TCO e.o.

Verslaggever: Piet Warmerdam en Cees Kruijer
Foto's: Ursula Schaap en Cees Kruijer

De beleving van de Tulpen Trial is door Piet geschreven als rijder in blauw (tekst groen) en door Cees als rijder in rood

Onder grote belangstelling werd op moederdag de tweede Tulpen Trial Trophy in Den Helder verreden.
De afgelopen maanden had het in de omgeving van Den Helder niet meer geregend. Het gevolg hiervan was dat de ondergrond hier steeds meer gelijkenis begon te vertonen met met streken die men meestal in een Parijs-Dakar tegen komt. Ook deze wedstrijd had een zware route tussen de trials die zijn weerga niet kende. Grote wolken ontstonden door het opgeworpen stof, ondanks dat de deelnemers zich keurig aan de maximale snelheid hielden. Dat er in de eerste ronde bij non-stop 2 regelmatig iemand zich melde met een smeulende demper heeft me ook zeer verbaasd.

Nadat Bas de gemeente ervan had verwittigd dat wij weer gingen rijden door de  polder, met een paar man, ging het feest zaterdagmiddag van start. Het uitzetten van de route over en langs de bollenvelden ging zeer voorspoedig.
Omdat er zoveel enthousiastelingen mee kwamen helpen bij het uitzetten van de non-stops ging ook dit deel van het tulpentrialweekend als vanzelf.
Op tijd klaar, dus even napraten, zoals dat hoort. Vrijwilligers bedankt !
Zondag Iedereen vroeg op en onderweg naar Den Helder. Op naar de bollenvelden.
Maar helaas door het mooie weer de afgelopen tijd bloeiden alle tulpen te vroeg, en zijn wij genoodzaakt om tussen de tulpensteeltjes te rijden.
De tulpen hebben daarmee een 5 opgelopen.
Gelukkig stond er hier en daar nog een bloemetje na te bloeien, wat ons een indruk kon geven dat het hier een week geleden prachtig moet zijn geweest.
De eerste mensen kwamen en parkeerden netjes wat resulteerde in koffie in de kantine.

Dirk Warmerdam een van de vele kinderen uit het nageslacht van Jeannette en Piet Warmerdam ons gastpaar en lid van onze club, had een taak in deze wedstrijd zijnde een stage opdracht. Dit hield onder andere in een flyer ontwerpen en voor grote prijzenbekers zorgen. Voor deze opdracht is hij zeker geslaagd. De weersomstandigheden waren deze middag uitstekend, een beetje wind en een lekker zonnetje.
Zaterdag om 13:00 verzamelen bij de familie Warmerdam. Jeannette had de koffie en fris klaar.
Hier konden we Bas Zeinstra ook de hand schudden. Hij mocht er even tussen uit van zijn privé verpleegster en vrouw.
Voordat de verhalen onder leiding van Piet te sterk werden, werd er gestart met uit zetten. Later voegden zich nog enkele personen bij de al aanwezige uitzetters. Mede hierdoor waren we op tijd klaar en kon er weer op tijd neergestreken worden op het terras waar menigeen zich een koude gerstenat versnapering zich liet smaken.

Zondag, de dag het allemaal gebeuren ging, begon ook weer met een lekker zonnetje. In tegenstelling tot zaterdag stond er aanvankelijk meer wind die voor problemen met balans op de hogere non-stop kon zorgen. Gelukkig werd de bries wat milder met de tijd dat we los gelaten werden.

Aan gekomen bij de familie Warmerdam, was de kantine al gevuld met mensen. Bert ten Haaf had zijn vrouw Marijke meegenomen voor het beter tel werk. Marijk heeft een kwart eeuw het optelwerk van de punten voor de club verzorgd. Aangezien we ook met de computer werken, had ze steun van Bas nodig om ook vlot met de software overweg te kunnen. Tijdens de wedstrijd kreeg ze van Bas een cursus strafpunten boekhouding en kan nu goochelen met de software.
Marijke verzorgde de inschrijvingen en maken de deelnemerskaarten klaar.

Even na elven werd de aftrap door onze voorzitter gegeven. In zijn openingswoordje bedankt hij de familie Warmerdam voor hun gastvrijheid en met name Dirk voor regelen van de  mooie bekers. Dirk vertelde dat hij altijd op de trialmotor naar de orthodontist gaat. Zodoende kwam het gesprek met hem over triallen. Het lijkt me trouwens altijd moeilijk praten als je met je mond open lig bij deze mensen, maar misschien praat Dirk nog al veel, zijn vader Piet in elk geval wel.

Zo kwam het gesprek op trial en hij wilde wel sponsoren.
Dirk vertelde dat het sponsoren van bekers wel eens in de honderden euro's kon belopen.
En zoals een goede orthodontist betaamd, verschiet deze niet van een paar honderd euro, als ik zo de rekening van onze ortho bekijk.
We waren zeer verguld met de bekers.
De rijders starten verdeeld per kleur over de non-stops om een vlotte doorstroming te bewerkstelligen.

