TCO e.o.

Verslagen 2009

Net voor de wedstrijd is de laatste sneeuw weg geregend, anders hadden we eerst sneeuw moeten ruimen voor dat de non-stops gemaakt konden worden.
Dankzij deze stevige regenbuien was het lekker nat in Den Helder.
Velen wisten, ondanks dat we uitgeweken waren naar een vreemde datum; derde kerstdag, de weg te vinden naar de Kooy.
Ik heb er geen verklaring voor maar iedereen was aan de late kant. Het zal te maken hebben met de vele kerst lunchen, brunchen, diners en andere vormen van vreterij dat de deelnemers nog zo vast lagen. Gelukkig was het droog, later op de dag veranderde dat en dit bracht een groot samenhorigheid gevoel onder de TCOers te weeg.

Er werden een zestal leuke technische non-stops in elkaar gedraaid. De een was wat beter te doen als de ander en de neerslag speelde hierbij ook een grote rol. Na de aftrap van de voorzitter konden we ons gaan uit leven.

Non- stop 1 werd bevrouwd door Gerda van Saane een van onze meest trouw controleuses.
De oefening was voor de meeste rode en gele rijders helaas iets te zwaar en moesten zij zich vele malen aan de rechterkant van de kaart laten knippen.

De tweede werd korte tijd gecontroleerd door mijn zoontje Puck, die het halverwege de wedstrijd het voor gezien hield en liever zelf in de prut ging prieken. Deze hindernis was goed te doen alhoewel de glibberigheid voor de opstap op de put het soms best wel spannend maakte.

Hindernis drie werd lange tijd gecontroleerd door Aris die de non stop zelf ontworpen had. Omdat deze wat hoger op het terrein lag was deze goed te doen, alhoewel ik zelf hier menig onnodig voetje zette. Aris heeft later de wedstrijd in een uur gereden en is toch nog eerste geworden.

Op naar uitdaging nummer 4. Good old Sjaakie hield hier trouw de wacht. De uitdaging was hier ook weer voornamelijk in de blubber beneden iets van grip zoeken en omhoog rijden. Werd de grip niet op tijd gevonden, dan sneuvelde men roemloos voor de opstap waar de voorband met een natte plof tot stilstand kwam.
 

De vijfde uitdaging werd gecontroleerd door Luciën  Stroband een niet geheel onbekend gezicht. Deze proef was goed te doen voor ons rode rijders waarbij de opstap op de Stelconplaat de scherprechter was. Voor geel was er gelijk bij de entree al een leuke uitdaging en ik dacht dat ik onze secretaris Nico achteruit de ingang uitzag komen. Dit betekent een knipje op rechts.

De laatst uitdaging werd door de vader van de toekomstige wereld kampioen bemand. Een verslag over het afgelopen jaar heeft u al eerder kunnen lezen op de site en kunt u hier verderop nog aan treffen. Op zich een leuke uitdaging en voor de gele piloten een stevig opstap vanuit de blubber.

De controleurs hadden het niet gemakkelijk vandaag. alhoewel de temperatuur nog wel mee viel maakte de stevig wind het behoorlijk koud. Peter Boekel de sponsor van de hete snert was reeds thuis al begonnen de snert heet te stoken. Gerda op non-stop 1 kon de gehele wedstrijd genieten van de  heerlijk geurende dampen die uit de container ontsnapte. Een bakje snert tussendoor voor de controleurs had achteraf niet verkeerd geweest.

Wim Duineveld had, na Peter die het druk met de hete snert had, de taak op zich genomen om de punten te tellen. Tijdens het rijden van de laatste non-stops begon Pluvius weer met water te sproeien en zochten steeds meer deelnemers hun heil in de trial directie unit waar ze zich konden laven aan de hete snert.
Voor Wim werd het steeds moeilijker om de knipjes in de kaarten te tellen doordat de aanwezigen het weinige licht wegnamen wat nog door het raam viel. De deur moest dicht want buiten begonnen het aarde donker te worden en de ellende die ons tijdens de wedstrijd gelukkig bespaard is gebleven,viel als nog naar beneden.
Gelukkig was er gesponsord in kleine zaklantarentjes en Wim besloot dat hij wel recht had op z'n mooie prijs en kon gelukkig met deze door Kruijer Engineering gesponsorde prijs de einduitslag opmaken.
Ziet u het niet meer zitten, Kruijer Engineering brengt u verlichting.
Bert ten Haaf van de Kleer en Cox zwartglas specialist, had gesponsord in heerlijk Kerst stolpjes, die gretig verslonden werden. Ook autobedrijf en dealer van trialmotoren Johan Schaap sponsorde in de prijzen in de vorm van allerlei verwenmiddelen voor de motor. Het resultaat was dat een ieder tevreden naar huis kon gaan met prijs. Ondertussen was het met ruim 30 personen en kok die hete snert staat te maken aangenaam warm geworden in het rovershol.
Frans de voorzitter bedankte bijna alle sponsoren van deze dag en begon met de prijsuitreiking. Eerste mochten alle winnaars een prijs scoren, vervolgens de nummers twee, enzovoort. Nadat hij de nummers vijf had gehad en dus ook zijn eigen, was hij zo enthousiast over zijn prijs, dat hij de nummers 6, 7, en 8 in de blauwe klasse maar vergeten was.
 

Gelukkig greep Wim in die het licht gezien had en wees Frans nog even op de laatste winnaars van de dag. Bert, Ron en Pim waren hevig ontdaan, maar nadat ze hun prijzen alsnog ontvangen hadden sloeg de stemming weer de goede kant op.  Peter had het zweet op zijn gladde voorhoofd en had een topdag van 14 liter hete snert.
Gelukkig was Pluvius moe geworden van al dat gespetter en konden we redelijk droog naar de auto rijden, althans dat dachten we. Nauwelijks op weg gingen de sluizen weer open en konden we de natte boel, kinderen en brommers, in de camper van Aris parkeren.

In 2005 hebben we ook nog eens een kersttrial gereden onder soortgelijke omstandigheden. Hier is een filmpje van gemaakt. Misschien leuk om met de jaarvergadering weer eens te laten zien.

Als laatste een foto van onze voorzitter zonder kleppen en een gelukkige uitdrukking op zijn gezicht.
Gaat Ad Verheijen weer zaken doen???

Voor meer foto's:  klik hier

Goede jaarwisseling

Uw reporter

Cees

Sint Nicolaas Trial Training

Afgevuld met pepernoten en speculaas waren er toch nog enkele leden naar IJmuiden afgereden.
Frans had gezegd kom extra vroeg want dan is het nog lekker rustig. Een keer raden wie er als laatste aankwam.
Ook Wim Duineveld was weer terug van weg geweest. Hij wist te melden dat het bier gisteren uitstekend had gesmaakt, “ik kon de doppen er wel vanaf kijken” was zijn uitspraak. Wim heeft geruime tijd in Vietnam rond getoerd en had de Vietnamese griep  mee genomen.
Sjaak wist te melden dat na een zaterdagje mountainbiken dat zijn ene knie dikker was als de andere en moest zich zelf ontzien. Schuldige was onze voorzitter die nu ik begrijp er alles aan doet om hoger in de uitslagen terecht te komen. Frans mountainbiked voor extra conditie.
Het gevolg was dat we achter Frans aan onze kunstjes moesten doen. Met het end in de bek en de tank bijna leeg mochten we eindelijk aan de koffie.
Gezellig met zijn allen in de camper van Piet. Piet wist te melden dat hij eerdaags weer een flinke stap gaat ondernemen op de maatschappelijke ladder.
Verder was hij vol lof over zijn nieuwe brommer. De PK’s, de acceleratie, de maten alles werd gedetailleerd verteld. Kortom het is een beest van een motor. Een wonder dat hij er nog zo goed op rijden kan.
Nico was heel stil en ik vermoed dat kleppenmachine straks op de tweede hands markt komen. Pim had zijn talrijke kinderen niet mee, dat had iets te maken met Sinterklaas.
Nadat Piet toegegeven had aan zijn innerlijke gevoelens werd het in de camper niet om te harden. “het is mijn eigen auto” was de verontschuldiging die gemompeld werd. De regen was van druppen over gegaan in een lekker bui. Hoogste tijd om thuis de brommer af te spoelen en me zelf.
De lege pakjes boot van de Sint hebben we niet gezien in de sluizen, dus ik vermoed dat de Sint lekker aan het uitslapen is.

