TCO e.o.

Verslaggever: Cees Kruijer
Foto's: Cees Kruijer

Onder de aanmoediging van de zon staken de narcissen en ander bolgewassen hun kop boven de grond om de grote blauwe wereld te verkennen.
Ook nieuw op deze wereld is de derde dochter van Peter en Petra Glas. De vorige keer met de training was het nog spannend of Peter de sessies kon af maken, aangezien ze toen op het punt stond het aardse leven te beginnen.
Ook bij de familie Rottier en Schaap was het kraamfeest, aangezien ze beiden verblijd werden met een nieuwe brommer.
Er werden vijf non-stop in elkaar geknutseld en tijdens dit knutselen konden we genieten van de verrichtingen van de heren crosser. Zo zag ik ook een elektrische crosser voorbij schieten.
Een vreemd gezicht zo zonder geluid, maar hij schoot wel op.

Na dat er geapplaudisseerd was voor de prestaties van de vrouw van Peter Glas konden we starten.
Onze wedstrijdleider Peter Boekel moesten we missen, want die had iets goed te maken met zijn vrouw Astrid op Texel of hij was zijn laarzen nog aan het zoeken. Dit was mijn nog niet duidelijk.
De opkomst was overweldigend, 39 deelnemers waren gekomen om de hindernissen te bedwingen.

De eerste non-stop werd bevrouwd door Gerda van Saane. De van Saanes moesten de laatste tijd verstek laten gaan, omdat ze allerlei andere trial verplichtingen hebben, zoals met oldtimers triallen. Straks zitten ze weer in het buitenland met hun oude machines.
Voor de blauwe en rode klasse een beetje lastig bij de ingang. Blauw moest een buis op en eigenlijk gelijk weer links er af. Ik zag er velen druk in gevecht met de motor. De gele piloten konden min of meer recht er tegen aan en hadden er niet echt problemen mee. Rood moest via een lastige ingang over twee buizen op een dikke buis in het verlengde. Dit lukte me een keer zonder voeten. Alleen het schuin afrijden van de buizen ging niet lekker en een keer dacht ik dat het me zou lukken, maar ik rolde met motor en al van de buizen af. Gelukkig lag ik onder de motor dus die had geen schade.

De tweede non-stop mocht men zelf contoleren. Een technisch non-stoppie met opstappen en afstappen. Het was het soort non-stop die je met een nulletje kon rijden, maar een volgende keer met een drietje of zelf een vijf kon pakken, als de concentratie er niet was. Veel blauwe piloten hadden al een probleem bij de ingang waar tegen een flinke band opgereden moest worden. In rood werden de puntjes op het einde bij de buizen gepakt en geel halverwege tegen een grote buis met direct erna links omhoog.
Een heel leuke non-stop!
 

Deze non-stop werd later door Tosca en vriend Kees (van de laarzen) gecontroleerd. Kees had de onderkant van zijn band plat gereden en moest de strijd staken. Ook krullekop Daan Mooij moest de strijd staken na het afbreken van zijn achterrem schijf. Hij heeft het nog wel even geprobeerd, maar zonder achterrem valt het niet mee in de gele klasse. Beide heren hadden een DNF.

De derde non-stop had halverwege een tankstop plek, want deze kenmerkte zich door zijn uitzonderlijke lengte. Deze non-stop kenmerkte zich nog meer door de begeleiders(sters) van de fietsende jeugdleden die hier een marathon liepen in het begeleiden van hun jeugd door de non-stop. De tank-stop pomp werd bemand door John (van beroep tuinkabouter) Koomen die in de non-stop voldoende ruimte zag voor een 18 hole golfbaan. Hij was al een offerte aan het voorbereiden. Net als de vorige non-stop was het er eentje van de sommatie van de voetjes wat telde. In principe was deze voor de rode piloten met een nulletje te doen, maar er werden veel puntjes gepakt . Dit zelfde gebeurde in de blauwe en gele klasse. Er waren weinig die de kaart uiterst links konden laten knippen.

De vierde non-stop werd door Luciën gecontroleerd. Deze non-stop werd geheel verschillend gereden door de rode rijders. Ik begreep later dat er een rode pijl was verdwenen in het mulle zand. Gelukkig maakte dit niet zoveel uit. Deze non-stop was door een ieder goed te nemen.
Krap draaien, letten op spoor kruizen, wat bij geel nog wel eens gebeurde zag ik, en de knipjes konden links gemaakt worden. Geel had bij de uitgang een serieuze uitdaging over een hoge buis heen. Ik vermoed dat de uitzetters deze anders bedoeld hadden, maar het talent van de gele rijders te hoog ingeschat hadden. De buis werd niet in-line vanuit de route genomen. Eerst werd er vanaf gereden en via een krappe draai met wat hop werk werd de brommer recht voor de laatste opstap gepositioneerd. Dit laatste was voor menig gele rijder te lastig, zodat de knip uiterst rechts onder de kolom met vijf werd geplaatst.

