TCO e.o.

2013 TCO op Texel

Het is inmiddels bijna een traditie geworden: de jaarlijkse trial op het Eierland op Texel.
Wat inmiddels ook bijna een traditie is geworden, is de unieke combinatie waarmee wij ons naar het eiland spoeden. De camper van Aris wordt vol gestouwd met levensmiddelen.
Ondertussen jaag ik de schapen uit de caravan, die voor dit weekend ons onderkomen gaat worden. Eerst even andere wielen er onder sleutelen, want net als een paar jaar terug met twee kapotte banden op de A2 staan, wil ik niet nog een keer mee maken.
Vrijdagmiddag om half vier staken we het Marsdiep over naar het schone eiland Texel.
Op de boot werden de meeuwen gevoerd. een wonder dat ze nog vliegen kunnen met al dat overgewicht.

Ook bijna alweer een traditie is een bezoekje aan de hangar van Maikel Kortehoeve om ons op de hoogte te stellen van de laatste ontwikkelingen daar. In de hanger stond een vliegtuigje klaar, gereed voor aflevering. Het bouwjaar was van de tijd dat ik me nog bezig hield met het vullen van luiers. Aan de buitenkant zag het er gedateerd maar nog netjes uit. Het interieur hing van Duc tape aan elkaar en was twintig jaar terug al volledig versleten, maar het mag zo weer de lucht in.
Omdat Miakel het niet zo druk heeft, is hij maar een project op gestart om een soort van caferacer te bouwen. Een heel speciale één cilinder van 700cc.
Nadat een paar kopjes koffie en we de verkeerde combinatie van het cijferslot van de poort van hem hadden gekregen, vervolgende we onze reis naar het terrein.

Daar raakten we in gevecht met het cijferslot van het hek, maar doordat we de combinatie van vorig jaar nog wisten konden we er toch in komen.

Hierna was het een kwestie van de juiste opstelling kiezen en het kamp opbouwen. Ook Piet Knol en gezin waren aangekomen.
Tijdens opstellen van het het kamp zag ik Piet al een biertje open trekken.
Gezien de uitstekende temperaturen was dit een goede voorzet.
Piet had geïnverteerd in een nieuwe luifel voor zijn caravan.
Ik mocht de piepers schillen en al snel hadden we een maaltijd bereid die in een drie sterren restaurant niet zou misstaan.

Inmiddels was voorzitter Frans ook ook aangekomen met onze brommers.
Als tegenprestatie boden wij hem een slaapplaats aan in onze ruime caravan en mocht hij aanschuiven aan de eettafel.
Hij heeft het de laatste jaren zo druk gehad met verbouwen, verhuizen, kinderen krijgen, zijn vrouw, de trialclub en het werk, dat hij een verzorgd weekend nodig had om bij te komen van en zonder al deze beslommeringen.
Hij moest wel afwassen!!! Er zijn grenzen!!!

De maaltijd werd buiten op het terras van de kantine geserveerd. We zaten daar uit de wind en konden daar heerlijk genieten van de zonsondergang. Inmiddels waren de familie Schaap,  Borst en Rottier ook aangekomen.
Johan had een nieuwe kamper gemaakt, maar door problemen in de huwelijkse sfeer die te wijten waren aan het nuttigen van alcoholische dranken, mocht hij er nog niet in slapen.

Later voegde onze gastheer Johan van de Ster zich bij ons op het terras om ons te helpen de biervoorraad te doen slinken.
Er werden verhalen naar boven gehaald van het afgelopen Goass trial gebeuren in Winterklem.
Deze waren zo van een nivo dat de tranen over de wangen stroomden van het lachen.
Even na de klok van twaalf toen de kleinste rakkers al lekker lagen de koessen, was het voor ons ook tijd om het slaapverblijf op te zoeken.

De volgende dag was het weer nog weer beter als de dag ervoor en was het prettig wakker worden.
Er was volop activiteit in het kamp van het nivo die je ook op een tropisch eiland mag verwachten, rustig aan. Er werd koffie gekookt en thee gezet. Zoon Puck was weer de kamp eierenbakker. Dit is een prettige manier van op gang komen.
Ondertussen hadden meer mensen de weg naar het terrein van de MAB gevonden. De familie Hamou, zes man sterk, Veermannetjes, Bas Zeinsta op de motor, de halve familie de Rooij, wat er best nog veel zijn, familie Broers, Peter de Boer en veel later nog familie Glas, die er gelijk een weekje vakantie er aan vast geknoopt hadden.
Ook de tuinman John Koomen met talent Jesse was over gevlogen.