Cees

Jesse 4^e in jeugd NK Trial

Vele kilometers gereden, uren in de auto, zoekend naar trial terreinen in heel Nederland, maar niet één in de buurt van Noord Holland. Op zondagmorgen om 6.30 uur de wekker om op tijd bij de inschrijving te zijn zodat Jesse na de keuring lekker kon inrijden op telkens weer een andere ondergrond, met nieuwe soort opstapjes.
Het begon allemaal om voor de fun eens mee te doen, bij de Wintercompetitie in Nunspeet. Dit om eens sfeer te proeven en het er zo mooi schijnt te zijn. Inderdaad een prachtig terrein tussen de bossen. Als “coach” moet je alleen wel je fiets meenemen…… De smaak was te pakken. Jesse wilde méér en tja je moet wat voor je kind over hebben. Informeren bij diverse clubleden hoe we ons moesten aanmelden voor het NK. Districtlicentie aangevraagd en op naar de eerste wedstrijd.
Wat een leuke wereld en wat is het mooi te zien hoe zo’n toen nog 12 jarige kerel stoer mee doet met de landelijke jeugd. Waar ik dacht dat hij moest strijden met wel 30 andere rijders, viel dit nogal tegen. De wedstrijd werd gereden met ca. 12 deelnemers en dat aantal zou daar telkens om draaien, waarbij er zes jongens alle wedstrijden reden en de rest telkens nieuwe plaatselijke deelnemers waren. Na de eerste nonstops in wit te hebben gereden besloten we dat Jesse, wilde hij er plezier in houden, beter in de blauwe klasse verder kon strijden. Dit bleek een goeie keuze. De eerste wedstrijd wist ie meteen de 3^e plek te bemachtigen wat natuurlijk een mooie opsteker was en smaakte naar meer. De volgende wedstrijden in Europoort, Waardenburg en Breda wist ie vierde en vijfde plaatsen te veroveren waarna in Schijndel de klad er even in kwam (qua prestatie dan) Een 6^e plek was het gevolg. Geprikkeld begon mijn pupil aan de wedstrijd in Maasbree waar hij meteen een 2^e plek en dus 17 punten voor het NK wist te pakken. Inmiddels was duidelijk dat Gilles Molemans niet te kloppen zou zijn. Die jongen wist alleen maar nullen te rijden wat telkens de maximale score betekenden. Lange tijd streed Jesse met Rik Vleugels en Michael Veldkamp in de blauwe klasse om de 2^e en 3^e plaats. Jammer genoeg was hij daarna een beetje van de rel en volgde een 4^e plaats in Zelhelm. De slechtste prestatie kwam hierna in Sleen waar Jesse niet verder kwam dan een 6^e plaats wat zorgde dat hij de 3^e plek in het eind klassement wel kon vergeten en hij zelfs moest gaan oppassen Oscar Leunen voor te blijven voor de 4^e plek. Een spannende strijd moest in Landgraaf uitmaken wie op plek 2 t/m 5 kwam waarbij Jesse en Oscar om de 4^e en 5^e plek zouden strijden bij deze tweedaagse.

De eerste dag trok Jesse aan het langste eind en wist Oscar voor te blijven. De volgende dag was het Oscar die gecoacht door zijn vader Herman (oud Nederlands kampioen) de meeste punten pakten maar Jesse in de totaal stand net niet meer voorbij kwam. Het verschil met Michael Veldkamp die op de 3^e plaats op de ranglijst eindigde was volgens mij een punt of 10.  

Maar ja, het zijn maar punten en een ranglijst. Belangrijker is het plezier wat rijder en coach, zoon en vader hebben gehad in al die weekenden samen in de auto en bezig zijnde met de sport die ons allebei te pakken heeft. Helaas hebben we veel clubwedstrijden moeten missen omdat deze samen vielen met de Jeugd NK’s. Trainingen bij de club waren we niet zo vaak bij omdat we ook mee hebben gedaan aan vier KNMV trainingen die gegeven werden door Peter Miltenburg. Dan ook nog wat tijd besteden aan de andere gezinsleden en het jaar is alweer om.  

Ook in 2010 zullen we weer deel gaan nemen aan de landelijke competitie. Gewoon omdat het zo leuk is. Een nieuwe motor is al gekocht (sorry TCOers, tis weer een Sherco…) en Jesse denkt er over om in de Rode klasse te gaan rijden. Fantastisch nieuws is het dat hij gevraagd is om in een gesponsord team mee te gaan draaien waarbij er trainingen worden gegeven, een team arts aanwezig zal zijn, kleding en helm (met naam) beschikbaar gesteld wordt, de motor in teamkleuren komt en zeer waarschijnlijk motoronderhoud en banden gesponsord zullen worden. Verder zullen in het 4-5 rijders tellende team leuke trips gemaakt worden om gezamenlijk te funnen, motorsport in de breedte te verkennen (VIP kaarten TT-Assen) en een Europese wedstrijd gereden zal gaan worden. Jesse wordt als jongste rijder in de blauwe klasse gezien als een talent die zich inzet om verder te komen in de trialsport. We voelen ons bevoorrecht dat dit gezien en gewaardeerd wordt en hij deze kans krijgt van de teamleiding.

Op uitdrukkelijk verzoek mag ik verder nog niets bekend maken maar zal het team zeer waarschijnlijk in de volgende Noppennieuws gepresenteerd worden.
Natuurlijk zullen we regelmatig ook de tips en gezelligheid van de TCO rijders willen ontvangen en zullen we ons dus regelmatig laten zien in het TCO circuit. Als het even kan bij de wedstrijden die dan op een ander tijdstip gepland zullen moeten worden.

John

(Coach en chauffeur van Jesse)

2009 8 november Mistig gebeuren

We kwamen in de mist en gingen in de mist. Sommige mensen claimden dat het in het zuiden zonnig was.

Het trialterrein in Den Helder was gehuld in nevelen, voor de piloten een mogelijkheid om ongezien wat steun te zoeken zonder dat dit opgemerkt werd.

Tussen de mist flarden door kon men een nieuwe brommer ontwaren waar ene Piet Knol op rond dartelde. Helaas voor Piet was de relatie nog niet close genoeg om hem wat hoger op ladder te helpen, richting rozen.

Marco Loof had een jarige thuis en had zoveel haast om pils te drinken dat de rozen naar nummer twee op lijst gingen, onze wedstrijdleider annex torenkraanmachinist kon zijn meisje blij maken.

Ook bij het gezin Warmerdam kwamen er bloemen op tafel, Het was Dirk die de eer van de familie hoog hield. Zijn vader Piet eindigde ergens in de middenmoot van de lijst en was het Victor de Rooij die daar de familie eer hoog hield. Vader Pim had zich een grote vierwiel drive laten aanmeten, maar deze was helaas te breed voor de poortjes. Bij de familie Stam uit Den Helder staat voor de tweede keer op rij een bosje rozen op tafel, de oude waren bijna uitgebloeid. Bij de experts werden er serieuze pogingen gedaan om Aris van de rozen af te houden, maar ondanks de mist is dit niemand gelukt.

De temperatuur ging ’s morgens richting vriespunt en het was bitter koud. Ondanks deze kou werden er vijf non-stop in elkaar geknutsel. Nieuw was de bunker rechts van het pad. Deze bunker, een historisch monument, wat onze oosterburen nog gebouwd hebben ruim een halve eeuw geleden, verkeerde nog in uitstekend staat. Gelukkig was er een muur omgevallen, zodat wij omhoog konden rijden tot op de bunker om vervolgens te ontdekken dat de wereld in de mist op een bunker ook klein is. Voor geel was er een opstap gecreëerd, die meer voor de buren bedoeld was, daar hebben ze helikopters.

De non-stops waren van een leuk niveau en er moest in de hogere klasse flink gestuurd worden. In non-stop drie hing een dranklucht en was er voor de rode piloten een lastige uitdaging over de twee grote stammen. Hier werd het uiterste gevraagd om de machine over de tweede stam heen te tillen. Henry van Klaveren vond het verstandiger om de brommer thuis te laten en wierp zich op als knipper op deze non-stop. Hij had de vorig avond een gezellige offerande aan Bacchus gehad. Piet Knol meldde teleurgesteld  “op een nieuwe brommer wordt je ook moe”.
Het nieuwe materiaal wat door de jongens uit Den Helder is aan geschaft werkt uitstekend. De paaltjes breken niet meer maar veren mee. Alleen bij het terug zwiepen vliegen de pijltjes eraf en dat mag, daar krijg je geen punten voor.

We werden verblijd met een nieuwe gezicht. Rob Maessen uit Den Helder had zich door Johan Schaap een motor laten aanmeten. Rob begon enthousiast in blauw maar schakelde snel terug naar wit. De trial ervaring van vroeger was verroest, en moet eerst opnieuw opgebouwd worden.
Helaas waren de druiven dit keer weer zuur voor me. Vandaag reed ik op met wedstrijdleider Peter. Voorzitter Frans had het zelfde aantal punten als mij, alleen hij had één nulletje meer en moest ik hem voor me dulden. Ik ben er van overtuigd dat hij verhuld in de mist ergens nog wel een voetje of twee heeft gezet. Ik kon niet sjoemelen aangezien ik met Peter opreed en die heeft hele goeie ogen, want die kan door zijn verkijk bril en dichtbij kijk bril tegelijk op de schemerige bestuursvergaderingen de notulen nog lezen.

Ik sla terug!

Cees

Vandaag was ik bij de afsluitende nationale trial te kijken in Nunspeet waar de MC Nunspeet de eer had om de laatste ONK van dit jaar een tweedaagse te mogen organiseren.
Leuk om te zien was dat daar ook drie leden van de T.C.O aan mee deden te weten Robert Kalverboer, Nico Jongejan en Marco Veerman dit alles onder de bezielende leiding van Bert ten Haaf die voor de nodige aanwijzingen zorgde wat je aan deze door de wol geverfde trial rot wel kan overlaten.
De wedstrijd werd beide dagen met groot verschil gewonnen door Marco Reit de aan een comeback bezig is.

Volgend jaar wil hij nog een maal een seizoen meedoen om zo de tien titels vol maken. Als ik hem vandaag zag rijden zal dit geen al te grote opgave worden want de oude meester is het nog lang niet verleerd.
Opmerkelijk was dat de Heer A. Verheijen bijna de gehele dag werd begeleid door twee body guards. In de wandelgangen werd gesproken over de explosieve verkoop van de Beta's en dat de concurrentie uit was op zijn geheim !

