TCO e.o.

Stekelig Bilstain 2015

De Jaarlijkse TCO trial vakantie stond dit jaar gepland voor week 33.
Wederom zoals al vele tientallen jaren in het mooie Bilstain in België.
De peuters van de eerste jaren die toen nog met speelgoedmotortjes in de modder en de beek knoeide zijn nu volwassen en al weer vader van een volgende generatie triallisten.
Inmiddels rijden ze stoer in de ronde op hun benzine slurpende en rook uitbrakende ijzeren rossen door ravijnen en bergen.
Eigenlijk doen ze nog precies het zelfde wat ze ruim dertig jaar terug ook al deden; Spelen in de modder.

Met de modder viel het dit jaar wel mee.
Hier en daar was nog wel te zien dat het er nat was geweest, maar inmiddels kenmerkte het landschap zich door hitte, stofwolken en wespen.
Zondag 8 augustus waren de eerste triallisten al neer gestreken. De rest volgde op maandag avond, dan is het goedkoper, en dinsdag in de loop van de dag.
Een laatkomer kwam nog op woensdag aan geschoven.
 

Bij elkaar was er weer een flinke TCO vertegenwoordiging die de vaste kamp plaats bijna geheel vol zette.
Buiten een paar uitzondering na die nog niet zoveel ervaring hadden met  de altijd schuine rotsige ondergrond in Bilstain werd er comfortabel gekampeerd.
Van het basic camperen uit de jaren tachtig is bijna niets meer terug te vinden. Campers en luxe caravans zijn eerder regel als uitzondering. Het bier, in vele smaken te verkrijgen, is altijd van de juiste temperatuur.
De maaltijden minimaal drie gangen, (als je de restjes bij de buren op eet) en ijs toe.

De ludiekste caravan of wat er voor doorging was gemaakt door Nick van de Gragt.
Deze bestond uit de bak van een klapkar en met een soorthuifkar constructie er overheen van pvc pijp en hier was weer een stevig dekzeil over heen gespannen die stevig aan aan de grond was vast gezet.
Nick had voor de verzorging zijn drie oudere zussen mee genomen die er naast sliepen in een nog complete klapkar.

Naast dit stel waren een een paar Zwolse studenten, Niels en Bas, neergestreken in een tent. Niels reed op een trialmotor, maar zijn maat moest het doen op een 125cc crosser.
Hij heeft heel wat spannende momenten gekend in zijn achtervolging van de trial groep en menig (angst) zweetdruppeltje op de Belgische rotsen achtergelaten.

Onze trial broeder Sven kwam gelijk met ons aan en had een introducé mee: Denise.
Deze studente uit Geldrop had een jaar terug als motorsport gekozen voor de trial en had hard gespaard voor een motor en uitrusting.
Zij sliep nog in een tentje.
Broeder Sven had een goed contact opgebouwd met broeder Piet die een grote caravan heeft.
Zo gebeurde het  al snel dat de matras van broeder Sven bij broeder Piet in de caravan gepropt werd.
Dit waarschijnlijk door de gesprekken die gingen over alleenstaande vrouwen die geholpen moeten worden, waarin zij elkaar vonden.
Vader en zoon Kalverboer waren op pad gestuurd door moeder Marja, goed voorzien van pakketjes diepvries eten met labeltjes er op, zodat zij zich niet vergissen konden in de dag.

Victor de Rooij met grote zus Katinka hadden de vierwiel tracktor van hun ouders geconfisceerd en de trialmotor van vader Pim.
Deze waren met de caravan en de rest van hun grote kinderschaar op zwerftocht door Europa vertrokken en de jeugd moest het doen met wat was achter gebleven.
De ramen van de tracktor waren voorzien van gordijnen aan de buitenkant.
Helaas verloor de tape het van de bries die af en toe opzette.
En zo kon men de gordijnen over het kamp zien fladderen die erg sterk deden denken aan opengeknipte vuilniszakken.


