|
 Eindelijk
na maanden wachten, moest het er toch een keer van komen. Geteisterd door
extreme weersomstandigheden vond het bestuur de laatste twee geplande
krachtmetingen niet verantwoord om door te laten gaan.
Hoewel het afgelopen
week leek of als het voorjaar had in gezet, waren we terug bij de winter en hoe.
De sneeuwklokjes probeerde weer terug te kruipen in de grond, zo koud was het.
Ook op afgelopen zondag 10 maart waren de vooruitzichten niet gunstig; harde
wind, temperaturen van rond het vriespunt en de kans op een sneeuw blizzard waren
de ingrediënten om het bestuur weer aan het twijfelen te brengen over het wel of
niet doorlaten gaan van de wedstrijd. Zelf, net terug gekomen van veel grotere
hellingen met veel sneeuw, vond dat het maar eens een keer over moest zijn en
gewoon de uitdaging met elementen aan te gaan. Alleen het grote verschil tussen
hier en daar was de het daar niet waaide en de zon de hele dag op je bolletje
scheen. Zo erg dat er 's middag met ontbloot bovenlijf in de zon een biertje op
het balkon van het hotel genuttigd kon worden. Het was zo warm dat de zweet
parels over je buik liepen.
Ongeveer half tien aangekomen bij de Muntjeberg was er alleen de familie
Mortelregen die al stonden te wachten. Ik vreesde dat iedereen thuis nog aan de
computer gekleefd zat, te wachten en hopen op een mailtje met afbericht.
Het eerste werk; stroom naar het TCO honk en de kachel aan.
 Ondanks
dat het de gehele zaterdag geregend had, was er genoeg ruimte om een pittige
wedstrijd uit te zetten en waren de heuvels goed begaanbaar.
Gelukkig druppelde de leden toch langzaamaan binnen en werd er met vereende
kracht een wedstrijd uit gezet, waarbij rekening werd gehouden met
omstandigheden. Het was hierdoor dat we pas tegen kwart voor twaalf konden
starten. Ook de harde koude wind droeg ook niet echt bij aan het vlot bouwen van
een non-stoppie. Er werden vijf uitdagingen gemaakt.
Bas Zeinstra had zich spontaan aangemeld om de puntentelling en de kaarten te
verzorgen, bij gestaan door Jacquelien van Daele. Echtgenoot Jeroen had hele
andere problemen met de temperatuur. In Tunesië is hij een rally aan het rijden
en de motor werd er zelfs te heet. Dit soort problemen hebben wij niet gehad. Al
zou je geen koelwater meer in je radiateur hebben, dan had je het nog niet
gemerkt. Zo koud was het.
 18
deelnemers hadden de moed opgebracht om naar de Muntjeberg af te reizen. De rest
was in gevroren en zat thuis.
Na de aftrap door voorzitter Frans, die voor deze gelegenheid de speech zeer
kort hield, werden we los gelaten op de hindernissen.
De eerst hindernis
werd door de zwartglas specialist uit Wormerveer bewaakt. Zoon Marrio had de
helm en de laarzen thuis bij de achterdeur laten staan en reed de wedstrijd op
zijn werkschoenen en met een baseballcape op.
Een uitdaging waar ik in de eerste ronde letterlijk al mijn Waterloo vond. Ik
reed wat rommelig van een buis af, met als gevolg dat mijn achterwiel over mijn
voorwiel heen ging en ik met een sprong het vege lijf moest redden. Het was
jammer dat net op die plek waar ik mijn landing inzette een modderpoeltje was.
Mijn nieuwe trialjas was nu niet nieuw meer. Voor mijn afsprong kreeg van de
diverse juryleden een cijfer wat variërende tussen de 8 en een 9+.
Bert had alles wat ie thuis in de kledingkast had hangen aan getrokken. Zelfs
dat was niet genoeg, want de vorst kroop via zijn benen omhoog en hij was aan
het eind van de wedstrijd tot op het bot verkleumd.
 De
tweede werd eerst door Bas bestuurd en later werd de tang door Frank Muntjewerf
himself overgenomen.