Uw verslaggever Bas Zeinstra

 

Wedstrijd 11 oktober Den Helder

Na de zomerstop in Den Helder werd er vandaag weer de eerste wedstrijd gereden. Om negen uur reed Dot voor met z’n Witte Transporter. Inladen en via Kalverdijk, waar de rozen keurig in het stalletje klaar stonden, door naar de Kooy. We waren één van de eersten.
Na een kop koffie kwam Frans Kalverboer en zoon Robert aangereden. Frans was net terug van een enerverende vakantie in Indonesië. Hij vertelde dat hij er een vulkaan uitbarsting tot stand had gebracht, die een aardbeving tot gevolg had en die eindigde in een heuse tsunami, alleen door in die vulkaan te pissen. Kan je nagaan wat een beetje Nederlands gezeik niet allemaal te weeg kan brengen. De gevolgen hebben we allemaal op de tv kunnen volgen.

Maar er was niet veel tijd om al die verhalen aan te horen, want er moest gebouwd worden. De geluidswal aan de westkant was geheel door getrokken en verhoogd en er lag voldoende materiaal om spannende non-stops mee te bouwen.

We werden aangenaam verrast door het bezoek van Ad Verheijen die ’s morgens vroeg uit Prinsenbeek was vertrokken met enkele nieuwe Beta tweetakt brommers.  Deze brommers worden voor een zacht prijsje in de markt gezet, vertelde hij.

Ik heb hier zo mijn eigen gedachten over aangezien ik hem met Gas-Gas importeur Johan Schaap zag smoezen. Ik kreeg sterk de indruk dat er verborgen prijs afspraken werden gemaakt en zal mevrouw Kroeze van de nMA vragen of ze een onderzoek wil instellen.
 

Ad stelde de TCO’ers in de gelegenheid om deze nieuwe vehicles uit te proberen. Tegen de tijd dat hij naar huis ging heeft hij al diverse potentiële kandidaten kunnen noteren die toe zijn aan een verse brommer.
Er werden vijf non-stops in elkaar gezet met genoeg uitdagingen. Er waren vijfentwintig gladiatoren aan de start die om de rozen gingen strijden.

Helaas kwamen we één controleur te kort en moesten we elkaar knippen. Later hield Jan Warmerdam hier de wacht. Gerda van Saane knipte de eerste non-stop. Deze was voor de rode piloten best wel lastig. Ik zag de latere winnaar in rood op de rotsen omvallen en zo vijf puntjes ophalen.
 

 De non-stop waar Bert controleerde was ook best wel lastig voor de hoger klasses. Hier werden heel wat drietjes gescoord.
Dorus stond op een non stop redelijk goed te rijden was, al was er een voetje snel gezet.
In de directie container had ik mijn spullen neergelegd, omdat ik bezig was met de inschrijvingen.
Koffie en broodtrommel stonden op tafel. Toen ik tijdens de wedstrijd mijn fototoestel ophaalde, lag mijn broodtrommel op de grond en de honden van Bert en Aris deden zich te goed aan de lekkernijen die ik 'smorgenvroeg had klaar gemaakt voor Dot, mijn zoontje en mezelf.

Dokter Kees nam de honneurs waar op een voor geel lastige non-stop. Over een grote buis naar beneden en gelijk over een schuin liggende balk door.
Hier moest af en toe behoorlijk bij gestapt worden en vervolgens kreeg je van de dokter je er strafpuntjes voor. 
 

De min of meer zelf knip non-stop was een non stop waar van alles inzat.
Zacht zanderige hellingen opstappen en afstappen. Hier werden de mannen van de jongens gescheiden.
Voor geel plus was hier nog een extra uitdaging opgenomen.

Ook deze wedstrijd waren er weer enkele nieuwe opstappers die hun eerste wedstrijdje reden. Tussen een lintje rijden is toch weer heel anders dan gewoon maar je eigen route zoeken.

Nieuwkomer Rob Wilhem werd tweede achter zijn rivaal Piet Warmerdam in zijn eerste wedstrijd en kon gelijk bloemen naar huis brengen.
Te horen aan de reactie van een aantal leden begrijp ik dat dit hem in zijn cros carrière nog nooit geluk was. Ik verwacht hem vaker tussen de linten te zien.
Omdat er vorige wedstrijd geen rozen waren werden die deze keer als nog uitgedeeld om het thuis front te laten zien dat ze vorige keer echt gewonnen hadden.

Tegen tweeën werden de controleurs bedankt en de winnaars bekend gemaakt. In groen en wit waren het vader en zoon Warmerdam die met de bloemen naar huis gingen. Piet belde zijn vrouw dat deze alvast het dressoir vrij moest maken voor de ruikers. Piet heeft er echt schik in en heeft zichzelf een professionele trial outfit cadeau gedaan.  Marco Loof met nieuwe brommer wist Peter Boekel net voor te blijven. Dat hij toch een iets chagrijnige uitdrukking had op zijn gezicht heeft, had te maken met het gegeven dat hij niet meer rookt.  Gelukkig klaarde zijn gezicht op toen hij de rozen in ontvangst nam.
In rood was het Frans Stam die ondanks dat hij met zijn voeten in de lucht had gelegen op non-stop één, de rozen in ontvangst mocht nemen.
Frans Kalverboer kreeg nog een bosje van de vorige wedstrijd. In geel was het Aris die oppermachtig in de gele klasse heerst, alhoewel de beroeps krullenbol Daniël bezig is met een return en hem beloofde van de troon te stoten.
Net voor Pluvius met zijn regenwerk begon, stapte we op een konden we tevreden, maar hongerig huiswaarts rijden.

 Uw reporter

 Cees

Klik hier voor meer foto's

Note van de redactie: De familie van Saane was daar voltallig aanwezig op de non-stops om te controleren.

Oostenrijk: Goaß Trial 09 een nieuwe Dimensie

Op donderdag zijn we ( Johan, Gert-Jan Robert en ondergetekende ) vertrokken richting Oostenrijk. Ons vrijgemaakt van het werk, Johan verdeelt dit onder zijn familie, Robert zijn baas heeft partners, Gert-Jan heeft zijn mobiel en ik …..het licht is blijven branden begreep ik.
We missen Gerard Wit helaas helaas, zijn knie deed hem z’n brommer verkopen, volledig herstel is in zicht. Dat wil zeggen: als de medici er ook uit zijn en als zij de mogelijkheden daartoe zien.. 
Zo tegen het einde van de heenreis ons aller André (de vertegenwoordiger van het Nederlands lied) herdacht met een BVOje.

Driver Johan blijft sober en brengt ons rechtstreeks naar de Goaß Stall (http://www.goass.at/  ) waar ons een meer dan warm onthaal door Johan z’n vrinden Toni und Melissa de eigenaren van de Geiten Stal.
Na enkele pilzen voorzien zij ons van schnaps: een soort van mengsmering te gebruiken naast een pils in één teug en gezamenlijk in te nemen, dit blijkt nodig om op de been te blijven???
Voor sommige veroorzaakte deze mengseltjes verschijnselen van geheugenverlies en slaapaanvallen. Omdat ons een zware dag te wachten stond, besloten we er redelijk op tijd in te gaan de eerste avond. In ons verblijf aangekomen (het 2^de huis van Johan z’n familie) kregen we eerst nog enkele wijze lessen van onze Benjamin alvorens op rust te gaan.

Vrijdag in de kleren en bestijgen we the Big Hill, ongelooflijk mooi weer en dan met je trial brommer de bergen in.
Voor de meeste van ons was dit de eerste aanraking met één van ’s werelds mooiste trial parkoersen. Er ging een wereld voor ons open en toen bleek allen al de verbindingswegen tussen de nonstops. Met sommige stukken die niet zouden misstaan in de rode klasse.

In de middag nemen we deel aan de Free Trial, een heuse Hill klim waarbij de tijd dit keer telt: zo hard mogelijk een deel van de berg op met onderweg niveaus variërend tussen de voor ons bekende witte en gele klasse.
We gaan allemaal compleet stuk en raken aan het Red Bull infuus, Gert-Jan was het bij de verkenning nog altijd niet helemaal eens was met mijn zijn GASGAS, en kon ondanks een rauwe arm en bil de fotocamera nog vasthouden voor de actie foto’s.
We doen wat we kunnen, maar blijven steken bij zo’n 3 minuut 20, ik zelf merk dat gewicht en vermogen alles is, gewicht is oké dus dan toch de brommer maar eens verversen.
Een Italiaan op een ja Johan….. een Beta gaat er met het prijzengeld van €1000 vandoor, hij doet ook iets in het wereldkampioenschap geloof ik, hij had in Andorra het WK gewonnen en stond zijn Beta ik bedoel mannetje en reed in 2min 24 ophoog.
Fur die Oostenrijkers een gelegenheid om iets te vieren en we beleven de prijsuitreiking in de Goaß Stall, waar we door de bediening en de eigenaresse worden voorzien van de mengsmering, dat gaat op zich prima naast een Pils edoch de mengverhouding…… we hebben niet alles in de hand.