Kantinka had een luchtbed over de vlak geklapte stoelen gepropte en verzekerde mijn ervan dat het comfortabel sliep.
Kantinka is studente en zoals de meesten onder ons weten studenten kunnen overal slapen (ook onder college lessen).
Victor is volgens mijn een soort van slangenmens dat hij zich nog enigszins gemakkelijk kan neerleggen over het hobbel tapijt van rugleuningen, zittingen en hoofd steunen.
 

Op weg naar Bilstain werden we achtervolgd door Kees Boekel die het wel gezellig vond om met ons op te rijden.
Kees had uit gerekend dat als de achterstoelen vlak lagen, hij precies in paste op zijn bedje.
De berekeningen waren bijna goed. Kees is immers goed bij de tijd.
Nadat het bed er in lag had hij nog 20 centimeter bed over.
Ik weet niet of dat de reden van Kees was om 's avonds aan Denise te vragen of hij zijn bedje niet bij haar in de tent mocht inschuiven.
Behalve dan de nachten hebben deze twee menig uurtje rijdend met elkaar door gebracht, in het bos met de trialmotoren voor de mensen die het niet willen begrijpen, en hebben veel gezelligheid met elkaar gehad.

Onze triallende glasslijper Mario had de bus van vader Bert gearresteerd en had het grootste bed van ons allemaal.
Wij hadden een kamp samen met René Strooper die dit jaar een heus bed in de camper had geïnstalleerd.
Wij, zoon puck en ik sliepen boven het sanitair gebouw in een kamertje met twee stapelbedjes.
Dit bevalt ons goed en scheelt een hoop gesleep van een caravan die ik niet zelf heb en veel lekke banden.
Met alleen een karretje met motoren er achter rijdt wel zo prettig.

De grootste aannemer uit Den Helder en verre omstreken doet het altijd groots en komt met een riante camper aan gereden en heeft gelijk alles aan boord.
Net als Aris en zoon Symen in hun camper.

Dinsdag aan gekomen dus de boel min of meer geïnstalleerd en tijd om te rijden.
Het rijden is min of meer elk jaar hetzelfde.
Er is voor elk nivo een uitdaging en er liggen altijd verrassingen op de loer.
De jongste jeugd liet zich niet onbetuigd en zelf op hun 80cc brommertjes knorden ze achter de "grote" mannen mee omhoog en weer omlaag.
Spannende hill climbes werden ondernomen die niet altijd resulteerde in een finish op de top, maar ook vaak eindigde in een meer of minder uitzichtloze positie vlak onder de top. Dan moest men even ontzet worden uit deze nare positie en kon men weer verder stunten.

Zo af toe stapte er wel eens iemand niet vrijwillig af.
Zo zag ik zoon Puck voor mijn rijdend op een steile rotsige helling naar beneden, plots de achterkant omhoog wippen door het haken van een steppie achter een rots.
Puck maakte een handstand over zijn stuur en smakte op de rotsen.
Die dag heeft hij niet meer gereden.
Ook Kees Boekel moest zich laten vertroetelen met ijs om een zwelling op zijn scheenbeen in te dammen.

Denise liet ook haar bevallige benen zien. Deze waren ook voorzien van diverse rode en blauwe kleurtjes als gevolg van eerdere pijnlijke trial ervaringen.
Op faceboek is nu te zien hoe ze haar benen verder bij gekleurd heeft tijdens het Bilstain kamp.
De zon heeft hier geen bijdrage aan geleverd.

 

De benen van Kantika waren nog maagdelijk wit, maar dat had te maken met het werken en studeren.
Het triallen heeft ze nog niet verleerd en met de motor van vader Pim liet ze dingen zien die Pim niet (meer) durft.
Ook Rossane van der Gragt liet zien dat ze wist hoe je op een trialmotor moest rijden.

Na de laatste middag sessie wordt als eerste het vocht weer aangevuld.
Deze eerste pilzen smaken altijd heerlijk.

Daarna tijd voor het eten en douchen.
De douches waren dit jaar goed op temperatuur.
Ze waren zo heet dat je de piepers onder de douche kon koken.
Tijdens het eten zie je allerlei lieden door het kamp zwerven met een stoel en bord en een lepel.
Op zoek naar een plaatsje aan een tafel voor een smakelijke hap.
Na het eten is het tijd voor de afwas en het koken van de koffie.
Kees en Denise hoefden niet te koken, maar moesten als tegenprestatie de hele afwas van het kamp doen.
Kees vond dat niet erg, als hij maar dicht bij Denise stond.
Ondertussen was de jeugd alweer bezig met de voorbereidingen van het avondkamp en met name het opstarten van het kampvuur.