Nadat alle koffie op was werden de stevig schoenen aan getrokken en werden er zes non-stops gebouwd. Dit ging redelijk snel en rond de klok van één waren er stevige uitdagingen gebouwd voor de vijf klasses. Bij de controle hier en daar nog een aanpassing gedaan in de non-stops om ze leuk te houden.
Het werd tijd om de coureurs aan de start te roepen en ze los te laten op de uitdagingen.

De eerste non-stop werd gecontroleerd door Robin van der Ster.
Voor de hoger klasses een behoorlijk uitdaging met als eerste een heel dikke buis op en vervolgens een helling af waarbij je achterwiel de nijging had om over je voorwiel heen te gaan. Dat eindigt meestal in een vijf. Het was een zaak van gewoon durven, maar de voorzitter en ik waren het overeens dat als je tegen de zestig loopt dat je hiervoor dispensatie krijg en deze non-stop mag over slaan.

 

De tweede non-stop werd door twee knappe dames in de knop bewaakte Linda de Rooij beneden en Iris Knol op top.
Iris werd geplaagd door een pijnlijke linker arm. Door aspirientjes te slikken wist ze de pijn binnen redelijk grenzen te houden en kon ze toch nog controleren.
Het was een non-stop van klimmen en dalen.
Door de route goed uit te zoeken konden de voetjes op de steppen blijven.
Ondertussen moest er wel flink gesmeerd worden, want het zonnetje deed zijn best om de nog blanke huidjes rood te kleuren.

De derde non-stop werd gecontroleerd door Ellen en Urs die al op tijd weg moesten om Den Burg leeg te kopen.

Kirsten Hamou en één van hun vele dochters (Floor of Larra) namen de controle over.
Dit deden ze voor het eerst, maar voortreffelijk!!!.
Een technisch non-stoppie met aan het eind krap draaiwerk waarbij een voetje zo gezet was.
Een non-stop die het uiterste van mens en machine vroeg,

John Koomen showde zijn getrainde en gebruinde body op de non-stop ernaast en hield ook de kniptang nog vast. Het was er een van veel buizen en krap draaien. Als de buizen niet goed genomen werden, werd het tijd voor het betere voetenwerk om de punten binnen de perken te houden.

De vijfde non-stop werd bevrouwd door Jotta Hamou en Yentel Pronk.
Deze hindernis had op het eind een afsprong voor de gele pilootjes waarbij een parachute uitkomst kon bieden.
Was deze niet voorhandig dan was het een zaak van ogen dicht en springen of naar beneden rommelen.

Over rommelen gesproken tussen de vijfde en zesde non-stop lag een honderd meter traject met een sloot ernaast.
En een van de vele parachute springers bij de buren wist netjes in deze sloot te landen.
Het was een zachte zij het een wat natte landing.
 

Bij de zesde non-stop aan gekomen lag voor de rode rijders een schuine balk in de non-stop in de weg.
Gert-Jan Borst die de vorige avond veel lefwater had gedronken, nam deze per ongeluk zonder voeten.
Gelukkig strandde hij verder op in de non-stop, zodat we we weer allemaal op het zelfde nivo van vijf strafpunten uit kwamen.

Piet Knol had zich over aspirant lid Steef Hamou ontfermd en loosde hem door de non-stops heen.
Het was zijn eerste wedstrijd.

De andere jongste jeugd was ondertussen eigenwijs genoeg om het zonder toezicht van al die lastige ouders te doen.
Prachtig om die kereltjes te zien rijden.
Alleen als de wielen niet meer op de grond stonden en ze zelf ergens in de bloemen pracht lagen was de hulp van een ouder zeer welkom om het brommertje weer op de banden te zetten.

De voorzitter kwam langzaam aan steeds beter in zijn ritme en ik had mazel dat de voorkant mijn brommer in elkaar zakte. Waarschijnlijk iets met een gebroken veer of zo.
Ik probeerde het nog even op de brommer van Frans.
Helaas deed zijn achterrem het niet helemaal goed en stond ik op plaatsen in de non-stop waar ik niet wilde zijn.
Toen heb ik de kaart ingeleverd bij Bas, luchtige kleding aangetrokken en met het fototoestel terug gekeerd naar de arena en later op non-stop zes om de kniptang ter hand te nemen.