Het is D-day, zaterdag de wedstrijddag maar liefst 254 deelnemers verdeelt over 5 klasse, en daarnaast nog klassiekers jeugd en dames.
Men heeft 17 Nonstops gebouwd waarbij 9 voor de top ( Raga ect. ) groen en blauw, en 8 nonstops voor geel, en wit.
Wederom een prachtige dag; Robert en ondergetekende beginnen in blauw maar na een 5 bij de eerste Non-stop en na een aantal brommers te hebben zien stuiteren bij de tweede non-stop besluiten we de kaart te wisselen we gaan net als Johan over op geel.
We geven alles, maar dan ook alles en rijden ons in de kijkert ( een veel gehoorde opmerking: “Die Niederlander”)

Er bestaat gelukkig skiwasser en wij hebben TCO daar ff op de uitslag gezet, ik word vierde in Blauw? en mag het podium op. Robert blijf Johan in punten voor maar ook Robert vind zich bij de uitslag van de blauwe klasse, op het podium schud ik de handen van m’n kompanen die mij ook voor het eerst zien, aus Holland zeg ik nog….

Zo’n overwinning: ieder zijn persoonlijke en de podium plaats wordt op gepaste wijze gevierd, we besluiten om tijdig op huis aan te gaan en komen langs de Hexenhäus die ook nog open blijkt te zijn, tot zover is er nog niets aan de hand……………

Johan en Gert-Jan zwaaien na het afzakkertje af, Robert en ik zijn nog hevig in gesprek, the strongest survive daarna taait  ook Robert af, op karakter ( kreeg een deur niet open) komt hij later weer terug, een tweede en derde poging om het appartement te betreden falen. Ook en daarom het wijselijke besluit om een onderkomen te organiseren; ik red mij prima daar in Trirol, na Afrika I know how to survive, een soort van Nacht Trial de Oostenrijkse heuvels versus de betonnen elementen van de Goaß Stall.

Na een ( nog ) kort ( er ) nachtje togen wij wederom richting berg. Onderweg werd ons team compleet. Er bleek ook nog ergens een nacht trial te zijn geweest die nacht. Ook hierin waren wij goed vertegenwoordigd. Piet had de Oostenrijkse heuvels volledig onder controle en Robert was één met de betonnen elementen die nacht. Later bleek alleen dat iemand zijn STOMSTOM nog niet had afgesteld op de hoogteverschillen in Oostenrijk, en hij op de verkeerde verdieping de deur uit zijn sponning proberen te  kloppen.. Uiteindelijk kwam alles gelukkig weer goed en wordt het comfort van een heus bed gevonden.

Na D-day komt de 2^de wedstrijddag, iets meer dan 170 rijders die zich op karakter

Door de Non-stop werken dan wel slepen al na gelang de behoefte of noodzaak.

Wij TCO ers blijken wederom in staat om Neerlands eer hoog te houden, waarbij iedere nul of eigenlijk alles wat we doen met gejuich wordt ontvangen.

Weer prachtig weer en de Nonstops. Wat een pracht !! Met volle teugen zeg maar, het blijkt niet geheel onverdienstelijk. Ik raak weer op het podium en mag de tweede prijs in ontvangst nemen Johan blijft Robert ditmaal voor en Gert-Jan met sprongen vooruit.

Als ik het nog even samenvat dan blijkt er naast de Schotse zesdaagse en onze Nachttrial een derde evenement van formaat: De Goaß Trial in Oostenrijk waarbij een nieuwe dimensie ervaren: Aprés Trial

Meer dan mooi geweest in Oostenrijk kort, hevig, intens, uniek, super Toll

Piet one of four te weten: Johan, Gert-Jan en Robert

Zie ook http://www.festivaloftrial.at/
 De uitslagen: http://www.festivaloftrial.at/lang/de/news/Goasstrial_09_Samstag.pdf
http://www.festivaloftrial.at/lang/de/news/Goasstrial_09_Sonntag.pdf

Het end in de bek, wedstrijd 13 september 2009 

"Het end in de bek" is een uitdrukking die de meeste lezers wel begrijpen, je zit tegen de grenzen aan van wat je nog kunt.
Deze titel is van toepassing op de wedstrijd van afgelopen zondag 13 september. ’S morgens op tijd uit de veren de boel in de auto en via de bloemenstal van Dex Dekker naar Warmenhuizen. Helaas, of dat het kwam omdat de herfst vroeg was in gevallen dit jaar, of wegens plotseling rijkdom, de kraam was leeg, vervolgens naar een volgende kraam, ook daar was het herfst, de kraam van Dot krulkop Mooij is al een maand dicht wegens buitengewone verdienste, dus het hield even op met de bloemen en door naar Warmenhuizen. Daar stond de krullenkop Dot ons reeds lachend op te wachten. Ik was er vanuit gegaan dat hij niet zou rijden omdat hij wat olie lekkage had. “het viel wel mee” zei Dot, "een beetje bij gieten en hij kan wel weer een wedstrijdje mee". Helaas deed hij in de puntentelling niet mee, omdat hij door privé omstandigheden (feestje) vervroegd moest afzwaaien.

    

Door de triallisten werden vijf vrij lange en technische non-stops in elkaar geknutseld die voldoende uitdaging boden aan de piloten. Na de aftrap door voorzitter Frans werden we de paradekeutels ingestuurd, want terreineigenaar Paul laat door de week zijn viervoetertjes hier grazen.

Non-stop 1 werd geregisseerd door Dik Zwaan. Het was een non-stop van krapdraaien en sturen en een voetje werd snel gezet. Deze was in principe prima met een nul te doen, maar ik moest voor de uitgang over een buis naar beneden altijd eerst nog even flink aan het gas draaien, zodat ik bijna uit de non-stop reed, helaas niet via de uitgang. Dik geeft je hiervoor vijf punten. Via een voet wist ik de zaak vaak net nog binnen te houden. Pas in de laatste ronde reed ik er correct met een nul uit. Frans, mijn vast partner in de strijd, deed het te voorzichtig en hij moest voeten zetten om over de buis heen te geraken. Piet Warmerdam vond deze zo leuk dat hij deze gelijk maar drie keer achter elkaar reed.

Gerda die heerlijk verlicht haar non-stop controleerde (nadat het toilet weer bereikbaar was gemaakt) deed haar goede werk op non-stop 2. Net als bij de eerste non-stop was deze ook weer een van krapdraaien. Het was niet gemakkelijk, maar in principe kon deze ook weer met een nulletje gereden worden. Bij mij zat het venijn weer in de staart over een buisje van niks richting uitgang, weer te hard en met een voet de boel weer redden. Deze voetjes zouden me later hard opbreken.

Bert, grootvader, glasslijper en sponsor van Ad Verheijen was de scherprechter op non-stop 3. In deze non-stop moest er enig klauterwerk verricht worden. Geel en rood moesten boven omzetten, dit laatste heb ik in de rode klasse niet zien gebeuren, en links naar beneden.
Rood moest over een stevige boomstam over een gat door weer omhoog.
Hier heb ik een wonder gezien.
Frans reed soepel over de boomstam overbrugde het gat met een wulps sprongetje, alsof hij dit elke dag doet en rijdt kalm door naar boven. Ik stond perplex en Frans was wel het meest verbaast over zichzelf. Hij heeft dit niet meer kunnen herhalen. In een ronde daarna lag hij bijna horizontaal met de brommer in het gat en het is aan het miezeren te danken dat Bert die daardoor net op dat moment wat druppels op zijn bril had, een drie kreeg en had het er voor mijn ook veel beter uitgezien in het eindklassement.

Op non-stop 4 controleerde Piet Knol. Piet die nog met de nakampt met de weeën van een hernia, overgehouden uit een relatie met een jonge onstuimige dame, kon zijn plaats in het kampioenschap hier niet verdedigen.

Deze lange non-stop was net als de eerdere; krapsturen, gecontroleerd blijven rijden  en dan kon de non-stop verlaten worden zonder beloning met punten. Voordat men de non-stop mocht verlaten, moest er nog even over een hoge buis gereden worden en vervolgens stijl naar beneden en scherp rechtsaf naar de uitgang.
Pim, huisvader, de Rooij reed hier naar beneden maar kneep de voorrem in.
Ja, dan gaat de achterkant van de brommer over die van de voorkant heen. Ofschoon zijn achterkant al uit de non-stop was kreeg Pim kreeg hiervoor behalve een applaus van het publiek ook vijf puntjes van Piet.  Kees Boekel meende dit later nog eens na te moeten doen, maar zo fraai al Pim het deed kon hij niet. De schade viel me en Pim spoedde zich naar non-stop vijf.

Do was hier de man met de puntentang. Net als de ander non-stop ook weer krapsturen en draaien. Via een plank de hoge bus op en aan de ander kant naar beneden. Rood en geel mochten gelijk rechts tegen een ander stevige pijp omhoog. De betere coureurs deden dat ook. In rood reed iedereen via een krappe linksaf route en een 180 graden slinger op deze buis af, behalve Robert Kalverboer. Die ging recht gelijk omhoog over die grote buis als of het niks was. Dit lukte hem een aantal keren, maar aan het einde van de wedstrijd, toen de verzuring onder de deelnemers behoorlijk was toegeslagen, zag ik hem weer voor de buis staan. Dankzij het betere voetenwerk en een gelukje wist hij naar boven te krabbellen en kon hij er toch nog met een drietje doorheen komen. Helaas was dit niet genoeg voor hem om de overwinning te kunnen opeisen.
Zoals net al beschreven de verzuring begon behoorlijk huis te houden, reed je de eerste rondes nog met één vingertje aan de koppeling, in de laatste ronde had ik alle vingers nodig om nog een beetje gecontroleerd deze handel te kunnen bedienen.

