TCO e.o.

Zaterdagmiddag waren de leden van de trialclub naar Manege Noot getogen om te helpen met opbouwen van de tweede indoor trial.
Dit laatste is niet helemaal waar, want buiten werden ook drie non-stops gebouwd en aangezien er daar van nature alle flinke hopen grond, heuvels en andere hindernissen liggen is het alleen een kwestie van een lintje spannen.
Voor de indoor daartegen moeten er meer inspanningen worden verricht. Johan Schaap, de grootste Beta dealer van Noord-Holland en omstreken en Gert-Jan Borst directeur van het gelijknamige bouwbedrijf, die van dit soort indoor-hallen voor de trial, er jaarlijks tientallen van neerzet, hadden zich al behoorlijk ingespannen om de grove spullen zoals banden, rioolbuizen, afvalcontainers en rotsen klaar te zetten. (De roddel gaat dat er naast de Muntjeberg ook plannen voor een nieuwe  indoor-trialhal zijn).
Eerst werden de drie buiten non-stops uitgezet. En rond de klok van half vijf  konden we in hal terecht, waar tot op dat moment een Jeu de Boules toernooi bezig was.
Enkele leden van onze club stonden zo gefascineerd te kijken naar dit spel dat ik vrezen moet dat we deze kwijt raken aan dit balle spel.
Nadat de grote spullen min of meer op de juiste plek neer gezet waren, kon er gestart worden met het echte bouwen. Hier gaat veel tijd inzitten, want alles moet bedacht en gemaakt worden. Tegen half acht waren de meeste non-stops gereed en was het voor de overblijvers tijd om eerst eens kennis te maken met een stevig erwtensoep of snert die door Peter van Manege Noot gemaakt was om de inwendige mens te versterken. Deze snert was van uitzonderlijke kwaliteit en haalde bijna het nivo van de kerst trial snert.

Aangekomen bij de manege was het zaak om de inschrijvingspost in te richten voor de leden die al vroeg aanwezig waren. Bas Zeinstra die hier vorig jaar zijn knie verdraaide had en nog steeds met de gevolgen hiervan geconfronteerd word, had zich opgeworpen als puntenteller, later geholpen door Ellen Rottier. Samen zaten ze knus achter de computer en telde ze de puntjes. Dokter Kees Rottier stond te kleumen in de hal bij non-stop 4, maar vond daar ook later ook warmte in een knusse samenwerking met Petra Duineveld.
Omdat er een aantal pellets nog vast gemaakt moesten worden en de tijd wel leek te vliegen, werd het even over half elf dat iedereen verzocht werd naar de hal te komen voor de aftrap en het in ontvangst nemen van de wedstrijd kaarten.
In totaal hadden zich 50 deelnemers laten inschrijven.
De deelnemers kwamen uit geheel Noord Holland: van het diepe zuiden, via de vertegenwoordiging van de familie van Saane, tot uit het hoge overzeese noorden, de Texellaren.
De non-stops hadden elementen in zich die in de wedstrijd de mannen van de jongetjes zou scheiden. Menig piloot moest over obstakels heen die ze liever hadden vermeden, maar groot was de ontlading als het later toch gelukt was.
Nadat Frans iedereen verwelkomt had, werden de huisregels nog even aangehaald (niet brommen bij de paarden). Verspreid over de non-stops werden we vrijgelaten.

Non-stop 1 was een stevige inkomer. Klaas Veerman, de grootvader van Kick Veerman, stond hier samen met Daan van Daele op controle.
Daan moest zich nog koest houden als gevolg van een pols blessure opgelopen met een andere tweewieler in een wedstrijd.
De uitdaging en de punten lagen op de noord-helling die door de lagere klassen onder langs genomen moest worden. De rode en gele coureurs moesten over de berg heen door de malse tuinaarde weer omhoog. Ik zag tuinkabouter John Koomen, directeur van het beste tuincentrum van Noord Holland, goedkeurende blikken werpen op deze mooie prut. Er is niemand in deze klassen geweest die het zonder punten te pakken gered heeft. Een spoor maken lukte ook niet, omdat blauw dit rood/gele spoor kruiste en vernielde en waarschijnlijk omgekeerd. We reden elkaar zogezegd in de wielen.
 

