  Onder
gezegende omstandigheden werd de 8e clubwedstrijd in Warmhuizen gereden. De
opkomst was geweldig, want er hadden zich 34 deelnemers aangemeld om de
uitdagingen te bedwingen.
De omstandigheden waren voor de tijd van het jaar uitzonderlijk gunstig; het
terrein was droog, een heerlijk zonnetje en zomerse temperaturen.
Op weg naar Warmhuizen kwam ik er net op tijd achter dat ik mijn camera's thuis
had laten liggen en de knip niet mee was om de rozen te kunnen betalen.
In Warmenhuizen aangekomen werd er al druk uit gezet.
Aangezien we dit jaar zijn overgestapt op een geautomatiseerd puntentelsysteem,
ontwikkeld door Bas Zeinstra, eerst de apparatuur installeren en vervolgens de
deelnemers in het systeem zetten. Gelukkig werd ik daarbij geholpen door zoon
Puck die de kaarten heeft uit geschreven.
Tussendoor probeerde ik met de camera's opnames te maken van deze historische
dag.
Deze wedstrijd van zondag 2 oktober is namelijk na 11 jaar in Warmenhuizen
getriald te hebben, de laatste wedstrijd.
 Na
de speech van voorzitter Frans werden de piloten het terrein op gejaagd om de
non-stops te verkennen.
Non-stop 1 was er een met voor elke klasse voldoende uitdagingen. Dankzij het
droge karakter van de non-stops was de grip overal voldoende voorhandig. De
blauwe piloten konden alleen door goed sturen de schade beperkt houden, maar de
meesten moesten het toch van het betere voetenwerk hebben om de brommer tot het
einde van de non-stops te brengen.
In non-stop één hadden rood en geel de
uitdaging van het ijzerenwiel met een hoog "over de kopslaan" gehalte. Toevallig
had ik daar Marco Veerman vorig week nog een koprol zien maken bij het het laten
afzakken over dit verhicle. Waarschijnlijk was dat de reden dat Marco nu als
controleur en aanduwer van zoontje Kick mocht acteren. Ook de andere
kraanmachinist in onze gelederen Peter Boekel moest als gevolg van een blessure
de familie-eer door zoon Kees laten verdedigen en stond zelf op deze non-stop te
controleren. Rood mocht nog een pikant afstapje maken van de stelconplaat en
geel had de berucht pijpen combinatie aan het eind. Met deze combinatie zag ik
Piet Knol menig maal vechten en verliezen. Piet, ter geruststelling, na volgende
week is deze er niet meer.
De tweede uitdaging was over en om de
stelconplaat heuvel. De grootste uitdaging was om een beetje fatsoenlijk vanaf
de buizen naar de uitgang rijden voor de rode en gele klasse.
 Bij
de derde non-stop lag de uitdaging voor rood en geel bij de ingang over de buis.
Gelijk na de buis moest er rechtsaf en linksom gestuurd worden. Geel mocht over
de band die er naast lag. Dit betekende dat er voor de stuurmannen in deze klasses flink omgezet moest worden.
Geel mocht nog tegen de stelconplaat op en dan was het meest leed geleden. Dot
presteerde het hier bij het eenvoudig omhoog rijden door het lint te gaan,
lettelijk.
Deze prestatie was vijf puntjes waard. Deze non-stop werd bevrouwd door twee
jonge dames Iris Knol en Linda de Rooy die de puntjes verzorgde.
De vierde hindernis was behalve voor de
groene pilootjes omhoog rijden krap sturen en de voeten op de steppen houden.
Dat laatste lukte mij niet. Dat is iets wat tussen de oren zit. Elke keer dat
ik op de dikke buis klom moest ik een voetje zetten. Het was een non-stop met
genoeg uitdagingen en er werden genoeg puntjes gepakt.
