TCO e.o.

8 september vijfde krachtmeting

Zondag 8 september begon somber.
Plivius had een regendeken over Nederland uit gegooid en vanaf de hele vroege morgen tot halverwege de ochtend viel er gestaag nattigheid uit de hemel.
Of het nu kwam dat de heren en dames niet door een mailtje getriggerd waren dat er een wedstrijd was of dat ze het tikken van de regen op het dak zo gezellig vonden dat ze zich nog even lekker omdraaiden vertelt dit verhaal niet.
Feit was dat er slecht 16 personen zich melden om zich met elkaar te meten.

Op weg naar de Muntjeberg, eerst even langs de rozenkraam voor de winnaarboeketten, moesten de regenwisser de ruit van de autoschoon houden.
Aan gekomen bij de poort sprak ik Frank Muntjewerf die wist te vertellen dat het niet door ging. Dit vond ik wel heel vreemd. Want ik wist van niets.
Frank heeft een nieuw stukje asfalt laten aanbrengen van het kanaal naar zijn nieuwe huis waar dertig bouwvakkers bezig zijn om alles voor "Hare Majesteit" te verbouwen en op te knappen. Frank hoopt na negen jaar verbouwen (of was het procederen) er eerdaags in te gaan.
Tientallen majestueuze bomen om z'n nieuwe villa zijn gekapt en containers hout zijn er afgevoerd om verwerkt te worden tot compost, want doet Frank graag; composteren.
Het ziet er nu uit als of het net gister gebouwd is.

Bij ons clublandhuis aangekomen, zag ik de nieuwe brandweerauto van de voorzitter staan zonder aanhanger. Ook de wedstrijdlijer was met een combootje gekomen zonder motoren.
Dit beloofde wat.
Eerst maar eens overleg in de bestuurskamer wat te doen onder het genot van een kop koffie.
Ondertussen besloot bestuurslid Aris een verkenningsronde te doen om de conditie van het terrein te inspecteren.
De onderlaag was nog kneiterhard. Maar door de regen was de opperlaag veranderd in een zelfsmerende bandenpasta die weinig grip beloofde.
De weersverwachtingen beloofde opklaringen van uit het westen en dus ze kwamen gewoon uit het zuiden.
Daarom heten ze weersverwachtingen en geen weersbeloften.
 

Er werden vlot 6 non-stops uitgezet.
Rekening houdend met natte omstandigheden niet te zwaar.
Door alle beslommeringen was het wat later geworden, voordat er gestart kon worden.
Johan moest zijn brommers nog ophalen.

De eerste non-stop werd door Dorus gecontroleerd. Een beetje klimmen goed sturen een paar buisjes en de uitgang was al weer in het zicht.
Inmiddels was je aangekomen in het Muntjebos.

De tweede non-stop werd gecontroleerd door Yentel Pronk. Ook weer enkele buisjes wat stuurwerk en omhoog de Muntjeberg op en weer naar beneden.

Na geknipt te zijn kon je gelijk de derde in die door Rene Strooper werd gecontroleerd.
Dit waren wat dikkere buizen en was er wat meer techniek nodig om de brommers goed over de buizen heen te gooien.

Hierna het bos uit via de weilanden naar de ingang van de vierde non-stop.
Deze kenmerkte zich door zijn uitzonderlijke lengte.
Lucien zwaaide hier de kniptang. Vrijwillig aan gewezen toen hij zich te lang bij de non-stop ophield.
Hier zag ik Bart Schaap een eigen uitgang nemen over een buis waar het lint onderdoor liep. Gelukkig strijden we niet op leven en dood en lieten ze hem leven met een nulletje.

De vijfde non-stop was gebouwd door Bas (puntenteller) Zeinstra. Een technisch non-stoppie waar ik de eerste ronde, gered door gezond lijfsbehoud, door drie man van de afstap werd geholpen. De tweede ronde reed ik perongeluk door en ontdekte ik dat het eigenlijk niks voorstelde.

De laatste non-stop werd door voorzitter Frans bewaakt.
Mede door een defecte achterrem had hij besloten de brommer niet mee te nemen.
Dat kwam goed uit, want we zitten niet dik in de controleurs.
Ook weer een stuur non-stoppie, waar ik in de laatste ronde een duur foutje maakte door niet goed het natte gat in te rijden met als gevolg dat ik een voetje moest zetten om niet terug te glijden.
Mede hierdoor moest ik wedstrijdlijer Johan voor me dulden in de uitslagen.

Tieme Borst eerst onder begeleiding van zijn vader, was in de witte klasse begonnen. Dit was nog een nivo te hoog voor hem. Hierdoor ontmoedigd, was hij bijna gestopt. Zoon Puck, al klaar met de wedstrijd, nam hem op sleeptouw en loosde hem door de non-stops, zodat hij toch nog de wedstrijd met een smile op het gezicht kon afmaken.

Maarten Rottier had ook een persoonlijk begeleider in de vorm van Bas, die hem de juiste route door de hindernissen aanduidde en kwam hierdoor in aanmerking voor een ruiker rozen die hem fluks afhandig werden gemaakt door moeder Ellen.

.

In de uitslagen was Alex de Rooy twee keer tweede. Heel apart.
De punten bleven aan de lage kant, omdat gedurende de wedstrijd de zomer weer terug kwam. De jassen gingen uit en onder de helmen werd het weer aardig nat.
De thuisblijver hebben mis gekleund, want het was een prachtige dag om een wedstrijdje te rijden.

Klik hier voor de uitslagen

Klik hier voor een filmpje van deze dag