TCO e.o.

Vijfde club battle

De weersverwachtingen waren hoopvol voor deze zondag en beloofde de naam van deze dag eer aan te doen.

De werkelijkheid was iets anders. 'S morgens werden we nog geplaagd door een zacht buitje, maar gelukkig zette dat niet door.
Waardoor het kwam is niet helemaal duidelijk, maar we hadden een ongehoorde lage opkomst.
We houden het er maar op dat dit te maken had met alle festiviteiten zoals trekker wedstrijden, bloemen corso en kermissen die zich in de directe omgeving af speelden.

Vlot werden er vijf hindernissen gebouwd, zodat er op tijd gestart kon worden.
De uitdagingen waren allen van een pittig nivo, zodat er voldoende punten waren te verdienen.
 

De eerste non-stop werd door René Strooper gecontroleerd. In de hoger klasse moest er eerst over een boomstam heen geduikeld worden.

Door dit beheerst te doen was de score laag te houden. Helaas bij het oprijden van stelcon plaat liet ik mijn motor afslaan en had ik de eerste vijf punten al op de kaart.
Ook de van de witte klasse werd meer gevraagd als alleen een heuveltje op rijden, maar de (jonge) heren lieten zich niet kisten en stuurde heen brommertjes dapper tegen de beton hindernissen aan om er over heen te rijden.

Snel door naar de volgende uitdaging waar de harem van Peter Glas ons opwachtte.
Bij entree lag er een glibberig bandje die René Regenmortel fataal werd.
Door deze tegenslag had René voorlopig even genoeg aan zich zelf en liet de voor wat het was.
Was deze band eenmaal genomen was de rest een peulenschil voor ons blauwe piloten, mits je de juiste route door de non-stop volg.
Helaas had ik een afslag links gemist en Petra had het gezien dus wederom een vijf op de kaart. Het schoot lekker op met de punten.

Ook Piet Knol wist hier op een onduidelijke manier een vijf te scoren, doordat hij omviel.
De wedstrijdleider zette hem weer met beide benen (banden) op de grond.

De derde uitdaging werd door Bas Pronk bewaakt die samen met René Opstals en Puntenteller Bas de uitdaging bewaakte.
Op zich een non-stop die redelijk te doen was. Echter de laatste rondes was het spoor op de schuine helling wat rommelig geworden met als gevolg dat het voor- en/of achterwiel uit het spoortje rommelde en dan werd het een hele toer om met de voeten op de steppen naar boven te geraken.
Vervolgens voor de hoger klasse rood een geel een bodemplaat kraker in de vorm van een buizen combinatie. Alleen met de juiste timing was deze soepel te nemen. Zonder goede timing geraakte men met de coccusnoten op tank en kon men zich bij René voegen om ervaringen uit te wisselen over het soort pijn wat erbij hoort.

De vierde non-stop werd door Dorus gecontroleerd. Een pittige uitdaging waarbij Marco Veerman zich zelf in de laatste ronde overwon door over de balk te gaan. Hij verteld dat als je de brommer er over heen kantelde je het gevoel kreeg dat het voorwiel onder je verdween met als gevolg over de kop slaan. Maar de schijn bedriegt en het viel allemaal wel mee.
Voor de jonge rijders in blauw een stevig opstap aan het eind. Te kort gas en je viel terug. Te veel gas en je vloog de non-stop uit zonder verder nog grond te raken in de non-stop. Geluk daarbij was dan wel dat de uitgang in het verlengde van deze sprong was.
Dorus deed als behalve knipper ook dienst als bewegende obstakel door de uitgang te blokkeren. Het kon ook zomaar zijn, zoals Piet Knol merkte, dat de route plotseling veranderd was. Je had da de verkeerde route gevolgd en dan krijg je terrecht een vijf.

De laatste uitdaging werd door wedstrijdleider Johan in de gaten gehouden die samen met Hessel Zwaan de punten uitdeelde.

Eerder stond John Schaap te controleren, maar deze moest met en uurtje de tang door geven als gevolg van andere verplichtingen (had iets met koffie zetten te maken).
Een pittige non-stop waar niemand ongeschonden door heen kwam.

Een deel van de moeilijkheid lag onderin de non-stop waar het modderige was en de banden gemakkelijk vol liepen met als gevolg weinig grip en stagnatie.
Vooral bij het omhoog rijden de helling op met een volle achterband viel niet mee.
Als er met de voeten ook geen grip kon worden gevonden werd een vijf op de de kaart je deel.
Aan het eind nog een 180 graden draaitje op een schuine helling waar menig voetje aan te pas moest komen om de voortgang ern te houden.

Helaas was de stroomvoorziening naar de kantine beschadigd en kon er geen uitdraai van de uitslagen gemaakt worden.

Gelukkig waren er niet zoveel deelnemers en konden de uitslagen van het scherm worden over geschreven.

De kampioenen van de dag werden gehuldigd.

René Regenmortel kreeg als pleister op de pijn een bosje bloemen mee om moeders blij te maken, aangezien zijn blessure hem dat de komende dagen kan verhinderen om het op een meer natuurlijke manier te doen.

Even na tweeën konden we de koers naar huis in zetten.
Een mooi wedstrijdje onder prima omstandigheden.

Klik hier voor de uitslagen