Een technisch non-stoppie die redelijke te doen was. Geel had een lastige
helling te nemen die resulteerde in een nul of een vijf. Uiteindelijk wisten
beide gele piloten de non-stop zonder voetjes te bedwingen. Op deze non-stop
verzamelde ik de meest punten, doordat ik het niet zag zitten om dwars over een
schuin liggende betonnen balk te rijden. Met vier rondjes heb je gelijk al 20
punten achterstand. Mijn tegenstanders in deze klasse die in leeftijd opgeteld
samen net zo oud zijn als ik (Mario niet mee gerekend) hebben nog geen angst en
gaan elke uitdaging met jeugdige (over)moed te lijf. Jammer was dat Daan van
Daele moest uitvallen, doordat hij bij het aantrappen van zijn motor zijn been
open haalde. Hij raakte met moeder Jacquelien naar het ziekenhuis waar
doormiddel van zes hechtingen de snee gesloten werd. Hij maakt zich nu grote
zorgen voor zaterdag wanneer in Nunspeet de eerst NK jeugd wordt verreden. Is
hij wel fit genoeg om mee te mogen doen?
De derde non-stop werd
door mijn skie-maat Dorus gecontroleerd. Een non-stop waarbij het op het betere
stuurwerk aankwam. Aan het einde wachte er voor de gele piloten een flinke
afstap naar beneden. Was deze eenmaal genomen, dan stond Yentel Pronk al bij je
om de gaatjes in de kaart te knippen. Een non-stop waarbij gemakkelijk een
voetje werd gezet. Yentel was voor deze gelegenheid gekleed in een fel kleurige
skiebroek die haar beschermde tegen de ergste wind.
De vierde uitdaging
werd door Ellen Rottier en een maatje (neef?) van Maarten gecontroleerd. Ellen
had ook de skiebroek aan en probeerde op deze manier de kou te trotseren. Ook
een non-stop net als de derde waar gemakkelijk een voetje gezet werd, maar die
ook puntloos genomen kon worden.
  De
laatste non-stop werd door voorzitter Frans bemand, die als gevolg van een arm
blessure zich even koest moest houden. Geen moeilijke uitdaging achteraf.
Doordat het droog bleef was er voor het hoppen op de buizen goed grip te vinden
en in elke klasse met een nulletje genomen.
Opruimen en
allemaal in onze riante kantine waar het lekker op temperatuur was. Hulde voor
de mensen op de controle die onder deze koude omstandigheden toch nog genoeg
gevoel in de vingers hadden om knipjes te maken in de kaarten.
 Na
het huldigen van de winnaars werden eindelijk de kampioenen van de jeugd klasse
gehuldigd. De eerste drie kregen een fraaie TCO drinkbeker uit gereikt met daar
op de plaatst in het klassement van 2012.
Symen Pronk had bloemen voor zijn moeder gewonen, mocht een mooie drinkbeker mee
naar huis nemen, maar moest een schoen achter laten in de zuigende modder van de
Muntjeberg. Deze is tot op heden niet meer terug gevonden. Hij had wel met één
strafpunt minder zijn vader verslagen, die overigens ook met bloemen naar huis
mocht.
GertJan Borst was eindelijk verlost van zijn grootste tegenstander in de blauwe
klasse en kon hij ook een bosje voor zijn vrouw mee nemen. Victor de Rooij net
uit blauw gekomen stak in de rode klasse met kop en schouders boven de rest uit en had ook een
ruikertje voor moeder Gemma.
Zoon Puck verdedigde de familie eer en ook moeder José kreeg een bos rozen.
Er waren wat bedenkingen vooraf of de wedstrijd wel door kon gaan. Achteraf viel het
allemaal geweldig mee en hebben we een prima wedstrijd kunnen rijden. Ik vrees
alleen dat de mensen op de controle de rest van de middag nodig hebben om weer
een beetje op temperatuur te komen.
Voor de uitslag klik hier.
voor een koud filmpje klik hier
|
TCO e.o.
