TCO e.o.

4 maart 4e Wintercup Nunspeet

Eindelijk weer eens een wedstrijd kunnen meemaken.
Drie jaar terug, maart 2020, reed ik hier mijn laatste wedstrijd.
Op een iets wat druilerige zaterdag morgen af gereisd vanuit het Noord Holland naar het "verre" Nunspeet om na een periode van Corona en een onwillige knie weer eens een wedstrijd mee te maken.
Vijf weken terug is er na een periode anderhalf jaar van doormartelen er een nieuwe exemplaar in gezet en is de actieradius weer behoorlijk toegenomen.
De oplossing was uiteindelijk de juiste orthopeed vinden die een juiste diagnose stelde en een juiste oplossing had; Opereren in plaats van therapieën en pilletjes.

De ruitenwissels van de Blomauto kwamen onderweg niet aan hun rust toe en moesten constant in actie komen om de voorruit regen vrij houden.
De keuze of over Amsterdam of via de Houtribdijk via Lelystad; in ons geval werd het de dijk.
Op de heenweg haalde we de rode auto van oud voorzitter Frans Kalverboer in ter hoogte van Hoorn.
Een Blomauto rijdt altijd links en heeft gaat sneller.
Na een niet gepland kort bezoek aan Bataviastad (we pakken een afslag te vroeg), reden we later weer achter de rode auto van Frans aan.

Aangekomen in het bos van de Nunspeeters waren we lang niet de eerste en de enigste.

Vele oud bekenden waren ook weer afgereisd om in deze prachtige trial omgeving om de kunstjes, het trialrijden, te beoefenen.
Peter Glas had bijna zijn hele harem mee genomen.
Zijn twee jongste spruiten reden op een trialbrommer en zo kon Peter er mooi eraan rijden te coachen en hoefde niet zelf enge dingen te doen.
Ook grootvader Piet van de  Gragt (bekent van de Nachttrial) was mee gekomen om de prestaties van zijn talrijke nageslacht aan te moedigen.

Vier rondjes van acht non-stops moesten er gereden worden.
De eerste ronde is altijd even aftasten hoe de route gereden moet worden en waar de gevaren op een voetje zijn verborgen.
In het zanderig Nunspeet is het niet verkeerd als een voorganger al een spoortje voor je heeft gemaakt.

Anders kan het zomaar verkeren dat er een momentje van overstuur ontstaat, waarbij het voorwiel niet geplande richting uitstuurt.

Oud kampioen Marco Reit stond ook onder de toeschouwer. Ik had eerder begrepen dat hij met een revival bezig was omdat zoon Stan het druk had met zijn vriendin en bier drinken. (volgens Marco was het door veel en lang naar school, veel huiswerk, bijbaantjes).
Marco had zijn hand gekneusd en moest even rustig aan doen.

Bijna alle TCO-ers reden in de blauwe + klasse. Een route door de non-stops die je niet snel voor grote uitdagingen of gewaagde sprongen en/of opstappen stelde.
Zo slenterend van non-stop naar non-stop in achtervolging van de piloten spreek je vele mensen en wordt je een beetje op de hoogte gebracht van hun wel en wee.
 

Chris van Saane de vader van René en Jolanda wist te vertellen dat er een hal gekocht was in Middenmeer (Noord Holland) die ze geheel gerenoveerd en opnieuw opgebouwd hebben en dat daar de uitgebreide verzameling van Montesa trialmotoren is onder gebracht.
Volgens Chris zijn van alle types trialmotoren die Montese ooit gebouwd heeft een exemplaar te vinden.
Later dat ik een heerlijk broodje bal in de kantine verorbeerde kwam ik moeder Gerda nog tegen die beperkt was in haar bewegingen afwachting van een operatie aan de knieën; kon ze mooi op de honden passen.
Oud voorzitter Frans was niet alleen met de non-stops in gevecht maar ook met zijn motor die slecht startte en rommelig liep.
Zal wel iets met van slecht onderhoud te maken hebben.

De TCO-ers volgend zag ik meesten toch redelijk soepel de uitdagingen nemen. Alleen Jolanda van Saane zag ik afstand van haar motor nemen toen deze na een krap draaitje achter een stronkje bleef hangen en Jolanda met een vrije koprol  alleen verder ging. Helaas vijf strafpunten werden haar deel.
Je kon zien dat ook Marco Veerman ouder werd.
Om nog enigszins tegenstand te kunnen bieden aan zoon Kick had hij zich zelf een nieuwe brommer toebedeeld en het afgeleefde exemplaar naar Kick toegeschoven en was ook nog een klasse lager gaan rijden.

Ik werd door door een van de heren gewezen op een coureur van 81 jaren jong die zijn Bultaco van ongeveer de zelfde leeftijd nog soepeltjes door de hindernissen loosde. Er is nog hoop voor me.

De dames van de Gragt, Milou en Wiep, wisten zelfs de hoogste tredes te bereiken op het schavot.

Hier onder de uitslagen.