|
Afgelopen weekend werd
er voor de tweede maal een EK georganiseerd in Nederland en wel door de ZAMC te
Zelhem.
De laatste keer was in september 2012.
De klimatische omstandigheden waren toen voor de vele toeschouwers veel
aangenamer, maar de de vele liefhebbers lieten zich niet weerhouden om het
allemaal te gaan beleven.
 Toen
in 2012
liepen we in korte broek en was het zeer aangenaam verpozen.
Vandaag was het alle winterkleren uit de kast trekken, regenkleding mee,
stormparaplu's, Jägermeister en wat nog meer nodig is om te kunnen overleven
tijdens het aanschouwen van de kunst van het hoger trialrijden.
Zaterdag waren er al
wedstrijden geweest voor de jeugd en de female rijders.
 Groot
respect voor de controleurs die de gehele dag de non-stops bewaakte.
De coureurs zouden er minder last van moeten hebben, aangezien bij het
aanschouwen van de uitdagingen bij mijn het angstzweet al spontaan uitbrak.
Marco Veerman had zich
ondanks de grote afstand opgeworpen als controleur en had hier voorafgaande nog
cursus in gehad.
Het beoordelen was lang niet gemakkelijk.
Ik heb stunts gezien die reglementeer
technische gezien en vijf verdiende, maar die ook bijna niet anders genomen
konden worden.
Gelukkig gingen de controleurs hier verstandig mee om en werden de punten
rechtvaardig uitgedeeld, waarbij iedereen over de zelfde kam werd geschoren.
 Hieronder een
verslag van onze controleur Marco:
Op zaterdag 1 april zijn Jolanda en ik naar Zelhem afgereisd voor een
bijscholing voor de ek trial in Zelhem. We werden daar goed ontvangen door de
zamc met koffie en thee.
Peter van
Amersfoort deed het woord en had alles op de laptop staan en het een en ander
gekopieerd. Er waren niet veel regels veranderd maar we mogen nu wel gele
kaarten uitdelen en als wij iets onregelmatig constateren en ze luisteren niet
naar de waarschuwing voor zowel de rijder als de minder dan kunnen we die
uitdelen en moeten we die opschrijven op een waarnemings formulier en wordt in
behandeling genomen. Na afloop nog een kleine lunch gehad en op naar de camping
in Dalfsen vanwaar ik op zaterdag met kick naar de ek ga. Ik sta alleen op
zaterdag.
De
wedstrijddag:
Samen met kick
naar de ek waar we ons om kwart voor 9 moesten melden. Ik kreeg daar mijn lunch
pakket en na de briefing gingen we naar de non-stop. Mijn non-stop was veranderd
dus mochten de deelnemers hem nog een keer lopen. Ze lopen hem normaal gesproken
die dag ervoor.ze krijgen dan 3 uur om alles te bekijken. Ik stond op non-stop 7
met nog 1 man en 2 vrouwen.die andere man en een vrouw hadden het nog nooit
gedaan dus die stonden bij het schrijfbord en met de tang. Het was wel koud
boven op de berg maar wat die gasten lieten zien vergoeden best veel. Als je
Emma bristlow zie rijden dan lijkt het alsof ze over een snelweg gaat zo
verschrikkelijk goed. Bij mijn non-stop hadden we geen gezeur gelukkig zelfs
niet als ik een 5 gaf voor spoorkruisen dan werd er gevraagd waarom en dan werd
dat geaccepteerd. Kick was met trialfiets mooi de kunst aan het afkijken. Het
was een mooi dagje goed verzorgd door de zamc en qua weer het was droog wel wind
dat maakte het kil maar heel leuk om te doen.
 Samen
met de voorzitter Frans en René Opstals zijn wij zondag vroeg afgereisd naar Zelhem.
Op de heenweg scheen het zonnetje uitbundig, maar ter plaatse aangekomen,
had de zon plaats gemaakt voor grote donkere wolken.
René kwam een paar honderd oude bekenden tegen en van hem hebben wij verder die
dag geen last meer
van gehad.
Tegen de tijd dat we naar huis gingen heeft hij nog geen trailmotor zien
rijden vermoed ik.
Ik zag hem de gehele dag alleen maar in drukke conversatie
verwikkeld met de vele bekenden uit de trial wereld.
 Ook wij kwamen vele
bekenden tegen waarvan Frans, doordat hij nationale heeft gereden er ook zeer
vele kon.
Ook TCO was goed vertegenwoordigd tussen het vele publiek.
Tussendoor werden we af en toe even afgekoeld door een zacht buitje die net je
voeten en onderbenen nat wist te maken.
Maar met koffie en een stroop waffel hielden wij ons zelf op de been.
We werden deze dag geconfronteerd met onmogelijke uitdagingen voor de
deelnemers.
En dat ze ook onmogelijk waren werd bevestigd doordat de piloten erop strandde.
Maar dan kwam er weer zo'n toptalent die, uiterlijk met de twee vingers in de
spreukwoordelijk neus, moeiteloos de non-stop door hopte.
Het verschil tussen een nul en een vijf in dit soort non-stops is vaak
flinterdun.
Er is vaak geen keuze van een voetje zetten. Het is een zaak van
erop of eraf en dan maar hopen dat je assistent de motor nog vast heeft, ander
krijg je deze nog over je heen in de achtervolging naar de ondergang.
 In de tweede ronde kon
je bij bepaalde rijders ontdekken dat het toch niet meer van die Bikkels waren
uit de tijd dat René nog WK trial reed (Deze uitspraak heb ik van René).
De vermoeidheid begon toe te slaan.
Het gevolg was dan ook slordigheid en dat is iets wat je je absoluut niet kunt
permitteren op dit nivo, want dan eindigt het meestal op een vijf.
  Frans
had voor ons VIP-kaarten gekregen, zodat we tussendoor ons nog even in de warme
ontvangstruimte konden opwarmen met een koppie koffie en de inwendig mens
versterken met een broodje.
Hulde aan de organisatie.
Maar zoals wij TCO gewend zijn aan ontberingen, waren we goed van huis gegaan met
veel hete koffie, brood, fruit, stroopwaffels en alles wat verder nodig is om te overleven.
Over het terrein waren
de 15 uitdagingen verdeelt die elk hun eigen karakter hadden.
Ze hadden allemaal één overkomst, ze leken onmogelijk om foutloos te nemen en
vroegen om een flink stukje lef om er tegen aan te knallen.
Tegen drieën was de
strijd min of meer gestreden en togen wij in de prettig verwarmde auto weer naar
ons zonnige Noord-Holland.
Mijn ogen vielen op de terugweg regelmatig dicht.
Een prachtige dag die net als vijf jaar
geleden geweldig en professioneel verzorgd was
door de ZAMC.
Complimenten voor de organisatie!
Klik hier voor het
verslag van 2012
|
TCO e.o.