Ruim op tijd waren we klaar met de wedstrijd en konden we ons afspoelen en een koude verfrissing nemen. Met deze temperaturen was dat geen straf.
Het verloren vocht werd in een rap tap weer op nivo gebracht
 

In de kantine van René en Marjan hadden inmiddels meer coureurs de weg naar de bar gevonden en was het tijd voor de prijsuitreiking
Johan van der Ster had voor alle prijswinnaars een zak snoep. Kick Veerman, winnaar in de groene klasse stond door de haast van zijn vader echter al op de boot naar het vaste land en niet op het schavot. Gelukkig was er nog een nummer vier die dankbaar de zak snoep in ontvangst nam. Peter Smit lijkt zich wat ongemakkelijk te voelen met zijn derde plaats in wit, maar in zijn hart was ie reuze trots en blij met deze prestatie.

Daarna was het het eerste even tijd voor de meesten om de binnen en buitenkant te af te spoelen.
Ondertussen maakte de uitbaters het buffet gereed.
Tegen zevenen kon er worden aangevallen, het was op het terras gezellig druk geworden en de bierpomp kon het meest niet bij houden.
Na deze uitstekende maaltijd van nasi, bami state, patat kroketten, frikadellen en nog enkele andere gerechten was een stevige bodem gelegd voor de avond.
De familie Hamou reisde 's avonds met de laatste boot af terug naar het vaste land.

Het tempo ging omhoog, nadat we Olaf de la Porte als bierhaalder hadden ontslagen. Deze bleef te lang aan de bierpomp geplakt zitten. Hij dacht dat ie alleen de pot wel op kon maken.

De talrijke jeugd trok zich terug op de trialbaan waarbij zich vermaakte met opschuildertjes en als je daar te oud voor was met elkaar.

De autocrossbaan werd ondertussen onveilig gemaakt door Robin van de Ster die met zijn 45 km mobiel liet zien dat hij de 45 km niet haalde.
Johan Schaap die over geschakeld was op cola met extra, zat er naast en is van plan om behalve in trialmotoren ook in autobrommobielen iets te gaan doen.
Na deze rit en nog een paar bacootjes hebben we van Johan geen deze avond geen last meer gehad.
Urs parkeerde hem in zijn tent boven op de aanhanger om daar de vredige slaap der benevelden uit te slapen.

Later op avond toe de temperatuur wat zakte werd de kantine bezet.
Na een aantal colaatjes met een klein beetje dope erin kroop de voorzitter van de MAB via de bar op de koof boven de bar waar een old timer crossmotor was geparkeerd.
Helaas en gelukkig voor ons kreeg hij het apparaat niet gestart.
Rond twaalf uur was de pomp leeg en werd er soepel over geschakeld op flesjes bier.

De dag erna begon als die van de vorige. Eerst uitgebreid ontbijten en koffie drinken. Daarna smeren en voorzichtig naar de trialbaan om uitdagingen nog eens op nieuw te proberen. Omdat Johan schaap nog last had van zijn hoofd of hand zoals hij zelf aangaf, mocht ik zijn brommer lenen en kon ik nog even lekker brommeren, bewonderd door de vele parachutisten die boven ons hingen.

Johan van der Ster rijdt het vuur uit de sloffen .. eh banden. Frans en Peter zetten de bloemetjes buiten.

De dames hadden zoals het hoort een naaikransje gevormd en vermaakten zich kostelijk met het maken van snoepkettingen.

Op de autocross baan gebeurd er ondertussen ook iets. Er was een heuse training. Gezeten op de dijk, gestreeld door een verfrissende bries was het geen straf om het spektakel te aanschouwen. Het ging er bij tijd en wijlen stevig aan toe.
Ondertussen landde er een trauma helikopter, omdat er waarschijnlijk iets met een autocoureur aan de hand was.

Langzamerhand had iedereen de spullen in gepakt en werd het tijd om afscheid te nemen van dit heerlijke tropische eiland.

Alleen de familie Glas bleef eenzaam achter. Gezien de goede weersverwachtingen zal dat geen straf voor ze worden.

Tegen vieren, nadat het Callantsoog-Helderse kamp al vertrokken was, namen wij afscheid van de achterblijvers en gingen richting boot.

Voor de uitslagen klik hier