De laatste non-stop was de bunker. Ook hier moesten de rijders elkaar controleren. De witte piloten moesten hier toch hun klim talenten wat laten gelden anders werd het een vijf. De gele piloten hadden een lastige ingang, die ook wat lef vroeg  en daardoor werden er in de eerste rondes voetjes gebruikt om even te acclimatiseren, voordat er door omhoog op de bunker werd gereden.
Ook rood mocht omhoog, maar had een mooiere aanrij route. Boven op de bunker had Aris door zijn camper er naast te parkeren een uitloop strook gemaakt voor diegene die er te bruusk op gevlogen waren.
Weer naar beneden en vervolgens weer omhoog.
Doordat er een rood pijltje was verdraaid, was deze later voor de rode piloten een stuk gemakkelijker geworden. Eerder moesten ze een plaat boven oprijden die net kort was voor de brommer. Met veel trek en duwwerk kon de brommer richting beneden gezet worden. Deze route was eigenlijke voor de gele piloten bedoeld geweest.

De puntentelling was in handen van Ellen Rottier en Bas Zeinstra die nog steeds op een operatie van zijn knie wacht.
De punten werden in de computer in gebracht en dit resulteerde in gedetailleerde lijsten met de uitslagen.
Voor een ieder is het nu inzichtelijk om nog eens na te zien waar ze de wedstrijd hebben verloren of juist gewonnen.

Als gevolg van de vele deelnemers werd het tegen drieën dat de rozen aan de rechtmatige winnaars konden worden uit gereikt.
Moe maar voldaan kon iedereen naar huis om verder te genieten van het mooie weer.

Voor de uitslagen zie onder.

Voor de competitie klik hier.
Voor meer foto's klik hier.

Uw reporter Cees

Verslag van Kees Boekel over zijn avonturen in de Helderse non-stops.

                          Clubtrial 20-03-2011

Na nog een half uurtje in mijn bed te hebben gestonken, ben ik toch maar brak van een avondje verjaardag vieren mijn bed uitgekropen. Nadat ik mijn motor had buitengezet, mijn broodjes had gesmeerd, drinken had gepakt en mijn laarzen had klaargezet, ging ik maar even wachten op Marco Veerman die mij zou oppikken omdat mijn vader een weekendje naar Texel was. Toen hij uiteindelijk aangekomen was hebben we alles ingeladen, nog even gewacht op Tosca (vriendin) en konden we uiteindelijk weg. Aangekomen in het droge maar vrij frisse Den Helder zijn we gelijk naar achteren gegaan om de laatste hand aan de non-stops te leggen. Ook zag ik hier sinds vrij lange tijd de familie Van Saane weer. Ook Jesse Koomen was er weer, die de vorige wedstrijd zijn versnellingsbak kapot had gereden, en Alex De Rooij, hij had zijn motor de vorige wedstrijd leren zwemmen, wat zo te zien nog goed is afgelopen. Toen nog even wachten tot de voorzitter klaar was, en toen eindelijk de motor starten om 4 rondes over 5 non-stops te hobbelen.

Vlak na de start van de wedstrijd gebeurde op het veld ernaast, de crossbaan, nog een ernstig ongeluk, waarbij een rijder onderuitging na een sprong waarna er ook nog een rijder over het heen reed. De overgereden rijder is na ong. 20 min afgevoerd naar het ziekenhuis, de andere rijder had niks.

Ik begon bij non-stop 2 die vrij centraal begon boven de berg, Rood begon met een combinatie van 2 shovelbanden, na dat gehad te hebben kwam er een betonplaat naar beneden, en scherpe linker draai, en dan een stuk rijden langs de zijkant van dijk. Als je dat overleefd had, was het een gevecht met de buizen wat mij nog vrij goed afging, helaas had ik hier wel 3 puntjes mee gepakt. Groen en Wit waren vooral rechtdoor en op en neer. Blauw moest in het begin ook een shovelband mee pakken, maar voor de rest weinig obstakels. Geel was in het begin ook vooral banden en krap draaien en een heel moeilijk buizenspel op het eind.