De non-stops moesten elk zes keer genomen worden en aangezien deze behoorlijk zwaar waren, was ik de gelukkigste man op de hele wereld toen ik mijn laatste non-stop gereden had en de tweewieler op de kar kon parkeren. Helaas was ik niet zolang de gelukkigste man op de wereld, want Frans Kalverboer onze voorzitter en hekkensluiter op de nachttrial van Hensbroek, wist de overwinning te pakken met maar één puntje verschil. Gelukkig waren er geen bloemen voor de overwinnaars, zodat dit de pijn een beetje verzachte.

Bij wit-wit was het Bart Schaap die de minste voetjes had gezet. Bij wit was het Victor de Rooij die de beste was. Victor is een zoon van koprolmaker Pim. Bij blauw was het nog spannend om de laatste plaats, helaas had Jesper Zwaan één nulletje minder dan onze koproller Pim. Peter Boekel die de vorige avond heel veel lef water had genuttigd werd hier eerste. De jury is hierover nog in beraad of hier geen sprake is van doping. In dat geval gaat de eerste plaats naar zijn zoon Kees.
In rood heeft ook iemand gewonnen. In geel was het een titanen strijd tussen Marco Veerman en René van Saane. Doordat Marco iets meer gewicht in de schaal kon gooien, ongeveer dertig kilo schoon aan de haak, wist hij nipt René voor te blijven.

Gedurende de wedstrijd werden we af en toe een beetje geplaagd door miezerige buitje. Deze gaven nog niet eens genoeg af om het stuiven te stoppen.
Samenvattend een leuke zware wedstrijd onder prima weersomstandigheden en de verwachting voor morgen is waarschijnlijk een beetje spierpijn.

 

Uw rapporter Cees

Kadijkerrun 2009-09-05

Onder grote belangstelling van heeft Trial Club Obdam een demonstratie verzorgd op het terrein van de Prinsen stichting. Bij de Prinsenstichting wonen mensen die een verstandelijk handicap hebben, die de noodzakelijk begeleiding en ondersteuning krijgen om zoveel mogelijk zelfstandig te wonen en te werken.

Stichting de Kadijkerrun verzorgt hier al 30 jaar lang een toerrit op de motor (met zijspan) voor deze bewoners, die hier zonder uitzondering heel enthousiast over zijn.

Waar ze ook heel enthousiast over zijn is de demonstratie die TCO hier 15 jaar terug verzorgd heeft.

We zijn benaderd om voor dit jaar wederom een demo te verzorgen, waar we uiteraard  ja tegen gezegd hebben.

Een select gezelschap uit de diverse klasses en leeftijden werd gemaakt om een representatieve indruk te geven van het triallen. Het is een sport voor jong en oud.
Als jongste reed Jeffry ten Haaf mee en als oudste Wim Duineveld reeds vele malen grootvader.

Helaas liet de omroep installatie het af weten, zodat onze wedstrijdleider het van de natuurlijke aangeboren decibellen moest hebben. Hij was samen met zijn broer ook nog 48 jaar jong geworden.

Na een korte uitleg aan het publiek over de trialmotor werd de demonstratie aangevangen.

De jeugd gebruikte deze demo om eens goed op de kippenhokken te trainen en je zag het allengs beter gaan.  

Demo rijden is vrij zwaar, dus de krachten en de rijders in het veld moesten op gedeeld worden zodat er wat gerust kon worden gedurende het demo uurtje.

 

Er werd flink gestunt door onze leden.
Mannen van de motor politie mochten hun vaardigheden ook uit proberen op de door de leden beschikbaar gestelde motoren; dat viel nog niet mee.

      

Tot 6 uur had het publiek de gelegenheid om van onze kunsten te genieten.

    


Daarna werden de bewoners en begeleiders van de Kadijkerrun naar het feestterrein terug geroepen voor de volgende activiteit. Dit was een buffet waar onze leden zich ook aan konden lafen, waarna later op de avond Imca Marina de feestelijkheden verder opluisterde.

 Uw Verslaggever Cees.

24e Nachttrial Hensbroek 22 augustus 2009-08-23

 Onder ideale weersomstandigheden werd de 24^e nachttrial in Hensbroek gereden. Het evenement dat 24 jaar terug begon als een spontane trialwedstrijd over de landerijen, waarbij de laatste ronden in het donker afgelegd moesten worden, is nog steeds springlevend. Het is zoals onze voorzitter treffend opmerkte tijdens zijn openingsrede; je moet twee dingen mee maken in je leven als triallist en dat zijn de Schotse zes daagse en de nachttrial in Hensbroek.

Ook nu weer werd de nachttrial massaal bezocht door het publiek. Men kon menig krasse knar zien rond schuiven, die zelf ruim 20 jaar terug als een jonge god de nachttrial, die soms ook wel de “Hel van Hensbroek” genoemd wordt, gereden hebben.
Voorafgaand aan het geheel is er door de Vrienden Van De Nachttrial heel wat werk verzet, zoals overleg met de eigenaren van de landgoederen, vrijwilligers ronselen voor de avond, en het feitelijke opbouwen van de non-stops.
Het bouwen van de hindernissen gebeurt met diverse middelen, waarbij het gebruik van landbouwwagens en pallets zeer veel voorkomende materialen zijn. Zoals u als lezer ongetwijfeld weet, zijn we in Noord-Holland gezegend met vlak land.

Na aftrap door onze voorzitter, de heer Frans Kalverboer, werden we los gelaten in de wei om ons op de non-stops werpen. Ik mocht dit jaar met voorzitter Frans oprijden.
Voor het zover was werd de heer Ad Verheijen als zeer trouwe sponsor van de Nachttrial in het zonnetje gezet.

Er zijn feitelijk 4 klassen waarin gereden wordt. Als aanvulling is er een kabouter klasse, waarbij onder begeleiding van Luc van de Bosche de jongste deelnemertjes hun rondje doen. De witte klasse rijdt de lichtste routes. In blauw moet je toch wel een beetje stuurtalent hebben, in rood moeten het kamikaze talent toch wel aanwezig zijn om tegen de obstakels aan te durven rijden en in geel is dit talent geheel tot ontwikkeling gekomen. Voor de gele piloten die deze bijna dood ervaringen nog niet genoeg vinden, is er de geel + klasse. Bij deze personen zijn de engelen vleugels op de rug reeds enigszins ontwikkeld, want deze lieden kunnen echt af en toe vliegen, waarbij de motor over de hindernissen wordt heen gevlogen. 

Non-stop 1 werd gecontroleerd door vader en zoon Veerman. Vader Veerman was in zijn jonge jaren ook een begenadigd trialtalent (vindt ie zelf) en Marco is een geeltoppertje die als gevolg een kleine blessure de motor thuis heeft moeten laten.

De non-stop was prettig opgebouwd en was voor ons rode piloten zonder de voetjes aan de grond te zetten te doen.

Snel door naar non-stop 2. Deze non stop is door de familie van Saane opgebouwd en wordt door vader en Moeder van Saane gecontroleerd. Ze weten als altijd een leuke technische non-stop in elkaar te knutselen. Voor ons rode rijders zat het venijn in de staart in de vorm van een kippenhok en twee gladde kunststof rollen.

Hier begon bij Frans het kippenhok syndroom te ontwaken.

Via de berm naar de bossies. In deze bossies ligt Non-stop 3 verscholen.
In de non-stop was ook weer een kippenhok voor ons rode piloten bedacht. Frans had hier duidelijk tussen de oren problemen mee en draaide steevast de gashandel te weinig open om meer als het voorwiel over de top te zetten. En dan gaat de wet van de zwaartekracht werken en ga je niet vrijwillig achteruit weer terug en wordt je actie beloont met het maximale van vijf stafpunten. De moed zakte bij hem helemaal in de benen toen ik in de laatste ronde er iets te enthousiast over heen ging en hoog door de lucht vloog en het even duurde voor dat de zwaartekracht het weer won, om mijn met een dreun terug op aarde te zetten, fortuinlijk genoeg net binnen de lintjes. De controleurs Pitje van Diepen en Linda Leijen hadden onderling ook een wedstrijdje; wie het meest gestoken werd door de muggen. Het bossie draagt nu de naam “het Muskietenbosje”.

Snel door naar non-stop 4. Om hier te komen moest er al menig slootje worden overgestoken.  Op deze locatie is het afgelopen jaar een nieuwe landgoed eigenaar neer gestreken, de familie Jaapies en deze hebben de meeste oude gebouwen laten slopen en zijn in volle aanvang om er nieuwe panden te laten bouwen. Hier werden de punten uitgedeeld door Frank Stam en echtgenote Marga. Frank is zelf ook menigmaal bedwinger van de “Hel van Hensbroek” geweest.

Voor rood ook weer een kippenhok, wat altijd weer enig lef vraagt om er tegenop en over heen te gaan. Helaas voor Frans was het kippenhok fobie gaan groeien en koste het hem steeds meer moeite om dit soort hindernissen te nemen. Waarschijnlijk heeft dit hem van een podiumplaats afgehouden.

