TCO e.o.

2014 Bilstain

2014: Het jaar van de verdeeldheid.
Gingen we de afgelopen jaar massaal in één week naar naar onze Zuiderburen. Dit jaar gingen we verspreid over twee weken. Niet met de bedoeling om de totale overrompeling van onze Belgische vrienden met onze massale overval door TCO te voorkomen als wel dat er door alle werkzaamheden, gezinsvakanties en andere perikelen het niet iedereen lukte om de afreis in week 32 te maken.

In deze eerste week waren een aantal TCO al ter plaatse om de zaak te verkennen.
Zo te zien had het toen ook flink geregend, want Rossanne van de Gragt was aan het raften.
Ze deed dit vrij ontspannen zo te zien.

Sven van Hamelsveld had vriendin Petra mee gebracht en niet alleen om voor de inwendige mens te zorgen zo te zien.

 

Als tegenprestatie mocht ze even op de unieke trail combinatie van de familie van Saane staan.
Dit deed ze zeer professioneel, want ze viel niet om en kon zo uren blijven balanceren.
Jolanda ziet het wil zitten bij haar in het bakje en René denk "Jolanda er uit en Petra erin".
Ik hoop dat dit optreden door Petra de familie banden op en in het zijspan niet verstoord.

De tweede week kenmerkte zich door een buiig karakter.
Maandag waren de eerste al afgereisd.
De laatste (wij dus) reden woensdag middag het grindveld op om een plekje te bemachtigen.
Slapen deden we in een van de ruime comfortabele cottage die ze hier aanbieden. De prijs viel niet af, want net als het Nederlands heb ik de indruk dat ze ook de rekenkunst in het Belgische trial domain niet echt machtig zijn.
Gelukkig dit keer in ons voordeel.

Ruimte was er volop. Secretaris Nico had de brommer al opgeborgen als gevolg van een paar pijnlijke kneuzingen opgelopen na het niet loslaten van de brommer bij een stevig beklimming.
De brommer wilde wel, maar Nico niet en als je dan toch je brommer blijft vasthouden kom je samen terug.
De brommer had geen schade en viel gelukkig zacht op Nico.
Nico had wel schade; zere rug.
Dus de brommer aan de kant en alvast een beetje inpakken.
Hij moest de volgende dag alweer vroeg uit de veren, want hij moest om 10:00 in Amsterdam zijn.

Ook het zijspan duo René en Jolanda waren weer present.
Zij waren er weer een dagje en hadden de hele familie weer mee genomen.
Vader Chris, moeder Gerda en twee familie leden die heel veel op honden leken.
Zij stonden op een camping vlakbij en reisden diezelfde avond weer terug naar de camping.
 

Na een sessie in het Bilstainse bos en we weer kennis hadden genomen van het valse plat, boomwortels, stenen, rotsen, waterpoeltjes en alles wat er verder op je pad of voor je wielen komt, werd het tijd voor de maaltijd.

Vader een zoon Kalverboer worden compleet verzorgd door moeder Marja van huis gestuurd. Deze dag stond boerenkool met worst op het programma en morgen gingen ze aan de spaghetti, alles al gekookt en ingevroren door moeders.
 

Reisgenoot René Strooper had bami voor ons op de menukaart staan.
Deze smaakte uitstekend.
Een goede bodem is belangrijk om de avond tot een goed einde te brengen.

Hier na was het tijd voor het sociale gebeuren; de afwas. Helaas heeft iedereen tegenwoordig een afwas machine thuis staan.
Mede hierdoor raken gehele gezinnen ontwricht doordat de goede gesprekken aan de aanrecht niet meer plaats vinden, met als gevolg gezinnen groeien uit elkaar.

De grootste aannemer van Den Helder en omstreken Gert-Jan Borst had zijn vriendin Katja met dochter Sam en eigen zoontje Tieme mee gebracht en speelde samen vader en moedertje.
Op de foto is te zien dat ze het goed afgaat.

Piet Knol had zijn kinderschaar en buurjongen Tom Schaap mee gebracht, maar moest toch heel alleen de afwas doen. Af toe wierp hij een jaloers blik op zijn overbuurman Gert-Jan die het er heel gezellig had met zijn Katja en gezellig stonden te keuvelen tijdens het afwassen.