Daarna door naar non-stop 4, dit was vooral een op en neer non-stop waar je in het begin na een korte draai lekker gas kon geven om een heel stuk de dijk op te rijden, daarna naar beneden, en toen heel krap omkeren om een grote buizenreeks op te klimmen, daarna wéér naar beneden om alwéér om te keren om alwéér omhoog te gaan, alleen ditmaal over een vlakke plaat die ong. een halve meter was opgehoogd, dan nog even rechtsaf over een buisje, en dan was het klaar. Bij het laatstgenoemde opstapje heb ik het wel moeten bekopen met een losgeschoten standaardveer. Ik heb hier ook 3 puntjes meegepikt, ik had alleen niet echt kunnen bestuderen wat de rest moest doen.

Toen een stuk om de dijk heen om aan te komen bij non-stop 5, De Bunker. Bij aankomst was er eerst nog een dilemma voor de blauwe rijders, aan het eind van de non-stop liep het dood voor deze rijders, maar dat was gauw opgelost door een stok met een blauwe pijl in de grond te plaatsen. Voor Rood was dit een leuke en ook best spannende non-stop. Eerst beginnen met het overwinnen van een op de grond liggende betonplaat wat in principe ook voor groen een makkie kon zijn, gevolgd door een ruime draai om mooi recht voor een grote sprong de bunker op komen te staan, bovenop de bunker kon je heel makkelijk je ruimte pakken om vrij stijl er weer af te gaan om na wat ge-heen-en-weer je alweer omhoog moet alleen deze keer niet helemaal de bunker op. Hier had ik 2 punten meegepakt bij mijn sprong de bunker op, en de laatste klim. Groen, Wit en Blauw was vooral wat stuurwerk, en Rood en Geel waren de classes die echt de hoogte in gingen.

Na deze non-stop eerst mijn vriendin voorop, en met een dot gas en wat gegil later stonden we voor non-stop 3, deze werd gecontroleerd door John Koomen die wel vaker op deze (oude vertrouwde) plek staat. Non-stop 3 begon met het overkomen van een reeks van buizen die aan een grote haspel lagen, hierna kon je vrij gemakkelijk doorrijden naar een combinatie van 2 grotere buizen dan hiervoor en een krappe draai naar rechts,  toen over een verraderlijke stenen hoop, hierna had je de keuze om of schuin omhoog langs een crossdijk te gaan, of gelijk rechtdoor door een modderplas, misschien was de eerste keuze toch beter want hierbij haalde ik mijn eerste strafpuntje. Toen over een opgehoogde betonplaat waarna je heel krap moest draaien om goed voor de grote haspel te komen, na de haspel was het rechttoe rechtaan met een dubbele grote rioolbuis, een set kleinere buizen, en een slingertje naar rechts waarmee het alweer afgelopen was. Ik heb hier 2 punten gehaald omdat mijn route wat anders was, waar je de 2 grote buizen op moest, ging ik rechts en via een vierkante betonblok omhoog, daar haalde ik mijn 2^e puntje. Vanwege wat straks gaat gebeuren op non-stop 1, weet ik ook hier weer niet wat mijn collega rijders moesten doen.

Non-stop 1, mijn allerlaatste non-stop van de dag. Hier begon je met een krappe draai naar links, om daarna haaks een rioolbuis op te springen. Als je dit gehad had moest je gauw naar links om mooi recht voor nog een buizencombinatie te komen, daar bovenop geklommen, moest je naar links om over nog een kunstige buizenstapel te gaan en de uitgang uit te rijden.

Maar voor deze laatste stapel lag mijn ondergang, ik kwam de buizencombinatie af, en op een of andere manier bleef mijn achterwiel ergens achter of in haken, en lag ik bovenop mijn motor, niet wetende dat ook mijn achterband lek was, na wat gespeur naar een bandenpomp of compressor, wat niet gelukt was, besloot ik maar om de handdoek in de ring te gooien. Ik wilde mijn motor bij de bus van Marco neerzetten toen ik er weer achterkwam dan mijn standaard buiten werking was. Uiteindelijk maar heel voorzichtig tegen een deurhendel  gezet, en ben ik het hele stuk terug gaan lopen naar het strijdveld, om mij af te melden, en bij wat non-stops te helpen controleren.

Al met al heb ik wel lekker gereden voor zo ver dat kon, en een goede steun en toeverlaat helpt ook heel goed. Aan het eind van de dag ben ik toch tevreden naar huis gegaan.

Kees Boekel