Hierna weer een stukje rijden naar de ringvaart dijk. Deze non-stops, 5 en 6 kenmerken zich door verraderlijke gladheid. De lange begroeiing (een soort gras) in combinatie met nachtdauw en afgewerkt met schapenkeutels vragen om een fluwelen manier van rijden, waarbij ten alle tijden voorkomen moet worden dat het achterwiel gaat spinnen. Menig rijder moest de brommer omhoog duwen, nadat de glijpartij was ingezet. Tom en Mark gaven hier de puntjes.

Non-stop 6 deed me denken aan de puzzeltjes die vroeger in kinderboeken stonden, waarbij je je een weg moest zoeken door allerlei lijntjes naar de uitgang. Gelukkig voor ons manifesteerden de controleurs Rob de vries en Nico Conijn zich als volleerde schapendrijvers die je door middel van aanwijzingen als “links links” door de non-stop wisten te loodsen.

Toch wist Frans hier de in de laatste ronde de witte route te vinden en het mooie is hij heeft deze non-stop zelf uitgezet!
Het zal de spanning zijn geweest.

Vervolgens de route weer helemaal terug naar non-stop 7 waar Piet Conijn en dochter ons al op wachtte. Hier sloeg Frans wederom de schrik om het hart. Het kippenhok hier was te veel voor hem. Zelf wist ik deze min of meer gecontroleerd te nemen. Door over een landbouwwagen en klaar was Cees.

Hierna kwam één van de mooiste stukjes van de route; over de ringvaartdijk, langs de molen, waar de bewoners en wieken ons toezwaaide.

Het Noord-Hollands kanaal is niet het enigste water met vlotbruggen. Op dit deel van de route moet de ringvaart worden overgestoken. Hiervoor hebben de engineers van de Vrienden Van De Nachttrial drijvende pontons gemaakt, waar ze bij het leger nog een puntje aan kunnen zuigen. Bij voorkeur met meerdere brommer tegelijk erop, zodat het drijfvermogen van het kunstwerk getest kan worden. Voordat er bij non-stop 8 in de Wogmeer was aan gekomen waren de brommertjes goed op temperatuur. De dempertjes van de tweetakten worden normaal niet zo warm en in het isolatie materiaal hoopt zich zodoende wat onverbrand smeermiddel op. Deze dempertjes werden goed schoon geblazen wat zich openbaarde door een grote pluim achter deze pruttelpotjes.

Non-stop 8 werd gecontroleerd door Andre Braas en Piet Vlaar.
Geel+ had hier de handen meer als vol aan met het nemen van een wand van de kuilgras bunker. Deze muur is ongeveer 2,5 meter hoog. De hulpmiddelen om boven te komen bestonden uit een paar pallets. Dit was voor de meeste niet genoeg en mocht de piloot zich een vijf laten knippen door Piet Vlaar. Later op de avond is deze non-stop met extra pallet aangepast.
Voor de overige klasse was het een lekker technische non-stop waarbij snel een voetje werd gezet.

Vervolgens kon de route terug gevolgd worden naar Hensbroek waar Bert ten Haaf en Rudolf Vermaas ons al stonden op te wachten.

Hier wachtte ons ook weer een leuke technische non-stop die zonder voetjes te doen was.

Non stop 10 was het sluitstuk op het erf van Piet en Coby van der Gragt. Voor geel een lekker uitdaging, voor rood lekker krap sturen en het gaatje op de knip kaart kon aan de linkerkant blijven.

Grootvader Klaas Knol en kleindochter Smit gaven hier de punten. Klaas, oud voorzitter van TCO, was in zijn jonge jaren een begenadigd triallist.

De kaarten werden ingeleverd bij de dames ten Haaf en Boekel die de puntjes optelde en deze op computer invoerde. Aangezien ik zelf voor de apparatuur en software had gezorgd, schatte ik mijn kans op een beker hoog in.

Gewoonlijk gaat de nachttrial ook wel gepaard met enige drenkelingen die zich vergissen in een bruggetje of sloot. Deze eer viel dit jaar te beurt aan mijn eigen spruit, Puck, die zijn fietsje te water reed. Na verschoning stapte hij later alweer parmantig op non-stop 10 in de rondte.

Rond elf uur waren de rijders allen gefinisht of hadden zich op een andere manier afgemeld en konden we ons opmaken voor de prijsuitreiking.
 

De rookies of Kabouterklasse hadden eerder op de avond de prijsuitreiking gehad. Winnares was hier Chantal de Raaff, die zonder punten te scoren wist te winnen. Bij wit was het Freek Bottema die de beker in ontvangst mocht nemen hij scoorde slechts 12 punten.
In blauw wist Joris Koenraadt de schade tot slechts 3 strafpuntjes te beperken. De strijdt om de tweede plaats werd uitgevochten door onze wedstrijdleider Peter Boekel en de zoon van onze voorzitter, Maarten, waarbij beide heren gelijk aantal punten hadden en de nullen de doorslag moesten geven. Maarten werd tweede. Herintreder Frank Stam mocht bij rood de beker naar Den Helder brengen. Zelf werd ik tweede met slechts drie puntjes meer.
Onze voorzitter sloot de rij, mede als gevolg van het kippenhok syndroom.
Bij geel en geel + was Koen Steenhuis oppermachtig en hoefde slecht één keer steun te zoeken in de 3 x 10 non-stops. Arjan Pronk onze eigen clubkampioen werd met 12 punten tweede.

Ondertussen was de bakplaat goed op temperatuur gekomen en wist het talrijke publiek de weg naar de bar en barbecue te vinden om onder het genot van een kouwe pils of anderszins, van de verrichtingen van de jonge fietstrial specialisten te genieten die hun kunstjes op non-stop 10 maakten

.

Er werd veel nagepraat over hoe het eigenlijk gemoeten had.
De na-nachttrial is ondertussen ook uitgegroeid tot een reünie van oud triallisten.

Samenvattend; het is elk jaar weer een hele organisatie om alles op te zetten. Onder deze perfecte weersomstandigheden met hulp van de vele vrijwilligers is het weer een geslaagd evenement geworden. De Vrienden Van De Nachttrial en de coureurs kunnen tevreden terugkijken op een geslaagd gebeuren.

Uw reporter Cees

Voor de uitslagen zie Nachttrial

Vaderdag Time trial 21 juni 2009

Op de langste (vader)dag stond voor ons de timetrial gepland , en na een heerlijk ontbijt op bed hebben zoon kees en ik de brommers ingeladen en zijn we richting Rekerkoogweg gereden alwaar er al enkele zeer fanatieke TCO leden aanwezig waren.
Na een bakkie koffie gingen we met zijn allen aan de slag om weer een mooi Achie uit te zetten , dit keer met meer duidelijkheid dan anders en dus ook met meer linten en dus ook meer paaltjes die niet gemakkelijk de grond in wilden want onze Warmenhuizer klei verandert als het droog is in een soort
beton , maar we geven niet op en rond half twaalf konden wij beginnen met trainen . (ja bij de timetrial gaat alles anders) na een kwartiertje getraind te hebben had onze voorzitter de startlijst klaar en jawel hoor  we hadden  een herintreder , Sjaak Vlaar.  (ex club en Nederlandskampioen). Na de
reglementen nog eens uit het stof gehaald te hebben begonnen wij met de wedstrijd .(korte uitleg : we starten met 2 rijders in de baan die de lengte heeft van ongeveer 4 flinke non stops ieder krijgt 15 punten mee en je kunt dus alleen punten kwijtraken met voetjes te zetten dit tot maximaal 10 en
degene die als tweede finisht raakt er nog eens 5 extra kwijt dus een beetje opschieten is wel belangrijk) Na de eerste ronde bleek dat we de boel goed uitgezet hadden, want de tijdverschillen waren miniem.
In de tweede ronde reden de winnaars van de eerste ronde tegen elkaar en werd het al een beetje duidelijk dat herintreder Sjaak ab-so-luut niet van plan was om te verliezen , ikzelf deed het ook niet slecht en stond lekker hoog in de lijst.
Voorzitter Frans had een beetje last van de zenuwen en maakte na de moeilijke haspel te veel foutjes en zakte hierdoor helaas naar het rechter rijtje. na de derde ronde waarin Sjaak nog even liet zien waarvoor hij hierheen was gekomen Was het tijd voor een koppie. Tijdens het koffiedrinken arriveerde ook onze penningmeester met hele spannende verhalen over Indian summer en waarom hij wat later was.( bijna moord en doodslag met wilde politie achtervolgingen; wordt nog in paperback uitgegeven) Tijdens de vierde ronde is nog met hele gemene streken geprobeerd om Sjaak van zijn overwinning af te houden , maar een kampioen laat zich niet foppen en hier trapte hij niet in en een welverdiende overwinning was dus zijn deel met op de tweede plaats Ares Pronk, en ikzelf mocht beslag leggen op de derde plaats.
Nadat we de boel opgeruimd hadden hebben we onder het genot van een lekker glaasje bier nog heerlijk gebarbecued (wat een woord)en nagekaart hierbij gingen de gesprekken al gouw over de Dutch TT die weer voor de deur staat.
Kortom een leuke dag , en voor degene die er niet waren , dit heeft wel degelijk met trialen te maken.

Dus tot de volgende Timetrial.