Toen Gert-Jan het al geruime tijd uitschreeuwde "ik krijg hem er niet in" gingen we eens polshoogte nemen om te kijken wat het probleem was, voorzien van glij-en andere smeermiddelen.
Na diverse aanwijzingen van onder ander "zorg dat ie er goed voorhangt", lukt het hem om het laatste schroefje van zijn spatbord er in te draaien.
Daar heb je trialvrienden voor.
Ook voor nog serieuzere problemen komen we helpen.
 

Hierna was het tijd voor ontspanning en het traditionele rituele avond gebeuren in Bilstain.
Omdat dat de camping plaats niet optimaal geprepareerd is, geen kantine, geen verlichting, geen verwarmd terras, geen wifi, geen televisie, geen stroompunt , geen waterpunt, waar je met een goed glas de dag nog eens overpeinzen kan, moet je als Bilstainer het heft in handen nemen en zelf voor deze faciliteiten zorgen.
Dat is voor onze TCO geen probleem!

Koffie potten staan overal te pruttelen en bij de verschillende terrassen met comfortabele stoelen voorzien van zachte kussens kan je zo aanschuiven om de daar plaatselijk koffie te proberen, meestal aan gevuld met een stroopwafel. De sterkte van de koffie wordt bepaald door de vaste hand van de koffiezetter en kan wel eens variëren.
Nergens heb ik overigens gehoord dat  de koffie te slap was.
Vader John Schaap (bijna) directeur bij de Douwe Egberts koffie branderij, kwam speciaal een avondje langs om deze koffie te proeven.
Helaas moest hij 's avonds alweer weg en nam zoon Tom gelijk mee.
 

Ondertussen heeft de jeugd het vuur in het stookvat aan de gang kregen.
Het werd ook tijd, want in de avond kan het er lekker afkoelen.
Koelkasten worden opgetrokken en koelboxen worden naar het kampvuur gesleept. Rond het vuur ontspinnen zich allerlei diepzinnige gesprekken.
Gert-Jan had pellets meegebracht om te verstoken.
De jeugd trok de planken er af en na gewaarschuwd te zijn niet in de spijkers te trappen ging het goed, maar Gert-Jan niet snel genoeg.
Hij liet even zien waarom hij de grootste aannemer van Den Helder en omstreken is en ging de pallets zelf te lijf.
Prompt stapte ie in twee spijkers van een plank die hij zelf er net had af getrokken.
Volgende keer toch maar weer de werkschoenen met stalenzolen dragen in plaats van de badslippers.

De volgende pallets gingen gewoon op het vat en werden niet meer gesloopt.
Om de Bilstain organisatie te helpen besloten we ook het afval te verbranden, dat spaarde hun weer veel werk.
We hadden er nog een beste klus aan om al het gesneuvelde meubilair te verstoken, maar het gaf wel veel warmte.
Dit jaar was er ook muziek mee en konden er zelf verzoek nummers worden aangevraagd.
De nummers waren zeer herkenbaar en werden door allen luidkeels meegezongen.

De volgende morgen vroeg was de camper van Nico al vertrokken. Na het gezamenlijke koffie drinken werden de brommers gestart en togen we het bos in. Dit keer waren er wel vijf stellen vader en zoon combinaties aanwezig. Het had 's nacht behoorlijk geplensd. Hierdoor ontstonden er in op de helling verraderlijke plekken die spekglad waren.

