|
 's
Nachts om vier uur gonsde de telefoon al.
Het eerste bericht over sneeuwval en niet
doorgaan kwam al binnen.
's Morgens om acht uur was er al een telefoon conference tussen de bestuursleden
over het wel of niet doorgaan van de wedstrijd.
Afgesproken werd dat
terreinbaas Frank Muntjewerf al zijn materieel zou inzetten om voor de de
diehards die toch een wedstrijd te willen rijden, de weg en het terrein bereikbaar
te maken.
Op tijd werd de kachel in de kantine opgestookt en het bestuur schaarde zich om
het warme vuur in afwachting wie er allemaal zouden komen.
De halve bevolking van de Wogmeer had zich uit de sneeuw weten te graven en de
weg naar de Muntjeberg gevonden.
Ondanks de sneeuwbarricades op de weg wisten ze toch net op tijd voor de
inschrijving zou sluiten zich aan te melden.
Ook de gehele familie Zwaan had de oversteek over het Kanaal aangedurfd en melde
zich nog net op tijd.
 Inmiddels
was het erg gezellig geworden in onze kantine, de kachel ontplofte bijna zo hard
moest ie werken.
Het bestuur was ook hard aan het werk.
Ze hadden een vergeten fles Jachtbitter gevonden die nog leeg gemaakt moest
worden.
Tegen elf uur werden de fanatiekelingen naar buiten gejaagd om de wedstrijd aan
te vangen.
Onze voorzitter die normaal altijd een woordje vooraf doet, kon niet meer uit
zijn woorden komen.
De Jachtbitter had zijn spraak vermogen enigszins aangetast.
Onder het pak sneeuw
had het bestuur de non-stops verstopt.
 Aan
de deelnemers de uitdaging om ze te vinden.
 De
fotograaf was ook nog even naar buiten gegaan, maar na drie keer onderuit te
zijn gegleden op de steile hellingen, hield deze het voor gezien en zocht de
warmte van de kachel (en fles) weer op (om deze samen met het bestuur verder te
legen).
De eerste uitdaging
was een ingang vinden.
De tweede was er in zien te rijden, zonder weer heel hard achteruit te gaan.
Het was hard werken
voor de deelnemers.
Was de ingang gevonden en de de non-stop ingereden dan waren ze de weg weer
kwijt.
Soms was er niet goed gestrooid of de sneeuw geruimd en was het een kwestie van
overleven.
 Na
een uurtje spartelen had nog geen deelnemer een non-stop weten te vinden of uit
te rijden en werd besloten dat we allemaal gewonnen hadden.
Een enkele deelnemers werd eerst een tijdje op de kachel gezet om te ontdooien.
 De prijzen bestonden
deze keer niet uit bloemen, maar uit de restanten van de jaarvergadering.
Iedereen die gekomen was om te helpen met opruimen kreeg als beloning wat mee
van het overgebleven was.
Doordat er ook zaterdag door de jeugd van de Muntjeberg al enthousiast was
opgeruimd en geveegd, waren de aantekeningen van de secretaris waarschijnlijk in
de kachel gebruik als aanmaak materiaal.
Bram was ze vrijdag vergeten mee te nemen.
Al met al een leuke
spannende wedstrijd met allemaal winnaars. (ook de Jachtbitter) |
TCO e.o.