De tweede Non-stop was verstopt in het swampige gedeelte van het terrein. Deze uitdagingen ging schuil onder terreurbomen die samen met het schimmelige riet rond zwart dampende poelen stonden te peinzen over wat de manegehouder hier liet verdwijnen in de vergetelheid.
Het is aan de tegenwoordigheid van geest van vader Gert-Jan Borst te danken dat T(h)ieme er nog is. Femke van Saane hield bij deze non-stop de wacht. De uitgang van de non-stop verdween in de nevelen die hier altijd hangen. T(h)ieme reed de non-stop in en kwam nooit bij de uitgang aan. Gert-Jan, die gezellig bij de ingang stond te keuvelen, werd na enig verloop van tijd toch wat ongerust en zette een zoektocht in. Gelukkig kon hij hem op tijd uit de klauwen van het mistmonster rukken, hij was al aan het oplossen.
Het was een non-stop die door zijn gladheid en krapte een verraderlijk karakter had en tot menig voetje dwong. Er zijn er weinig geweest die hier ongeschonden door heen kwamen.

De laatste buitenuitdaging werd gecontroleerd door onze voorzitter Frans Kalverboer. Frans, die voor deze wedstrijd nog even rustig aandeed, is herstellend van een sleutelbeen blessure. Bij de uitgang werd we opgewacht door de lieftallige Yentl Pronk die altijd wel tijd voor een praatje had en tegelijk de puntjes knipte. Dit babbel talent komt volgens vader Aris van moeders kant.
Net als de tweede was deze lekker glad en moest het gas met een fluwelen hand bedient worden, om niet in de slip te raken waar dan alleen door het beter voeten werk nog redding van de vijf punten reste.
 

In de hal was het minder mistig als buiten. De hal werd gevuld met het geluid van pruttelende twee-takten.
Zo af en toe werd dit gezellige gemurmel verstoord door het monstrueuze gebrul van een kleppenmachine die op de staart getrapt werd om een uitdaging te nemen, waar deze duidelijk geen zin in had.
Doormiddel het harde blaffen maakte deze machines hun misgenoegen kenbaar.
Uiteindelijk, door harde hand gestuurde deden ze toch hun werk en brachten hun berijder naar grote hoogte punten.

De vierde non-stop kenmerkte zich net als de maandagochtend door lange files bij de ingang. Dokter Kees en Petra deden hier samen de puntjes en ze vonden veel warmte bij elkaar. Een zeer technische non-stop die van de hogere klasses enige omzettechniek vroeg om puntloos aan het einde te komen. De blauwe heren en dame moesten het hebben van een goede timing om het voorwieltje op tijd te liften. Bij de witte pilootjes was er niemand die er ongeschonden door heen kwam.

 

Gerda van Saane hield de wacht bij de vijfde uitdaging van deze dag. De grote jongens kwamen hier een aantal serieuze banden tegen. Deze moesten in één keer goedgenomen worden. Een foutje betekende meestal terug glijden en gelijk een vijf.

De zesde uitdaging was centraal gepositioneerd. Martin van der Gragt verzorgde hier de beloningen in de vorm van knipjes op de kaart.
Geel mocht bij de ingang gelijk omhoog en weer terug naar de harde aarde via een tweetraps afstap. De andere piloten beleefden hun avonturen op een iets lager nivo, maar wisten lang niet altijd de voetjes van de grond te houden.
De rode uitdagers moesten twee buizen achter elkaar nemen waar krap een brommer tussen past. Hier stokte het wel eens, zo ook mijn brommer die afsloeg.
Martin knipte een vijfje.

De zevende non-stop werd gecontroleerd door John Koomen, die zich zeker ook op non-stop 1 had thuis gevoeld.
Een technisch lastige non-stop voor de rode pilootjes, die begon bij het schuin oprijden van een de stapel pellets. Eenmaal in de afval container was het links er uit rijden best lastig. Als dit niet gelijk lukte was een vijf je deel. Wist je eenmaal uit de bak te klauteren moest je nauwelijks bekomen van de schrik, beneden gelijk weer rechts over een kippehok. Dit was niet mijn favorietste non-stop. Alleen Frans Stam, nu nog rode rijder, maar volgende jaar zeker een gele top piloot, wist in de laatste ronde de voetjes op de stepjes te houden. Gezien aan de punten die John uitdeelde aan de gele heren, vonden deze hier ook genoeg uitdaging.