Waar je de vorige dag nog met de vingers in de neus aan het cruisen was, stond je nu voor uitdagingen.
Gelukkig bleef het redelijk droog tussen de buien door en kon er lekker gereden worden.
's Middags begon Gert-Jan, zich verplaatsend met een lichte tik tijdens het lopen, zijn boeltje in te pakken.
Druk doende met inpakken werd hij aan gesproken door de eigenaar van het terrein de heer Croissant (Crosset) die zijn bewondering uitsprak over het grote vuur van gisternacht wat tot ver in de wijde omtrek te bewonderen was en ons te bedanken voor het opruimen van het afval.
Hij vroeg hem ook zijn vrienden te bedanken.
Nobel als Gert-Jan is wuifde hij alle eer naar zijn vrienden toe en wees ondermeer naar voorzitter Frans.
Frans die ook niet zat te wachten op een complimentje, probeerde nog weg te duiken onder de tafel waar aan hij zat te koffie drinken. Helaas hij was gespot.
Frans bewaart nog warme herinnering aan het vorige jaar toen voor ze het terrein mochten verlaten, gesommeerd werden door de heer Croissant de troep op te ruimen van de grote fik van de nacht ervoor.
Gert-Jan ging verder met opruimen en wij vluchten nog maar een tijdje het bos in.

Tegen de tijd dat wij uit het bos waren, had de familie Borst de Nederlandse grens al bereikt.
's Avonds deed Aris hetzelfde en keerde terug naar de heimat en de rest van zijn familie.
Na nog even gekeken te hebben waar hij zijn bijna jaarlijkse bijdrage voor het in stand houden van het terrein kon deponeren, reed hij de nacht tegemoet.

Ondertussen waren wij aan het plannen smeden hoe we in de avond een beetje warmte zouden genereren.
De groep was klein en aan een klein vuurtje hadden we genoeg.
Ondertussen waren er een aantal lieden bezig met zaagwerkzaamheden in verband met de EK van de volgende week.
Hierbij werden jonge boompjes en takken gesnoeid.
En ondanks dat het verboden was om vuur te maken werden de takken door de heren op een hoop gegooid en vervolgens met wat brandstof in de brand gestoken.
Dit wetende weerhield ons niet meer om zelf maar weer een lekker fikkie te stoken.

De dag erop begon met regen na een nacht van buien.
Toen het droog was pakte de familie Knol de laatste spullen in en namen afscheid.

Ook zij reisde af, richting de Wogmeer en bleef er nog een kleine groep van vijf man over.

Na uit gebreid koffie drinken doken we het bos in om met vijf minuten weer terug te zijn, want het spoelde.
Terwijl wij zaten te koffie drinken werd het kamp overstroomd met voornamelijk enduro rijders.
Deze heren hebben niet zoveel last van de regen en gingen gewoon aan de gang.
 

Na nog weer een paar kannen koffie te hebben leeg gedronken, droogde het gelukkig weer op en er was beloofd dat het de komende vier uur zo zou blijven.

Wij met vijf man het bos weer in. Het was overal spek glad. De stenen pistes boden nog de meeste grip
Laten we toch nog maar even een lange hill climb proberen.

Robert Klaverboer had een goed spoor te pakken en wist de ongeveer 100 meter lange helling te bedwingen.
Vader Frans volgde maar had de brommer een versnelling te hoog staan, hij kwam toch bijna boven.
Vervolgens deed ik een poging.
Echter ik belande aan de linker kant een meter of tien onder de top.
Het was daar niet rotsachtig, maar er lag alleen een hele vette klei laag op de helling.
Gevolg te glad om te lopen, laat staan dat een je er een brommer kan keren met al die bomen.
Een paar skies waren welkom geweest.
Hangende aan lange takken en met hulp van Robert wisten we de brommer te keren en weer veilig beneden te komen.
Het meeste kruit was toen al een tijdje verschoten en tijd om naar het kamp te gaan.
De zon scheen volop en er was geen wolkje aan de lucht.
We hadden tot zaterdag ochtend willen blijven.
Aangezien het droog was besloten we toch maar de boel vanmiddag toch in te pakken.
De vooruitzichten voor zaterdag waren ook weer buien.
De heren Kalverboer volgende ons voorbeeld.

 

En zo kwam er aan dit Bilstain zomeravontuur ook weer een einde.
Het was weer bere gezellig, maar een beetje minder water mag wel van mij.

Dit fotootje is genomen van de gympen van Robert.
Deze zijn ruim 15 jaar terug op een boom bij de beek getimmerd.
Ze worden langzaam aan onderdeel van de natuur.
Vele vogelgezinnen zijn hierin al uit gebroed.