Iedereen was mooi op tijd , zelfs een aantal uit het oosten van het land, en dus kon onze voorzitter staand op een podium de aftrap geven voor de tweede Tulpentrial.
Lopend door de schuur en buiten op het erf, schrok ik een beetje van de grote opkomst.
Zoveel rijders en rijdsters en dat zonder reclame, dat doet de organisatie deugd.
Bas die er zaterdag ook al even was, was er vandaag gelukkig ook bij.
Na een beknopte uitleg over de route,( volg de witte pijlen ), gingen we van start.
Verdeeld over een paar non-stops nam iedereen een andere start, en daarmee was het hele startveld al aardig uit elkaar getrokken.
Na een beknopte uitleg over de route,( volg de witte pijlen ), gingen we van start.

Verdeeld over een paar non-stops nam iedereen een andere start, en daarmee was het hele startveld al aardig uit elkaar getrokken. Tijdens de eerste ronde moest er wel hier en daar gewacht worden, omdat de heren uitzetters bij zoveel ruimte gemeend hadden deze ook volledig te benutten.
Een paar lekkere lange proeven dus.
Bij de tweede ronde had iedereen zijn draai gevonden, en konden we lekker rijden.
Onder het publiek bij non-stop 5 en 6 trof ik Wijnand de Vries, de orthodontist uit Julianadorp die de bekers sponsorde voor vandaag.
Hij was onder de indruk van de rijders en genoot ervan.
De eerste stop was op het erf waar op een paar wagens lekker krap gestuurd moest worden, en waar de gladde vloer sommigen verraste

De eerste non-stop werd door Gerda van Saane bewaakt. Omdat het een kunstmatig opgebouwde non-stop was, was deze technisch. Puck Kruijer dacht het in wit te proberen en reed stoer naar boven. Naar beneden ging nog veel stoerder, want hij reed zo van de platte wagen en sloeg over de kop. Na het drogen van de traantjes viel de schade nog mee. Puck besloot om maar weer gewoon lekker in groen te blijven tot hij ook weet waar de rem zit en ook wanneer hij deze moet gebruiken.
Ook John (tuinkabouter) Koomen maakte deze inschattingsfout. John staat meestal op de non-stops en wilde nu eens laten zien van wie zoon Jesse de genen had geërfd. Dat weten we nu; niet van hem. Terug uit blauw naar de witte klasse had hij moeite genoeg om de knipjes aan de rechterkant van de kaart te verzamelen.
Een pittige non-stop waar veel puntjes werden gepakt maar die ook goed met een nul te doen was.

Proef twee was helemaal achterin ruim twee kilometer verderop.
Een vooral voor de gele rijders uitdagende mix van beton en grond, rondom het nest van een nerveuze scholekster die gelukkig later de rust weer vond op haar eieren.

Daarna door de stoffige savanne op naar Mario ten Haaf die de wacht hield op de tweede uitdaging. Mario zat in de lappenmand als gevolg van een een flink jaap in zijn schouder als gevolg van een glas plaat die daar op terecht was gekomen. Trots liet hij zijn nog bedrade ritssluiting zien aan ieder die er nieuwsgierig naar was.
Deze non-stop was eigenlijk in tweeën te verdelen. Het eerst stuk was technisch met veel beton. Het tweede losse prut met een klim. De gele heren hadden hier een serieuze uitdaging en wisten er heel wat puntjes uit te slepen. Ook in de ander classes werd er flink op los geschoord. Uiteindelijk was deze we met een nul te doen, maar er waren niet er niet veel die hier een nul haalden
Het lint bij de ingang aan de rechterkant was stevig bevestigd aan een paaltje wat in stukje vlieghout was bevestigd. Toen ik hier inreed kwam ik te dicht in de buurt en schraapte licht met mijn step tegen het stukje hout, wat gelijk wegwaaide door en net opstekende zomerbries. Mario beloonde gelijk met een vijf.
Aan het einde van de non-stop bovenop de berg lag en nest met drie eieren verstopt.

Op 3 stond Ben vanuit de hoogte iedereen in de gaten te houden.
Velen dachten hier met een nulletje rond te komen, maar het venijn zat hem in de staart.
De laatste balken brak menig rijder op.

Daarna weer terug op de route nu aan de andere verharde kant van de sloot waar Ben Groenenboom op ons wachtte. Voor deze gelegenheid had hij zijn vierwiel trial bolide van stal gehaald.
De groene en witte piloten moesten via een hobbelig traject hun weg naar de uitgang zien te vinden. De grote mannen en vrouwen werden de bunker op gejaagd en er weer van af. De botleneck zat in de staart van het parkoer. De gele heren moesten een buis slechten, de rode een rommelige big-bag grindzak en vervolgens allemaal over een door verrotte ronde houten balken en weg naar de uitgang.
Bijna iedereen heeft hier wel een keer punten laten knippen en de meesten drie keer. Uit dankbaarheid werd de auto van de uitzetter en bedenker van deze non-stop even ludiek geparkeerd. Op naar non-stop 4.

