet.

We hadden bij het kampvuur nog gesproken dat het zon fijne auto was.

Een aantal reisden 's avonds af of de volgende morgen vroeg.
Later gingen de Rooijtjes aan het einde van die middag ook richting huis, zodat de kring rond het kampvuur iets kleiner kon worden.
Klaas van der Gragt had niet alleen zijn familie mee gebracht, maar ook een geheel gereviseerd bus, keurig wit gespoten, zijnde een camper.
Deze was vroeger al eens in Bilstain geweest en was toen nog groen.

De dochter van Klaas, Angela en haar vriend Fernando hadden nog een uitdaging met de caravan.
De opbouw en het chassis zaten enigszins los van elkaar.
Met spanbanden naar de dissel werd dit probleem aangepakt.
Of ze ook met de opbouw zijn thuis gekomen verteld dit verhaal niet.

 

Tijdens het aanvullen van het vochtgehalte wat eerder de dag verloren was, ontsponnen zich weer leuke gesprekken of te wel lekker ouwehoeren en zuipen bij het kampvuur.

Een historisch moment brak aan toen neef Piet naar de tent ging en terug kwam met zijn oude (fiets)helm.
Deze heeft hij zeker 20 jaar gebruikt bij de trial.

In stilte en met grote eerbied werd er afscheid genomen van deze Piet typerende helm door deze waardig te cremeren.
Hij liet ons achter met een goed en warm gevoel.
Dit laatste omdat ie op zijn einde, hevig begon te fikken om vervolgens tot as te wederkeren.

 

Vrijdagmorgen was de dag van de terugreis voor ons aangebroken.
Rustig ontbijten, ons nog even verkneukeld aan een Duitser die ondertussen ging douchen in het toiletgebouw.
Uit de sanitairruimte klonken oerkreten als "KALT, KALT KALT".

Daarna brommer in de bus en afscheid nemen van het kamp.
De meesten gingen nog even rijden en dan ook deze dag naar huis.

Alleen de ten Haafjes pus vriend Edwin vertrokken de volgende dag en bleven tot zaterdag.

Rond Eindhoven begon het net als op de heenreis, weer te regen.
Altijd leuk om in Nederland verwelkomt te worden door een regenbui, je voelt je er gelijk weer thuis.
Even na één uur reden we de Sportlaan op en was er een einde gekomen aan dit super leuke uitstapje.

Alle Bilstain deelnemers weer van harte bedankt voor de gezelligheid namens de redactie en zoon.
Misschien nog leuk om even terug te blikken op de vorige edities van Bilstain op de site.
De kleine jongens en meisjes van toen, zijn nu inmiddels volwassen geworden en hebben vaak zelf al weer kinderen.
De grijzen van nu hadden toen nog kleur en haar.
Je komt er mensen op tegen die toen heel close met het triallen waren, maar inmiddels de brommers aan de wilgen hebben gehangen en zijn verdwenen in de tijd.

Klik hier voor het verslag Bilstain uit 2011

Klik hier voor het verslag Bilstain uit 2012

Klik hier voor het verslag Bilstain uit 2013

Klik hier voor het verslag Bilstain uit 2014

Klik hier voor het verslag Bilstain uit 2015