Voor deze gelegenheid had Nick een professionele stookton gemaakt met dubbele bodem en voorzien van luchtgaten. Ook brandhout was genoeg voorradig zodat het meubilair niet op opgeofferd behoefde te worden tot spijt van onze jeugd die wel van een goed vuur houd.
De meeste ouderen ook wel als wel lang genoeg aan zitten.
 

De avonden kenmerkte zich door een aangename temperatuur en in combinatie met het vuur was het plezierig zitten, terwijl wij rustig het vocht verlies van de afgelopen dag aanvulde.

De dames ver Gragt en de Rooij dronken een frisdrank die ze erg vrolijk maakte en hadden grote schik.
De pelpindas gingen vlot in het rond en er ontpopte zich zelf een strijd in het gooien van de pindas.
De pilzen kwamen uit diverse koelboxen en kasten en smaakte uitstekend.
Gezelligheid was troef.

Gedurende de dag als we aan het bijkomen waren en het vocht weer wat aangevulde was, werden we verblijd met het gezelschap van wespen.
Voor je een slok of een hap nam was het zaak om goed te controleren of er geen wesp mee reisde.
Ze waren gek van appelschillen en Radler.
Zo ver ik weet is alleen Sarina van der Gragt in haar bil gestoken.
Maar ook daar hadden we weer behandel materialen voor bij de hand.
Piet Knol ontpopte zich als de wespenvanger van Bilstain.
Met speciale lokbekers werden ze naar hun laatste rustplaats geleid, waar ze na nog even heerlijk gezwommen te hebben hun laatste adem uitbliezen.

 

Voor het weekend stond er een EK op het programma in Bilstain.
Dit resulteerde in steeds meer drukte op het terrein met EK rijders die via ons kamp naar de trainingsplekken reden.
Voor ons weer een mooie attractie erbij om naar de EK piloten de kunst af te kijken.
Het blijft ongelofelijk om te zien wat deze heren niet allemaal met een trial motor voor elkaar krijgen.
Zo reed er een knaapje van ongeveer 10 jaar op een 125cc motor die dingen met de motor deed waar een René Opstals zich nooit aan gewaagd zou hebben in zijn hoogtij dagen.
Er liep wel drie man omheen om heen te coachen en op te vangen voor als het mis ging.

In de loop van de week liep de temperatuur steeds meer op.
Donderdag op het einde van de dag was onweer beloofd. De temperatuur was inmiddels op gelopen tot 32 graden met een vochtigheid van 100%.
Voor de meesten onder ons een reden om de siësta houden.

Dat was de reden nu het nog droog was om voor ons het kamp op te breken en de auto richting huis te zetten net als de meesten van de groep.
Als voorbereiding op de terugreis nog snel even gedoucht.
Een aantal TCO triallisten was inmiddels op het terras voor de kantine aangeschoven voor een koude Jupiler en een prettig uitzicht op de dames in het EK trialkamp.
Toen ik daar later nog even bij aansloot voelde het bijna alsof ik me niet afgedroogd had, zo heet en vochtig was het inmiddels geworden.

 

In het begin van de avond, toen wij richt Luik Maastricht reden, was het hemelspant verlicht door bliksem flitsen, maar het bleef droog tot voorbij Utrecht.
De mannen die achter gebleven waren hadden nog een droge warme avond bij het stookvat, waar onder het genot van het koude gerstenat menig goed gesprek werd gevoerd.
De volgende dag vrijdag arriveerde onverwacht de familie Zwaan 4 man en 1 vrouw sterk.
Na de jongeheren een beetje wegwijs gemaakt te hebben op het terein en zelf nog even gereden te hebben gingen ook de laaste deelnemers aan het zomer Bilstain team naar huis.

Het was weer bar gezellig geweest.

Cees