TCO e.o.

 

 

18 maart De kop eraf

 
   
  Verslag: Cees Kruijer
Foto's: Cees Kruijer
 
 

Na maanden wachten eindelijk weer een trainingswedstrijd.
De tweede wedstrijd op de nu al roemruchte Muntjeberg. De afgelopen maanden heeft de Berg en het Bos een steeds professionelere uitstraling gekregen en biedt uitdagingen te over om mooie hindernissen te maken.
Helaas liet het weer ons een klein beetje in de steek. Was het afgelopen week bijna echt voorjaar, deze zondag deed de Zon haar naamdag geen eer aan, al liet zij zich tijdens de wedstrijd even zien door een waterig blik naar naar beneden te werpen. Waarschijnlijk nieuwsgierig geworden naar spartelende triallisten op dat stukje prut daar beneden.
Aangespoord om op tijd te komen, waren de eerste al voor half tien bij de poort aan gekomen. Frank die nog met zijn zondags verplichtingen bezig was, had nog geen tijd gehad om de poort te openen. Het was dus niet vreemd dat ik Leonna aan de telefoon kreeg om te vragen of de poort open mocht.

De nieuwe directieunit was strategisch geplaatst, zodat er vanuit dit comfortabele onderkomen uitzicht op de Muntjeberg is.
Deze unit is geschonken door Loos Cacao door bemiddeling van Dennis Veld, die daar een belangrijke functie vervuld (directie units schenken).
 

Doordat iedereen op tijd was, werd er volop uitgezet en konden we op tijd aanvangen met de wedstrijd. Voor het zover was hadden we nog een kleine ceremonie af te wikkelen, namelijk de huldiging van de jongste kampioenen van 2011.

Tijdens de jaarvergadering zijn de vaders van deze kampioenen gehuldigd, terwijl hun spruitjes al in dromenland rond dwaalde.

Voorzitter Frans begon enthousiast aan zijn verhaal, maar toen hij de kampioenen begon op te noemen, kwamen er andere namen naar boven als tijdens de jaarvergadering.
De jaren gaan tellen voor onze voorzitter.
Gelukkig greep Aris in en gingen de bekers naar de echte juiste kampioenen. Helaas was Tieme Borst niet aanwezig om gehuldigd te worden.

 

 

 

Leonna en Bas hadden plaats genomen in de directie unit en de inschrijving voor hun rekening genomen.
Er was voldoende ruimte om 6 uitdagende non-stops te bouwen.

De eerste uitdaging was links van de berg gelegen. Voor rood een goed te rijden non-stop, waar door het weg glijden van voor- of achterwiel snel een voetje werd gezet. Geel moest hier flink aan de bak. Uiteindelijk wist ook nieuwe in Geel, Peter Glas, de voeten op de steppen te houden.
Ik zag later Daan van Daele beneden bij de uitgang liggen met een van pijn vertrokken gezicht. Hij was gevallen, maar had de plek goed uit gekozen, doordat buiten de non-stop te doen. De schade viel mee, want even later huppelde hij weer blij van de ene naar de andere non-stop.

 

 

 

Non-stop twee in het bos vormde voor de meeste rijders geen probleem. Het was een kwestie van timing en goed aanzetten voor de buizen. De drie hoger klasses mochten nog even tegen de Muntjeberg opklauteren, maar dat was voor de meeste coureurs niet echt een probleem. Frans mijn medestrijder wist hier in de laatste ronde vijf puntjes op te pikken door wat vreemd van de eerste buis af te rijden en vervolgens zijn motor neer te leggen. Sam Veerman hanteerde hier de knip tang en Frans kreeg het volle pond van Yentel Pronk.
Sam stond daar samen met Yentel Pronk te knippen die non-stop drie voor haar rekening nam. Sam moest op tijd weg, net als broer Kick die hierdoor de wedstrijd niet heeft kunnen afmaken.
Deze non-stop drie was ongeveer het zelfde als non stop 2 met alleen een dikke buis aan het einde, die je verleide tot het zetten van een voetje.

De vierde non-stop werd bemand door Dorus. De piloten in de blauwe klasse hadden het hier vooral aan de stok met de betonnen palen die dwars op een draai in de weg lagen te wezen. Dat leidde meestal tot het zetten van vele voeten en het zwaardere trekwerk, waar je erg moe van wordt. Direct na de ingang omhoog moest er rechtsaf naar beneden gereden worden voor de rode en gele klassen. Door eerst met een wijde lus naar links te sturen was het in principe zonder een voet te doen, maar de meest rode coureurs zette toch voor de zekerheid maar een voet en trokken de brommer om.
 