Peter Boekel
 

Jubileum Wedstrijd MCCDH 11/12 Juli

 The day after the night before

Het is zondagochtend 12 juli en het beeld is wazig: ik ben volledig de weg kwijt en weet niet waar en of ik nu wakker ben. Ik kom stilaan tot de ontdekking dat ik gelegen ben in mijn eigenste Vito en de regen tikt zachtjes tegen m’n zolderraam. Langzaam komen de beelden: ik herbeleef een topavond in de kantine van MCC Den Helder. Ik zie weer vaag het vrouwelijke duo in hun glimmer suits.

Ik besef dat de eerste smakelijke pils om 5 uur genoten werd. Vervolgens nadat ik nog een kleine bijdrage kon leveren aan het uitzetten van 5 non-stops. Een aantal leden had zich hierop overigens volledig suf getraind en daarna een lint omheen gespannen. 

De ervaring van voorzitter Frans en terreindeskundige vanuit Warmenhuizen; Peter, deed de uitzetploeg besluiten uit te zetten op a wet race. De lokale kennis van Johan werd genegeerd: hij beschikt dan ook over een wel heel speciaal voertuig.Heel handig graaft hij zich een weg door de non-stop gezeten in de cabine. No mountain high enough!

Er ontstaan nieuwe uitdagingen en we popelen om dit alles te kunnen bedwingen.  Ik hoorde dat Gerard nog wat moet trainen om alles foutloos te nemen, een Trialist neemt graag…….

Marco Loof wees mij nog op zijn nieuwe uitlaat: kroonplaten en wees ook op z’n voorhoofd: ontstoken, maar erbij en met veel plezier.Er werden door het selecte gezelschap een vijftal pracht non-stops  gebouwd (niets is wat het lijkt). Kosten nog moeite zijn gespaard: brand new palen en bordjes die meer dan handig te bevestigen zijn..

Na dit officiële gedeelte uitvoerig stilgestaan bij het 100-jarig jubileum van …… ben het ff kwijt. Ik mag aanschuiven bij de bbq van m’n vrinden vanuit de federatie en laat het me smaken.

 Terug naar de night after… Ruim voldoende tijd om gedeeltelijk te herstellen en de regen werkt daarbij heel verfrissend. Echter vanuit mijn omgeving krijg ik andere signalen... De hospitality van Claudia & Frank mag er wezen en de geserveerde koffie ook. Om één uur gaat de wedstrijd van start. Niet alleen het aantal rijders schiet tekort, ook de controle is beperkt. Dit wordt handig opgelost door twee aan twee met een tang op pad te gaan. Mijn lot en strafpunten liggen in de handen van voorzitter Frans.

 Vier van de vijf zijn goed te doen. Spaarzaam omgaan met de krachten is het devies. Nonstop 1 is een ware aanslag op het gestel maar niet onoverwinnelijk. In betere tijden zit er wel een nul in maar nu een 3 will do.Ook brandnieuwe paaltjes laten zich uit de grond rijden en ik verzamel 80 meter lint om m’n achterwiel. Dit na -voor mijn idee- een prachtige nul. Opvallend hierbij is de behulpzaamheid.. iedereen lacht mee.

 Ik zie Robert enkele bougies wegsnoepen. Z’n brommert kan er geen genoeg van krijgen en daar voorziet Johan dan weer in. Frans komt steeds beter in de wedstrijd als, alle takten tenminste blijven meedoen. Mijn conclusie mbt al die takten: less is more………

 We stellen ook vast (watervast) dat MCCDH over de mooiste kaarten van geheel trialend Nederland beschikt en de punten die vliegen er net zo gemakkelijk in.. 

Om 3 wordt het droog en heeft iedereen zijn punten verzameld. Het boeltje gaat weer terug in –ook nieuwe- bakwagens. Nog ff vrij rijden. Ik zie daarbij zelf ook weer wat voor en achter is, maak met Robert nog enkele high jumps en bemerk dat de afd. cross dat veel makkelijker afgaat. Ik zie een leuke strijd op de crossbaan en krijg comment van vader Warmendam, die zoon Jan (die volgens mij beide disciplines beheerst) op de voet volgt.

Ons rest nog de uitslag. We belanden allemaal op het podium en worden voorzien van een Jubileumstuk: mijn bescheiden en zelfstandige  optreden in geel first price, Robert in rood Johan 2 en Frans 3, Sjaak in blue Marco 2 , in white Piet Warmendam 1 Jan daarin 2  en in groen ( wit/wit) Bart uno Dirk two en Maarten as third 

We kunnen terugkijken op een geweldig weekend en ik zie het nu weer  haarscherp: ’t waren prachtige glitterpakjes!

 3,14T

Piet Knol

De wind door je haren

Als een jaarlijks terugkerende traditie werd er dit jaar ook weer een wedstrijd op het mooie Texel georganiseerd in samenwerking met onze vrienden van de MAB Texel.

Het is altijd weer een gepuzzel hoe op het eiland te komen zonder de Teso te veel te sponsoren, met meeneming van zoveel mogelijk luxe en brommers. Dit jaar mochten we mee rijden met Marco torenkraanmachinist Veerman in de bedrijfsbus. Marco had een ritten kaart geregeld, zodat we voor een zacht prijsje de overtocht konden maken. Helaas moest Marco aan het einde van de wedstrijd gelijk weer terug.

Omdat ik de volgende dag thuis een aantal verplichtingen had (feestjes) wilde ik de volgende dag niet te laat terug. Gelukkig had onze secretaris Nico Jongejan ongeveer dezelfde ideeën en kon hij mijn de volgende dag een lift naar huis geven.

In de haast om alles mee te nemen had ik drie luchtbedden meegenomen waarvan er twee leeg liepen en mijn trialpak thuis laten leggen.

Marco pikte me voor negenen op en we waren net op tijd bij boot om deze de klep te zien sluiten en weg te varen. Op de achterplecht stonden twee kerels ons enthousiast toe te zwaaien, wat naar later bleek dat het onze wedstrijdleider Peter Boekel en zn. waren.

Op het winderigste stukje Nederland aan gekomen, naar het terrein gekoerst waar de heren Knol en Pronk reeds de vorige avond met hun kinderschaar waren neer gestreken. De beide heren maakte een fitte en alerte indruk, geheel in tegenstelling tot het vorige jaar wat ik me nog kan herinneren. Toen hadden ze de vorige avond behoorlijk veel aan Bacchus geofferd.

Frans Kalverboer onze voorzitter was al druk doende zijn tent op te zetten naast de ingang van de autocrossarena . Ons tentje kon er naast.

Ondertussen druppelden ook de overige deelnemers binnen en kon er na de welkoms koffie, aangeboden door de MAB, met uitzetten gestart.

Er werden zes non-stops in elkaar geknutseld en tegen tweeën werden we door de heren voorzitters los gelaten.

De heren Kalverboer en van der Ster hebben onderling een gevecht van wie de best triallende voorzitter van Nederland is. Als olie op het vuur had Peter Boekel gesponsord in een in mooi plastic verpakte prijs voor de winnaar van deze strijd.

Non-stop 1 werd bemand door de altijd goed gehumeurde Robin van de Ster. Dit was een technische non-stop met een aantal leuke opstapjes. Voor geel was deze behoorlijk lastig. Voor rood ook wel pittig maar in principe met een nulletje te doen. Bij de entree een buisje op, rechtsaf over een grotere buis en daarna naar mijn Waterloo. Dit was een behoorlijk opstap. In de tweede ronde sprong ik hier zo gemakkelijk op dat ik dit in de derde ronde iets te enthousiast deed en de non-stop uitsprong. Gelijk nog een keer gedaan en weer kwam ik naast de non-stop uit. Dit scoorde lekker.

Juffrouw Tineke hield de wacht op de volgende non-stop. Ook weer een technische non-stop, waar Frans onze voorzitter zijn Waterloo vond. Tegen grote buizen oprijden vindt ie eng. Dan beginnen er in de bovenkamer allerlei dingen te draaien en is ie compleet de kluts kwijt.

Bij de uitgang moest er nog over een dikke band gereden worden en was je eruit. De eerste twee rondes deed ik dat met mijn ogen dicht. De derde ronde ging ik er wat rommelig op. De vierde ronde dacht ik even alerter te zijn en met een hupje de band op te gaan. Wat ik er mis ging kan ik niet meer nagaan, maar ik lag over mijn stuur en mijn brommer hing achter de band. De score was maximaal, vijf punten. Aris liep hier ook vijf puntjes op, maar dat was omdat hij zijn benzinekraan had dicht gezet, toen zijn brommer schuin op een helling lag geparkeerd en vervolgens niet meer open gezet. Hij kwam heel ver. Bij zijn val verpletterde hij bijna zijn jongste spruit Simon die vader door de non-stop achtervolgde.

De derde non-stop werd bemand door onze hovenier John Komen. Deze non-stop had voor Frans een psychische hindernis in de vorm van aantal buizen waarvan af gereden moest worden. Hij presteerde het hier om elke keer een paar voeten te zetten. Ik zelf had gelijke problemen, maar in de laatste ronde hield ik de voeten toch op de steppen.

In de eerste ronde was ik de non-stop nog aan het lopen en ik was bijna bij de uitgang. Frans gaf aan dat niks voorstelde; trap op en voor de band links eraf. Deze aanwijzing nam ik ter harte zonder verder te kijken en zo gebeurde het dat ik de witte uitgang had gevonden. Met dank aan Frans die zijn voorsprong op mijn zag vergroten, toen John met een brede grijns een vijf knipte en nog even wat zout in de wonde strooide met de woorden ”ja je moet de non-stop altijd helemaal lopen”.