Toen de eerste rijders van de blauwe klasse aan kwamen bij proef 4 dreigde er even burgerlijke ongehoorzaamheid.
De hele hoge en steile klim die Johan voor ons in gedachte had werd met angst en beven verkend.
Maar nadat Sjaak één lullig graspolletje weggeschopt had, durfde Ron Boot het als eerste toch aan.
En als er één Schaap zegt dat het kan, dan doet de rest het ook.
Viel toch mee ,en menig blauwe piloot was trots op de overwinning van deze steile wand.

Op deze non-stop stond captain Jack van Arckelen ons al met een grijns op te wachten. Hier stond ook fotografe Ursula Schaap ons op te wachten Voor blauw was het een stevige opstap, maar iedereen wist toch min of meer boven te komen. Hier werden de meest spectaculaire foto's gemaakt.

Door het land verder langs een immense kunsttulp naar 5 en 6.
Rond deze bunker stonden speciaal voor ons een paar bloeiende bakken tulpen die ons opbeurden.
Dat was nodig, want via een hoop gehobbeldebobbel leidden Bert en trawanten ons naar de uitgang.

Hierna was het weer een stukje brommen naar de weg waar Bert ten Haaf samen met Femke van Saane de puntjes weg gaven. Deze non-stop was op de hellingen bedekt met een soort van ski- gras. Voorwiel en achterwiel begonnen soms geheel onverwacht elk een eigen route in het gras. Gevolg je stond soms op plaatsen waar je eigenlijk niet wilde zijn. Als dit gras op de Oostenrijkse hellingen laten groeien dan kan het skiseizoen in de zomer gewoon doorgaan.
Voor Geel was de ingang best lastig, omhoog een zand helling op en gelijk links over een beton muurtje
Zelf gaf ik een nummertje spoorkruizen te beste, zonder dat ik het in de gaten. Bert gaf me er blij vijf punten voor.

Martien van der Gragt controleerde de non-stop 6 die er tegen aan lag. De ingang van deze non stop kruiste de uitgang van non-stop vijf. Bij een beetje wild uitrijden van uit vijf, zat je gelijk in zes.
Ook weer een non-stop van netjes rijden.

Voor Geel was de helling met een krappe draai omhoog de uitdaging en zo te zien aan het graafwerk ging dit niet altijd vanzelf.

Boven op proef 7 stond Maarten’s vader Kees als een orkestleider de rijders naar de uitgang te dirigeren.
De proef leek op een afstandje een “makkie” maar zoals altijd ,schijn bedriegt, en lang niet iedereen kwam hier ongeschonden uit.

Op non-stop 7 stond dokter Kees Rottier ons al op te wachten met zijn zelf gemaakte valkuilen, zich in de handen wrijvend, omdat hij weer volle wachtkamers verwachte. Een echte stuur non-stop zoals ik ze graag zie, met hier en daar een opstapje er in. Vooral het laatste draaitje op het einde zorgde voor de rode en gele klasse voor voetjes. Maarten Rottier was door de aanwezigheid van vader op de non-stop de weg kwijt geraakt. Johan Schaap hielp hem even en wees hem het rechte pad.

Kaartje wisselen ,tanken en volgende ronde weer. Lekker meters maken waardoor sommige dichtgekoolde uitlaten weer lekker los kwamen, net als de gezichten van iedereen.
Alle plooien stonden aan het einde van de dag in de smile-stand, en dat is mooi om te zien.
Razend snel werden de lintjes en stokken opgeruimd en konden we de prijsuitreiking tegemoet zien.
Marijke had het moeilijk met de telling, want alles was weer dicht bij elkaar. De nullen moesten soms uitkomst bieden, maar toen was de uitslag toch bekend. Frans ging voor het geïmproviseerde schavot staan en liet alle winnaars van een prijs glunderen met een mooie beker in de hand (geregeld door Dirk die er zelf ook één had gewonnen.).
Dat was de tweede tulpentrial onder een stralende zon. Wat een mooie dag.

Er waren niet alleen bekers voor de overwinnaars, maar ook voor Jeannette, Piet en Dirk Warmerdam.
 Als eerste en als dank voor inspanningen en het beschikbaarstelling van hun bedrijfsmiddelen zoals schuur, kantine, landerijen, koffie en fris kregen ze een echte TCO Tulpen Trial 2011 drinkmok en een luid applaus van de aanwezigen.
Hierna werden de uitslagen en de punten voor gelezen en konden de beste drie van elke klasse een beker ophalen.
Uniek in de blauwe klasse; Oldtimer Sjaak Vlaar het gepresteerd om met nul punten te eindigen.

Het was een prachtige dag met uitdagende non-stops en aan de deelnemers te zien had een ieder wel genoten.
Tevreden konden iedereen naar huis om nog even na genieten van de trial en de rest van de Moederdag te vieren.

Deze foto's zijn allen gemaakt door Ursula Schaap en gemakkelijk te downloaden.