 

 

 


De vijfde non-stop werd eerst door Ellen Rottier bevrouwd. Ellen had een last van een rug blessure en moest voorzichtig aandoen. Later werd ze afgelost door haar man Dokter Kees die de klus afmaakte. Misschien moet Ellen haar rug eens door de Dokter laten laten behandelen.
Op deze non-stop werden vele punten gepakt. Onderin nog enigszins vet van de regen, was het voorzichtig aanzetten geboden richting heuvel op. Ging het mis met het aanzetten, dan was het meestal roemloos terug glijden en een vijf laten knippen door mevrouw of mijnheer Rottier. Ik presteerde het om, na de gehele non-stop met minimale schade te hebben genomen, bij de uitgang straal langs de verkeerde kant van een witte pijl te rijden. Ik kreeg van de Dokter een vijf voor deze blindheid.
Ik zag hier Dirk Warmerdam in een heftig gevecht met een band, die niet wilde dat hij er op kwam. En zo te zien aan de uitslag, was dat elke ronde weer het geval en heeft Dirk geen ronde gewonnen.
Maar Dirk geef niet op je bent net nieuw in deze klasse

Non-stop 6 was een unieke uitdaging. Beroeps tuinarchitect en winnaar van vele groen prijzen John Koomen, hield hier toezicht op de piloten.
De ingang was boven op Muntjeberg gesitueerd. De groen klasse was kansloos om boven te komen. De fietsers in deze klasse hadden het voordeel dat ze hun fietsie gemakkelijk mee naar boven konden slepen. Samen met Frans hebben we een keer het brommertje van Kick Veerman omhoog getrokken, maar dat was een aanslag op onze conditie. We hebben toen maar besloten deze non-stop niet te laten meetellen voor de groene klasse. Zoon Puck in de witte klasse zag er ook van af om hier omhoog te rijden en liet zich maar een vijf knippen. Later zag ik Piet Warmerdam woest met zijn viertact omhoog rijden en even later achteruit lopende weer terug gaan. Hij kwam ook net niet boven.

 

 


Eenmaal boven moesten de rode en de gele piloten over de hoge dikke buis heen. Dit was best wel spannend, maar eenmaal boven op de buis werd je getrakteerd op een prachtig uitzicht over de polders en bloeiende bollen velden van Anna Paulowna. Tenminste als je het niet te druk had met naar beneden kijken, de enge diepte in waar je heen gestuurd werd.

 

 

 

 

 

 

 

Tegen tweeën waren de meeste gevechten achter de rug met de Muntjeberg en konden we ons opmaken voor de prijsuitreiking.
Voor deze gelegenheid had de club weer voor top rozen gezorgd en ik zag menigeen echt kijken van als ik nu eens zon bosje mee naar huis zou nemen, dan maak ik goede sier.

De meeste punten werden op non-stop vier gemaakt en de minste op de derde.
Totaal werden er duizend strafpunten weggegeven. Gedeeld  door het aantal deelnemers en het aantal rondes en non-stops brengt dat het gemiddelde aantal strafpunten per non-stop op 1,34, waarbij moeten worden aangetekend dat de drie DNFers (Did Not Finished) het gemiddelde omlaag halen.

 

 



Leonna werd vrijwillig aangewezen als kis Miss, aangezien Bas zich niet geschoren had.
In de rode klasse had de winnaar Wim Duineveld iets te veel haast om naar huis te rijden om te vertellen dat ie eerste was geworden, met als gevolg dat de rozen naar nummer twee gingen en dat was ik. Bedankt Wim!
in de witte klasse waren de heren Veld begonnen met hun eerste wedstrijd op de trialbrommer. Ondanks dat Marco betere wheellies maakt, was het Dennis die de eerste plaats voor zich opeiste. Helaas waren de heren zo afgepeigerd van hun eerst wedstrijd dat ze al naar huis waren. Dus de rozen gingen naar nummer drie. Zo mocht Alex de Rooy de fraaie ruiker naar huis brengen.
Het was ondertussen tegen half drie dat een ieder zich naar huis toe spoedde. De kop is er af.

Voor de uitslagen klik hier.


 

 
 
 
 
laatst bijgewerkt door: C.M. Kruijer 01-03-2020