De vierde non-stop was erg simpel voor rood, tegen een blok omhoog boven keren en weer terug. Kees (dokter) Rottier knipte hier de kaartjes. Naar ik vernomen heb zijn er geen pleister geplakt. Frans had nog een (hopelijk gratis) consult met hem betreffende zijn arm. Advies van dokter Kees, ga hangen. Ik vermoed dat dit toch wel als laatste op de rij van mogelijke behandeling staat. Een ding is zeker, die arm voel je niet meer.

Op naar non-stop vijf gelijk naar de entree voor geel een stevige opstap de buizen op, verder een lekkere rij non-stop waar je toch onverwachts nog wel eens een voetje zette. Aan het einde van non-stop was de bedoeling dat er nog even een zwaai naar beneden gemaakt moest worden. Ik had deze samen met de heren Boekel zelf uit gezet. Op de een of andere manier was er met pijlen aangegeven dat je nu boven moest blijven. Verder in de wedstrijd was dit weer weg gehaald. Deze non-stop moesten we zelf controleren evenals nummer 6.

Nummer zes was voor de rode en de gele rijders een pittige non-stop. Door hier en daar een voetje te zetten was er wel doorheen te komen. Ik presteerde het twee keer door er met een ééntje vanaf te komen.

Aris had wat tegenslag met zijn achterrem en moest deze tijdens de wedstrijd reviseren. Hierdoor had hij voor de laatste drie rondjes nog drie kwartier. Aan het einde trad de verzuring op, maar hij wist ondanks deze extra handicap de overige piloten toch nog ruimschoots achter hem te houden.

Hierna was het tijd voor de prijsuitreiking. Helaas waren er een aantal mensen op tijd gevlucht om de boot van 6 uur nog te halen. Het gevolg hiervan was dat het ere schavot af en toe leeg was. Gelukkig bleek de hond van Aris, Morris een goede stand-in en als de foto’s een beetje wazig genomen worden, zie het verschil niet met de nummers twee en drie. (sorry Marco en Gerard)

De barknoei werd aan gerukt en het verbranden van het vlees kon gestart worden. Iedereen had een gezond eetlust ontwikkeld die bijna tegen de dorst op kon. De heren van de MAB hadden een uitstekende schotel met vlees en salades geregeld en onder begeleiding van de uitbaters van de kantine Willem en zijn vrouw vingen we de avond aan.

We zaten (bijna ) uit de wind voor de kantine in de zon en lieten ons alles goed smaken. Voor de kinderen was er patat en hamburgers.

Daarna lieten deze kinderen even zien op hun fietsjes hoe je moet triallen. Heel leerzaam hoe ze je de oren even wassen.

Daarna wat het aan de ouwe lui om nu letterlijk de oren van hun kroost te reinigen en ze te slapen te leggen.

Na 10 keer, nog ientje toe van uitbater Willem, die naar mate de avond vorderde, steeds frequenter door zijn vrouw ge sms’t werd met het verzoek thuis te komen, werd het tijd om de ruime tent van Piet (Liander) Knol op te zoeken om zijn drank voorraad te inspecteren. Dat viel erg tegen en Aris zijn voorraad moest ook aangesproken worden. Na nog een lekker sigaartje van Piet gerookt te hebben werd het tijd om wat lucht in het lekke luchtbed te pompen en de luiken te sluiten.

De volgende dag begon rond negen uur het kamp weer een beetje te leven. Er werd koffie gekookt, eieren gebakken, broodjes gesmeerd, gedoucht, kinderen aangekleed, koffie gedronken en toen nog meer koffie gedronken en tegen elf uur waren de meeste wel weer wakker. Degene die nog kruit overhadden van de vorige dag konden dat na 12:00 opmaken door nog even te trainen.

Voor ons was het de boel opbreken, doeg en dag zeggen en op naar de boot. Deze ging in tegenstelling tot zaterdag nu om het uur en helaas we moesten 40 minuten wachten. Om 14:00 uur zette Nico de bus stil voor mijn huis en kon ik nog net op tijd de opname van de GP starten om deze later op mijn gemak te bekijken.

Samenvattend een heel gezellig weekend en zeker weer voor herhaling vatbaar waarbij ik volgende keer toch maar weer een sleurhutje mee pik om lekker te slapen.

Heren van de MAB; allen hartelijk bedankt voor de uitnodiging en de gezelligheid. Het was weer allemachtig prachtig

 Hoe was het Frans

Uw reporter Cees

Moederdagtraining

 Ondanks de oproep en mede als gevolg van de nationale wedstrijd in Schijndel, was het de opkomst niet overweldigend. Om 10:00 was ik de eerste. Een kwartier later kwam buurman Wim Duineveld in zijn blauwe Transporter. Wim, geestelijk nog aan het herstellen van zijn laatste race ervaringen op Assen, waarbij hij horizontaal in de grindbak verdween, vertelde dat op de terugweg van Assen nog één van de jongens onderuit gegaan was. Dit gebeurde op de afslag Smildervaart de weg naar Appelscha op, waarbij hij de slinger bij het oprijden miste, rechtdoor schoot van het talud af in een greppel. Deze jongen, net ZPP’er loopt nog steeds niet goed en is nog uit de werken.

Dan kan je beter gaan triallen. Peter Glas, Sjaak Vlaar, Piet (engineering) Knol en veel later onze voorzitter Frans Klaver waren ook de partij, zodat het gezellig koffiedrinken was in een heerlijk zonnetje. De Mexicaanse griep was een van de vele onderwerpen die geëvolueerd werden, waarbij de persoonlijke ervaring met griep werden gedeeld. Tegen elven werd het toch eens tijd om de brommers te starten het terrein te gaan verkennen.

Nee

Het trialterrein was als gevolg van de droogte zo hard als beton, zodat er goed op techniek getraind kon worden. Piet ging ons voor in het kunstjes maken. Dit bestond uit tegen een heuvel omhoog rijden kont omgooien in de lucht en op het voorwiel naar beneden.

Tegen enen werd het tijd om te douchen en de moeders te bezoeken om ze te verrassen met een attentie.

Cees  

Zondag 3 mei was de beloofde dag voor de training, waar zowel de geoefende als de startende trial rijder de fijne kneepjes van het “brommeren” kon bijschaven. Tijdens het opladen van de motoren op de kar, begon het wat licht te spetteren. Dit was na al die mooie dagen toch wel even wennen. Temeer omdat de training in Warmenhuizen werd gegeven ,waar het extra glad wordt als het een beetje nat is. Op ons terrein aangekomen, waren er al een aantal “brommerars” aanwezig en was de jeugd al flink opgewonden over hetgeen dat komen zou.

Oud Nederlands Kampioen Arjen Pronk geeft uitleg

Tijdens nuttigen van het eerste bakje koffie, werd het plan voor de training doorgenomen. Arjan, had er voor gezorgd dat er een aantal pijlen en stokjes waren en Peter Boekel had als extra snelle markering zijn eigen pionnen mee. Om toch zoveel mogelijk van elkaar te leren, werd besloten de groep maar bij elkaar te houden. Dit was voor de toekomstige toppers op de fiets ook extra leuk, om ook eens met aanmoediging voor eigen plubliek te rijden. Als eerste werd gestart met het zogenaamde achies  draaien.

Een jonge Triallist krijgt instructie van de landelijk erkende KNMV rij-instructeur Peter Boekel

Toekomstige Toppers??

Peter had voor het uitzetten van zijn pionnen een vlak stukje opgezocht en de ruimte waar tussen de acht gereden moest worden niet te klein gemaakt, zodat iedereen een beetje los kon komen. Peter ging volledig in de training op en vertelde iedereen tijdens het rijden waar het lichaam en het voorwiel zich het beste moest begeven.  Door de regen was het eigenlijk nog spannender geworden omdat het zoals gezegd heel langzaam toch glad begon te worden. Als tweede proef, werd het achies draaien wat uitgebreid  tussen wat buizen en obstakels door en schuin op de berg. Dit was voor de familie de Rooy extra spannend mede omdat moeder plotseling stond te filmen. Nu iedereen een beetje warm geworden was, kwam Arjan voor de derde proef in de strijd om een opstapje te oefenen.

Hiervoor was een dikke boomstam uitgekozen, die als opstap diende met voor de kleine wielen een iets kleinere stam.Na het technische uitleg van Arjen en het meerdere keren oefenen, was het een mooi gezicht hoe Katinka en Jesse Komen de boomstam uiteindelijk heel mooi wisten te bedwingen. Als vierde proef werd het achter elkaar rijden met het precies navolgen van Arjen als voorrijder getest op de stabiele brommer beheersing. Het was inmiddels weer droog geworden, zodat het voor velen nog beter ging. Na de koffie was de laatste test uitgezet, de ultieme uitdaging, het beproeven van het berg beklimmen met de motor.

Ook hier lukte het mede door de technische uitleg en aanmoediging van Arjen om de berg te beklimmen. De geslaagde dag werd afgesloten met het voor iedereen weer vrij rijden, waarbij het net geleerde nog eens (zonder publiek) getest worden. Al met al een hele leerzame dag, waarbij je bij de jeugd zichtbaar heel veel vooruitgang kon zien.

Frans Kalverboer