De laatste hindernis was in de hoek van de hal gebouwd.
Dit was een waar spektakel stuk waarbij ook de witte piloten omhoog de wagen op moesten en er weer van af. Voor de meeste was dit al spannend genoeg. Vooral het afrijden van de wagen over een smal steigerdeel. Dorus was hier coach en controleur te gelijk en hielp de jonge piloten zo goed mogelijk.
De gele heren hadden na de ingang gelijk een serieuze opstap die niet kinderachtig was. Deze moest gecontroleerd genomen worden, want bij te veel gas vlogen ze gelijk door naar de uitgang om de maximale beloning van vijf punten op te halen. De heren werden vervolgens naar beneden gestuurd en via een afval container die ondersteboven lag weer omhoog. Dat het ijzer van zon bak niet veel grip heeft, moest een enkeling ervaren terwijl hij roemloos terug naar de vloer van de hal gleed. Vervolgens van de wagen door twee afval bakken weer terug, beneden draaien en weer terug en omhoog door dezelfde bakken, waarbij spoorkruizen door de vingers werd gezien.
Ook de rode piloten mochten door deze bakken omhoog. Het was wel zaak om een beetje links te houden, want eenmaal boven aan gekomen, moest er 180 graden gekeerd worden op de wagen en over het eerder genoemde steiger deel naar beneden naar de uitgang gekoerst worden.
De blauwe heren en dame moesten hier ook laten zien dat ze een beetje trial bloed hadden, want er moesten diverse buisjes geslecht worden voor ze op de wagen waren. Vervolgens mochten deze via de gladde afvalbak op zijn kop naar de uitgang. Dit was voor de meeste ook spannend genoeg. Ik zag een piloot eenmaal beneden gekomen als nog zijn motor kwijt raken, waarschijnlijk de voorrem iets te krachtig in geknepen door de spanning.
De groene rookies hielden het zoals bij de meeste non-stop laag bij de grond, waar een aantal pellets geslecht moesten worden.

Er was enige reclame gemaakt voor het evenement en als gevolg hiervan was er veel publiek te kijk.
De kantine van de manege draait een top omzet.
Kees Boekel heeft na het verlies van zijn grootste fan (niet zijn vader) en nieuwe gevonden.
 

Tegen half drie waren de meeste hindernissen genomen voor die dag en konden we ons opmaken voor het opruimen van de hal. Deze moest weer vrij gemaakt worden voor de 1 pk's die hier in het dagelijkse leven hun kunstjes doen.

De hal was snel opgeruimd, maar doordat we voor het afvoeren van de zware spullen afhankelijk zijn van de machines was het voornamelijk wachten. Ook manegehouder Peter reed driftig heen en weer met de minishovel om alle pellets er uit rijden.
Ondertussen konden de deelnemers, controleurs en publiek zich in de kantine laten verwennen middels een culinair hoogstandje.
Rond de klok van vieren was de spanning in de kantine om te snijden. Manege Noot had gesponsord in mooie bekers. Deze stonden te lonken op het biljard, wachtend op de winnaars.  
Bas en Ellen hadden hun werk erop zitten en de lijsten met uitslagen had voorzitter Frans in binnenzak en deze liet iedereen in spanning wachten.

Als eerste werden alle controleurs en helpers door Frans geroemd voor hun inzet.
Voordat er begonnen werd met de prijsuitreiking werden José en Peter van manege Noot door voorzitter Frans naar voren geroepen en ook hartelijk bedankt voor hun medewerking middels fraaie ruikers. Deze werden gesponsord door de Beta dealer van Noord-Holland, Johan Schaap.
In huize Pronk was het dubbel feest, want zowel Aris als zoon Symen wisten de eerste prijs naar huis te brengen.
Marco Veerman wist zijn protegé Jesse Koomen voor te blijven door tweede te worden in de hoogste klasse.
 

Tegen half zes werd het tijd om dit weekend af te sluiten en te verdwijnen in de mist, op zoek naar ons huis verscholen in nevelen.

Voor meer foto's klik hier.

Uitslagen klik hier. Deze pagina is breed om u in detail te laten zien waar de wedstrijd is beslist.