De laatste beproeving was bij de
container. Groen, wit en blauw konden door goed te sturen en de route ruim te
nemen de voetjes op de steppen houden. De gele stuurmannen hadden het wat
lastiger en moesten op de container zien te komen. Hierbij werden nog wel eens
wat voetjes gebruikt. Rood mocht linksaf naar beneden, maar kwamen daar zelden
goed voor te staan. Alleen Peter Glas wist het een keer te presteren de voeten
van de grond te houden.
 Er deden een aantal aspirant triallisten
mee die de kunstjes nog moesten leren. Al was het alleen maar van hoe rij ik
mijn motor door de route heen. Vader Martien Kuiper probeerde het in de blauwe
klasse, maar omdat het controleren hem beter afging besloot hij de brommer te
laten staan en de kniptang op non-stop vier ter hand te nemen. Zoon Raymond was
verstandiger en probeerde zijn kunstjes eerst in de witte klasse. Niels
Schagen en Fren Dol, beide ook nog redelijk vers op de trial motor, probeerde
het ook in de blauwe klasse en wisten zich te handhaven, wat ze mening
druppeltje zweet koste.
Het vorige weekend verbleef een
afvaardiging van TCO in het buitenland in het Tiroolse Hinterglemm. De heren die
hier aan mee gedaan hadden kon men herkennen aan het feit dat ze elkaar in het
Oostenrijks aanspraken, geen hoogtevrees hadden en belabberd reden. Het kruit
verschoten in Oostenrijk was nog niet op peil gebracht. Er was zelfs één van het
Oostenrijkse team, ik noem geen namen, maar hij schijnt een aannemers bedrijf in
Den Helder te runnen, die zoveel haast had om Hinterglemm te ontvluchten, dat
hij zijn laarzen niet meer kon meenemen. Hij reed de wedstrijd uit op geleende
exemplaren.
Eerdaags zal er een gecensureerd verslag van deze avonturen op de site
verschijnen, uiteraard met gecensureerd foto's, want de site wordt ook door
jeugdigen gelezen.
Nadat ik de meeste triallisten
geprobeerd had te filmen, zelf fluks de trialbrommer ter hand genomen en drie en
een halve ronde achter elkaar door gereden. Gelukkig kreeg ik bij de non-stops
van de andere deelnemers voorrang, zodat ik nog op tijd binnen was.
Secretaris Nico Jongejan en Alex de
Rooij, beide al klaar met rijden, ontfermde zich ondertussen over het invoer van
de punten in de computer.
Rond half drie kon het sein "wedstrijd meester" worden gegeven en werden de
non-stops afgebroken. Vrij vlot hierna werd het tijd voor de huldigingen.
Frans begon met het verhaal dat dit een historische wedstrijd was geweest; De
laatste in Warmenhuizen. Gelukkig ging hij geen herinneringen ophalen, anders
hadden we het niet droog gehouden en waren niet voor donker thuis geweest.
 In
de gele en groene klasse had een Pronk gewonnen, waarbij de oudste Pronk
helemaal geen voetjes had gebruikt.
In de rode klasse was Peter Glas oppermachtig. Waarschijnlijk door de
aanmoedigingen van zijn vrouwelijk supporters die waren gekomen.
In de blauwe klasse was het Dirk Warmerdam die de rozen naar zijn moeder mocht
brengen.
De witte klasse werd gedomineerd door Alex de Rooy. Hier loopt nog en onderzoek
tegen ivm het invoeren van de stafpunten in relatie tot zijn eerste plaats.
De rozen werden overhandigd door een echte kiss-miss; Joselien.
Joselien en krullebol Dot waren een aantal maanden iets te hard tegen elkaar aan
gelopen, met als gevolg dat de buik van deze miss steeds dikker wordt. In
januari wordt de uitkomst van deze botsing bekend gemaakt, wel of geen krulletje
op het roze koppie.
Ondertussen was het lekker warm geworden
en rond de klok van drie ging een ieder naar huis om te ver(korte)broeken en nog
even te genieten van het heerlijke zomerse weer.
 De zwart-witte
bonte dames zullen ons nog missen.
Mheeuwww!!! |
TCO e.o.
